”There wasn’t no format, ‘cause well, we like it like that.” We wisten al dat Kurt Vile niet echt lijntjes ziet om binnen of buiten te kleuren. In gesprek met “Philly’s constant hitmaker” naar aanleiding van zijn recentste, (watch my moves) was dat niet anders. “Zo’n losse babbel is best verfrissend voor mij, eerlijk gezegd.”
enola: Kurt Vile, blij je te zien! Hoe gaat het?
“Beetje eenzaam, maar best wel oké, bedankt. Voor ik op perstournee vertrok, was ik gewoon thuis bij mijn gezin, en nu moet ik ineens mijn vrouw en kinderen voor een langere periode missen. Da’s wel moeilijker dan ik dacht. Soms ging ik wel eens naar Los Angeles om op te nemen, maar da’s hetzelfde niet. Nu was ’t ook niet zo dat ik hele dagen thuis zat, maar anderzijds het kon net zo goed waar zijn. Da’s misschien de goeie invloed van de voorbije jaren: ik kon het normale leven opnieuw leren appreciëren, gewoon genieten van thuis zijn bij mijn gezin. Voor de pandemie ging het leven precies aan een rotvaart, alles leek gefragmenteerd. Da’s hoe ik de mensen zag leven, of misschien lijkt mij dat maar zo omdat ik zelf zo moest leven.
Het ging tijdens de pandemie natuurlijk wel hard, soms, met alle ellende, maar ik denk dat er uiteindelijk veel positief uit gekomen is. Da’s ook de gemoedstoestand waarin ik verkeerde bij het maken van (watch my moves), weet je? Die introspectie, da’s een direct gevolg van de noodzaak om de dingen wat meer op mij af te laten komen. Zelfs voor de pandemie had ik dat al willen doen. Ik voelde mij opgebrand, en had echt plannen om te proberen van even te verdwijnen, mij gewoon thuis op te sluiten, bij wijze van spreken. Maar ik denk dat de realiteit is dat als de wereld niet even stopte met draaien, ik gewoon aanbiedingen zou gekregen hebben, en ook genomen zou hebben… Gedwongen thuisblijven heeft mij dus wel geholpen.”
enola: Tijdens dat gedwongen thuisblijven bouwde je je eigen thuisstudio. Hoe liep dat?
”Wel, het heeft zowat twee jaar geduurd om de studio te bouwen, en als ik spreek van “de studio bouwen”, dan bedoel ik meer “een geluidswerend plafond aan mijn kelder zetten” (lacht). Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe meer hoekjes je ervan afloopt, hoe meer je beseft dat je het toch niet echt geluidsdicht zal krijgen… Dan komt er een punt waarop je zegt: “komaan, gewoon afwerken nu”. Het ging er voor mij vooral om van te werken met de juiste mensen rondom mij, zoals mijn producer Rob Schnapf, die met al dat materiaal kunnen omgaan. Tuurlijk, ’t is mijn thuisstudio en ik zou het ook zo kunnen gebruiken, maar dan zou ik constant moeten rondbellen met de vraag “hoe werkt dat nu weer?”. Ach, uiteindelijk is ’t ook niet meer dan een werkplek. Ik ben er zelfs liever als ik er niet werk: gewoon wat opruimen en rondhangen als iedereen naar huis is.
Toen de studio pas af was, had ik last van stress: het is tenslotte gewoon bij mij thuis. Er ging wat tijd over om dat dubbele zijn plaats te gunnen zodat ik mij er op mijn gemak kon voelen. Dat kwam pas toen ik de plaat effectief afleverde. Hoe meer tijd ik er nu spendeer, hoe beter ik mij erbij voel. Zeker met die deadline van de baan kan ik mijn focus opnieuw op de toekomst richten. Het was een heel proces, maar nu de plaat er is, besef ik welk enorm potentieel de studio voor de toekomst heeft. Ook het feit dat de studio een aanwezige bijdrage levert aan de sfeer op de plaat, daar ben ik heel blij mee.”
enola: enola: De naam van je studio, OKV Central, heb je van Hillbilly Central, waar Waylon Jennings belangrijke werken opnam. Een zoveelste knipoog naar country.
