Jarenlang vond Celsa Maxwell het niet nodig om met haar muziek iets meer te doen dan thuis te maken. Het verlies van geluid op haar rechteroor deed een soort van biologische klok afgaan, als ze een plaat wilde uitbrengen was het nu of nooit. Het resultaat, In The Mythical Land Of Sound, bleek een laat eindejaarsgeschenk, een verrassing van formaat.
enola: Je vertrok al op je zestiende naar Brighton om er aan dezelfde school als George Ezra en James Bay songschrijven te leren. Gek dat het dan nog tien jaar duurde voor je zelf een plaat uitbracht.
Celsa Maxwell: “Misschien is dat gek, ja. Ik was daar gisteren zelf nog over aan het nadenken waarom dat zo is. Ik vermoed dat het vooral zo lang geduurd heeft omdat ik heel lang getwijfeld heb of dit wel was wat ik wilde doen. Ik voelde ook nooit de drang om mijn nummers aan andere te laten horen, dus dat hielp ook niet. Om eerlijk te zijn ben ik wel blij dat ik zo lang gewacht heb, en niet tien jaar geleden al een plaat heb gemaakt die volstrekt anders zou hebben geklonken.”
enola: En toen stond je op, en was je gehoor aan één oor verdwenen. Het moment waarop je besefte dat je niet langer kon uitstellen?
Maxwell: “Ja. Al die tijd was een plaat maken iets dat ik ‘ooit’ wel eens zou doen, maar op de lange baan schoof terwijl ik me afvroeg of iemand daar wel boodschap aan had. Dat gehoorverlies schudde me wakker: als ik het nu niet zou doen, zou ik er later spijt van krijgen. Ik was het aan mezelf verschuldigd er eindelijk werk van te maken, voor ik misschien mijn andere oor ook zou verliezen. Niet dat er op dit moment aanleiding is om te denken dat dat zal gebeuren, en ik wil niet in worst case scenarios denken, maar toch: ik neem mijn voorzorgen. Ik bescherm mijn goede oor tegenwoordig heel hard, neem het zekere voor het onzekere.”
“De eerste zes maand nadat mijn oor uitviel heb ik geen muziek gemaakt, nauwelijks nog iets beluisterd. Pas daarna ben ik stilaan opnieuw begonnen met schrijven, uitzoeken hoe alles nu anders klonk en wat dat voor me betekende. Langzaam ontstonden er nieuwe songs, zonder dat ik het idee had om er een plaat mee te vullen, maar uiteindelijk kwam dat er toch van.”
enola: “Don’t you know they get me trapped”, zing je in het titelnummer. Is dat hoe het voelde?
Maxwell: “Ondertussen heb ik het wat meer leren relativeren, en tot op zekere hoogte aanvaarden, maar toen ik de plaat maakte zat ik nog middenin dat proces. En dat voelde heel hard als gevangen zitten in mijn eigen hoofd. Het is niet gemakkelijk. Ik hoor niet alles meer, moet in conversaties soms woorden invullen die ik niet begrepen heb. Vandaar dat ik zing ‘I’ll fill in the gaps’. Soms is het hopen dat ik iets goed verstaan heb.” (lachje)
enola: Hoe heeft die gehoorschade het muziek maken beïnvloed?
Maxwell: “Het had op veel vlakken effect. Om te beginnen is mijn perceptie van geluid helemaal veranderd. Ik kan bijvoorbeeld niet meer in stereo horen. Ook de manier waarop ik naar muziek luister is anders. Het doet me meer dan vroeger, het klinkt beter zelfs al doet het dat technisch gezien niet omdat ik minder goed hoor, het voelt intenser. Ik luister aandachtiger. Daarom moest “Listen”, ook het eerste nummer dat ik na die periode van stilte schreef, de opener worden. Het vertelt hoe muziek nog veel belangrijker voor me is geworden, waar het vroeger iets vanzelfsprekends was.”
enola: En daarom heet de plaat In The Mythical Land Of Sound?
Maxwell: “Klopt. Dat gaat helemaal om die zoektocht naar wat geluid nu nog betekent voor me. Ik heb de opnames ook zelf gedaan, dus ook op dat vlak was het concept van klank, wanneer iets goed klinkt, belangrijk.”
enola: Was die absolute controle over het hele proces nodig voor je?
Maxwell: “Ja. In een studio voel ik me verloren, dus ik wil het zelf kunnen uitknobbelen en mijn eigen opnames doen klopt naar mijn gevoel meer. Zo kan ik op mijn eigen tempo werken, doen wat ik wil doen, en het zelf doen. Zo kan ik het meeste van mezelf leggen in wat ik maak, waar dat in een studio-omgeving verloren kan gaan of vertrappeld kan worden.”
enola: Je vader Luc Crabbe heeft de plaat gemixt. Vroeg je raad aan hem bij het opnemen ook?
