Sinds 1986 draait Sandrine Kiberlain al mee in de Franse film, met rollen in onder andere Cours Privé, Cyrano de Bergerac en Polisse. Op haar vijfenvijftigste maakt ze haar langspeeldebuut als cineaste met Une Jeune Fille qui va bien, een historisch oorlogsdrama over een jonge Joodse in het Parijs van 1942.
Irène is negentien en wil actrice worden. Dat wordt meteen duidelijk in de openingsscène die ons binnenloodst in een casting en repetitie. Die wereld lijkt heel even buiten tijd en plaats te bestaan, wanneer de camera ons meeneemt naar het gezin van het meisje en niks suggereert dat we ons op een sleutelmoment van de jaren negentienveertig in het door de Duitsers bezette Frankrijk bevinden. Kiberlains verzorgde stijl en het voorbeeldige Steadicam camerawerk – alweer – van cameraman Benoît Theunissen, laten ons perfect binnenstappen in een leven gedomineerd door een passie voor theater, familiaal gekibbel en dito verbondenheid.
De allereerste barstjes in het beeld verschijnen wanneer de vader terloops opmerkt dat er vanaf nu een rode stempel met het woord ‘Jood’ vereist is in paspoorten. Heel lang is dit inderdaad een film over ‘een jong meisje waar alles goed mee gaat’ en dat is ook wat Kiberlains film in eerste instantie wil zijn: een portret van een opgroeiende jongedame die zichzelf ontdekt en die zoals iedereen worstelt met gevoelens en onzekerheden. De dreiging van wat er in de buitenwereld gebeurt, wordt dan ook slechts heel geduldig en met mondjesmaat binnengebracht in het verhaal: korte gesprekken, blikken, beelden van een identiteitskaart … Une Jeune Fille qui va bien is gelukkig een film van subtiliteiten en niet van het grote gebaar. Precies omdat dit een prent is waar – in tegenstelling tot de papieren waar het vaak om draait – ‘identiteit’ niet in grote woorden overheen staat geschreven, slaagt het door de cineaste zelfgeschreven verhaal er heel goed in om dat begrip tastbaar te maken. Het moment waarop de beide werelden – privaat en publiek – echt beginnen samen te vloeien en wat enkel dreigend gefluisterd werd ook realiteit wordt, werkt dan ook precies omdat de film de tijd genomen heeft ons onder te dompelen in de emoties van de personages.
Une Jeune Fille qui va bien houdt dat alles angstvallig klassiek – script, regie, beeldtaal en beeldgrammatica – maar daar is niks mis mee. Het is van bij het begin duidelijk dat Sandrine Kiberlain gekozen heeft voor een duidelijke stijl en zich daar ook aan houdt. De acteursregie is bijzonder verzorgd met vooral een uitstekende vertolking van de jonge hoofdrolspeelster Rebecca Marder (binnenkort ook te zien Tromperie van Arnaud Desplechin). Hier en daar vergrijpt Kiberlain zich aan wat makkelijke emotieve manipulaties en aan het eind is er toch de neiging iets te illustratief en nadrukkelijk te werk te willen gaan, wat verhindert dat de film echt boven zichzelf uitstijgt. Buiten die late schoonheidsfouten is dit niettemin een degelijk en behoorlijk overtuigend debuut voor Kiberlain die haar film ook meteen mocht voorstellen tijdens de jongste ‘Semaine de la Critique’ in Cannes.