”Klopt. Ik groeide op met een basis country en bluegrass via mijn vader, maar de laatste jaren heb ik mij er echt in verdiept, da’s zeker. Rock ‘n’ roll heeft zijn wortels in country, terwijl mensen nu bij country kunnen denken aan Garth Brooks of zo. Er is sinds de jaren tachtig reden op overschot om de neus op te halen bij country. Artiesten als Waylon Jennings en Willie Nelson sloegen net daarvoor een nieuwe richting in, weg van die gladde, overgeproducete, bijna easy listening-variant die country aan het worden was. Zij namen het heft in eigen handen en brachten country terug naar zijn essentie, via hun outlaw country.
Dergelijke bewegingen komen wel vaker voor. Neem nu The White Stripes: muziek leek een bepaalde richting uit te glijden, en daar stond plots dat duo met een meer uitgepuurd rockgeluid, en de mensen graviteerden daarheen. Volgens mij was dat net zo in de glorietijd van Jennings, dus hoed af voor zijn “moves” toen. Hij blijft ook een van de beste stemmen in de muziek, vind ik persoonlijk.”
enola: “Goin On A Plane Today” deed mij dan ergens weer denken aan John Denvers “Leaving On A Jet Plane”.
”Ik vond die titel gewoon leuk klinken alsof het een klassieke countrysong betreft. Dat was alleszins wel bewust. Da’s ook wat mij zo aanspreekt in country, eigenlijk: daar zijn ze allemaal op zoek naar die “hit”. Niet om uit te verkopen, maar eerder om mensen te raken, recht in het hart. Alsof geld maken gewoon een bijkomstigheid daarvan is. En dan bracht het uiteindelijk op ook (lachje). Maar die oprechtheid en dat verlangen naar mensen raken, da’s ook zo’n beetje de rol die ik aanneem met die titel “constant hitmaker”. (watch my moves komt uit diezelfde bron, die onuitgegeven “greatest hits” in mijn hoofd, en ik vertrouw er dus wel op dat het zal raken. Hits op hun eigen manier, dus, naar een zekere countrytraditie.”
enola: Je dochters figureren op de cover van (watch my moves). Hoe gaan zij om met je muziek?
”Mijn gezin is zo’n steun voor mij. Mijn beide dochters musiceren ook. De oudste speelt harp, en de jongste kan precies met eender wat aan de slag. Ze speelt vaak wat van mijn pianostukken na, en luistert ook constant naar mijn cd’s. Echt schattig. Een vader kan niet meer vragen, eerlijk gezegd. Toen ik vertrok voor deze perstournee moest ze hard huilen. Da’s zo triest, maar ook zo mooi, eerlijk gezegd. Wat kan er beter zijn dan zo’n liefde?
Maar dat zijn ze dus op de hoes, inderdaad, en ik daar dan tussen met dat krokodillenmasker uit de clip voor “Mount Airy Hill (Way Gone)”. Daar speelt mijn broer trouwens ook in mee. Hij is een fantastisch getalenteerd visueel kunstenaar, en verzorgde alle animatie in die clip, bijvoorbeeld. Hij maakt wel meer video’s met het soort humor uit die oude Nickelodeon-cartoons waar we samen mee opgroeiden. We zijn tenslotte kinderen van de jaren negentig, we appreciëren die guitige, flauwe humor wel. Hij maakte bijvoorbeeld ook de video voor “Mutinies” helemaal allee. Dat doen alsof hij z’n huis schildert, dat vond ik zo geinig. Ik kom uit een grote familie, dus da’s wel logisch dat dat element zo’n rol gaat spelen.”
enola: Welke rol heeft religie? Jezus komt opnieuw met naam voor op “Jesus On A Wire”.
”Die song kwam heel snel tot mij, als vanzelf. Nu, ik groeide wel op in een gelovig nest, maar ik ben atheïstisch noch praktiserend. Ik omring mij gewoon graag met mensen die positief spiritueel zijn. Er is zo veel negativiteit die voortkomt uit religie, zeker de laatste tijd… Maar da’s een heel wormgat op zichzelf. “Jesus On A Wire” is minder een letterlijke verwijzing naar geloof, en meer een reactie op alle beangstigende dingen die de laatste jaren gebeuren. Het is doodvermoeiend, eigenlijk. Ik kon mij zo voorstellen dat zelfs Jezus het niet meer rooit (lachje).”
enola: Veel van je teksten zijn vaak zo eigenzinnig dat ze zelf jou lijken te verrassen. Neem nu die pauze voor dat “Flying” waaraan je denkt op de top van die Mount Airy Hill, alsof dat idee spontaan kwam.