“Van hem heb ik sowieso veel geleerd, ook vroeger al. Als kind al was ik heel geïnteresseerd in wat hij deed in de studio. Ik ging graag bij hem zitten, en kijken wat hij aan het doen was, hoe hij microfoons plaatste, wist wat die honderden knopjes deden,… Zo heb ik doorheen de jaren veel van hem meegekregen. En als ik nu vastzit is hij nog altijd degene waar ik naar bel.”
enola: Naast je vader speelde ook je moeder, Nathalie Duyver, mee in Betty Goes Green. Je broer Lenny stond jarenlang op alle festivalpodia met Freaky Age. Was het in zo’n familie evident dat jij ook muziek zou maken?
Maxwell: “Net niet. In mijn prille tienerjaren werkte het net omgekeerd, en wilde ik liever niet ook dat doen. Het was een soort verzet, maar uiteindelijk heb ik toch de gitaar vastgepakt, en gevraagd om me akkoorden te leren. Ik wilde immers wel nummers van The Beatles kunnen spelen. Al snel schreef ik ook eigen nummers, en besefte ik dat ik dat eigenlijk wel graag deed.”
enola: Je refereert wel vaker aan de muziek uit de sixties. Wat is het dat je zo aantrekt in dat decennium?
Maxwell: “Ik ben als kind nog als een blok voor The Beatles gevallen, en ik ben aan de sixties blijven hangen. Ik raakte geïnteresseerd in de popcultuur van toen, de mode, film en literatuur, … Nog altijd is dat allemaal mijn grootste inspiratie. En verder ben ik ook gewoon verzot op Dylan, wat mij betreft nog altijd de grootste songschrijver ooit.”
enola: En de seventies mag soms ook. “When she’s alone she sings Zeppelin to help her sleep” zing je in “It’s All Happening”.
Maxwell: “Eigenlijk ben ik nog maar recent naar Led Zeppelin beginnen luisteren. Thuis stond die groep nooit op, en het beeld dat ik er van had was dat van een cliché-rockband. Tot voor twee jaar had ik me er nog nooit voor opengesteld, maar nu heb ik ontdekt dat die toch echt wel goed zijn. Wat ik zing om in slaap te vallen? De rustigere nummers. Iets als “Tangerine” of “That’s The Way”, maar niet per sé om in slaap te raken hoor. Die zin klonk gewoon goed. Teksten uitleggen, toch altijd moeilijk.” (lachje)
enola: Je brengt de plaat in eigen beheer uit. Ik ben wat verbaasd dat je geen enkel label geïnteresseerd zou hebben gevonden om dat in jouw plaats te doen.
Maxwell: “Ik ben er niet naar op zoek gegaan. Op dat vlak was het een bewuste keuze, maar die kwam er ook omdat ik er niet van uitging dat er interesse zou zijn. Daarvoor is de plaat iets te veel uit het niets gekomen, ook voor mij. Ik wilde ze vooral voor mezelf uitbrengen, daarom komt ze ook op vinyl, zodat ik ze zelf kan opleggen.”
enola: Hoe voelen alle positieve reacties nu dan?
Maxwell: “Zelfs al had ik ze niet verwacht, het is natuurlijk erg fijn om die te krijgen. Ook al die mooie recensies, dat doet me veel. Het geeft me de bevestiging dat ik iets gemaakt heb dat toch wel ok is. Dat voelt wel vreemd, maar het is goed.”
enola: En dus trekt men ongetwijfeld aan je arm om te gaan optreden. Ik weet dat dat niet je voorkeur geniet, maar overweeg je het toch?
Maxwell: “Ik denk er wel over na, want de vraag komt inderdaad vaak. Zeker na mijn volgende plaat zal dat nog meer aan de orde zijn, misschien zelfs nog dit jaar, maar het is vooral kwestie van een manier te vinden waar ik me goed bij voel. Ik zal de juiste muzikanten moeten vinden om het te kunnen brengen zoals ik wil.”
enola: Maar liever eerst een tweede plaat opnemen?
Maxwell: “Ja. Ik ben blijven schrijven sinds het afwerken van In The Mythical Land Of Sound, en dus wil ik ook die nummers opnemen. Dat is wat ik het liefste doe, een concert zie ik meer als een noodzakelijk kwaad dat er misschien onvermijdelijk bij komt kijken.”
enola: Merk je dat je anders schrijft ondertussen?
Maxwell: “Ja, toch wel. Het gevoel van mijn nieuwste nummers is anders, gezien ik in een andere mindset zit dan toen ik In The Mythical Land Of Sound schreef. Ik schrijf nochtans op dezelfde manier, maar ergens komt er toch een ander resultaat uit. Ik laat het gewoon gebeuren, zonder te willen sturen.”
In The Mythical Land Of Sound is te bestellen via inthemythicallandofsound@gmail.com
