De Hongaarse cineaste Ildikó Enyedi regisseerde haar eerste kortfilm al in 1979, maar kende pas vanaf de late jaren negentientachtig echt succes in het Europese festivalcircuit. Een kantelpunt kwam er toen ze in 2017 met On Body and Soul de Gouden Beer won in Berlijn. Vier jaar later dong ze mee naar de hoofdprijs op het filmfestival van Cannes met deze The Story Of My Wife – meteen ook haar eerste prent die kon rekenen op een internationale ster zoals Léa Seydoux.
Seydoux speelt de eerste vrouw die binnenwandelt in een restaurant net wanneer zeekapitein Jacob Störr (Gijs Naber) beslist heeft te zullen trouwen met de eerste dame die het pand zal betreden. Je kan de bedenking maken dat dat niet moeilijk is wanneer die vrouw in kwestie Léa Seydoux blijkt te zijn, maar los van die wat onwaarschijnlijke ouverture (overgenomen uit de oorspronkelijke roman van Milán Füst) slaagt de film er vervolgens wel in om een even mooi als bijtend portret van een weinig evidente relatie op te zetten en daarbij een romaneske structuur te bewaren zonder ooit te vergeten dat dit in de eerste plaats een film is en dus een ander medium dan het bronmateriaal.
Vandaar dat het zo treffend is hoe Enyedi van bij het begin haar verhaal op gulzige manier esthetiseert. De openingsbeelden zetten decor – schip, haven, huiselijkheid – op als een spel puur met kleur en lijn (let op de onopvallende manier waarop een stolp over een gerecht mooi de omgeving van de scheepsgang weerspiegelt) en ook nadien blijft dit een literair origineel dat gedrenkt is in licht en schitterend coloriet. Dat is zeker mede te danken aan het gebruik van het Kodak 500T 5219 negatief, een pellicule die drastisch de mogelijkheden vergroot om bij heel weinig licht buitenopnames te maken en die hier bijdraagt tot een fragiele textuur die perfect aansluit bij de wat dromerige sfeerschepping. Heel af en toe bezondigt The Story Of My Wife zich wat aan mooifilmerij op dat vlak – u weet wel, weinig zeggende inlassingen van een fraaie zoninval of kabbelend water – maar over het algemeen weet de prent een rustig evenwicht te behouden tussen vorm en verhalende inhoud en vooral te vermijden om af te glijden naar zelfingenomen pretentie.
De film lijdt soms ook wat onder de ‘europudding’ aan talen en accenten die gepaard gaan met dit soort co-producties (Frans, Engels, Nederlands) en spint sommige dialogen wat al te lang uit – zeker een element in het bepalen van de looptijd van 169 minuten – maar ook die euvels zijn niet voldoende om The Story Of My Wife echt de das om te doen. Alles bij elkaar is dit een degelijke literatuuradaptatie die weet hoe tekst naar beeld te vertalen, dat doet met veel oog voor visueel detail en kan rekenen op verzorgd en beheerst acteerwerk.