”Die pauze, ja, da’s een stijlfiguur die daar perfect tot zijn recht komt. Dat kwam ook vanzelf: je staat bovenaan die heuvel, kijkt even stilletjes rond en denkt dan: ik spring eraf en vlieg naar omlaag. Je geest kan gewoon heenvliegen waar je maar heen wil, weet je. Je kan net zo goed in de zetel zitten en rondvliegen in je gedachten. Da’s ook wat ik hoop dat mijn muziek doet met de luisteraar. Zeker wat betreft mijn stemwerk, de manier waarop ik de teksten breng, ben ik enorm trots op (watch my moves).”
enola: Je zei eerder dat je de rust van het thuisfront nodig had, maar je album heet wel (watch my moves), en zit vol beweging: “trains, planes, automobiles”, zou je kunnen zeggen. Hoe rijm je dat?
”Da’s juist! Thuis is Mount Airy, waar ik leef, en dat speelt natuurlijk een belangrijke rol. Ik kan zo de bomen in mijn buurt voor de geest halen. Maar er is ook veel beweging, klopt. Toen ik op de albumtitel (watch my moves) kwam, was ik lang niet zeker van m’n stuk. Maar toch bleef het plakken, en toen ontdekten meer mensen, eigenlijk een beetje tot mijn eigen verbazing, dat er heel wat beweging in zit. En ook: het idee van “moves” fascineert mij ook enorm. Zo van “nu is het mijn beurt, zie mij bewegen”, dat heeft iets van de vroege jaren negentig. “Cool moves, man!” Het kan eender wat betekenen, en dat vind ik er net zo mooi aan.”
enola: Hoe denk je dat deze verzameling nieuwe songs zullen vertalen naar een live-ervaring, naast andere die misschien ruiger zijn?
”Dat zullen we nog moeten afwachten, huh. Dankzij mijn eigen stekje om te repeteren thuis hebben we nu alvast meer kunnen oefenen dan voor de vorige platen. De vorige keren moesten we een locatie huren, nu kwam iedereen dus gewoon naar mij. Live rockt alles sowieso wel meer. We zijn er nog mee bezig, maar ’t komt wel goed. In veel songs zit er wel iets dat moeilijk is om live haalbaar te zijn. Dit is ook het eerste album waarop ik zo’n gevarieerd materiaal heb om mee te werken. Misschien moeten we wel elke avond alles opnieuw door elkaar gooien, of misschien net niet. Of nog groeien we gehecht aan een zekere formule, wordt ’t een hele show… Maar omwille van die verscheidenheid aan songs die we nu hebben, moeten we het wel spannend zien te houden ook. Ik kijk er alleszins enorm naar uit.“
enola: Waar plaats je (watch my moves) dan in het geheel van je werken?
”Blij dat je dat vraagt, want ik ga altijd door zo’n achtbaan van emoties wanneer ik een plaat uitbreng. Toen ik het inleverde, was ik zo opgewonden bij de gedachte dat het wel eens mijn beste zou kunnen zijn. Misschien hadden sommigen wel iets anders gewild – smaken verschillen nu eenmaal, en er zijn zo veel sounds om uit te putten. Maar ik krijg van overal veel goeie feedback, en de fans lusten het wel, merk ik, op YouTube bijvoorbeeld. Die hipsterpers, Pitchfork en zo, die vertrouw ik wel nooit helemaal. Ik weet gewoon niet wat ik daarmee moet. Maar dat doet dat uiteindelijk niet toe.
Het is ook een trip, want het album is best lang, ook al voelt het door die intermezzo’s niet zo aan. Dat vind ik wel geslaagd. Ik sta nog altijd trots achter Bottle It In, maar nu weet ik beter dan die insteek van “this is gonna blow all sorts of minds”, met drie songs van 10 minuten. Deze keer zijn ’t klassiekere, catchy songs die een zekere popgevoeligheid combineren met de juiste hoeveelheid psychedelica en directe teksten. Ach, zolang ik het mag blijven brengen voor de fans, ga ik er verder vooral rustig onder blijven. Ik kan soms zo opgewonden raken dat ik op een charmante manier naast mijn schoenen begin te lopen. En daarna kom ik weer met m’n voeten op de grond, want ’t is maar een album, weet je? Maar ja, uiteindelijk overheerst de trots.”
enola: En volkomen terecht. Bedankt voor ’t gesprek, en tot live!