De organisatie van Desertfest besloot dat België groot genoeg is om een tweede evenement in het leven te roepen. Na zeven jaar Antwerpen breidde men uit naar kunstencentrum De Vooruit in Gent. Voor de stonerfans in België was dit een welgekomen verrassing, want ook buiten ’t stad klinkt de vraag naar hevige rock steeds luider.
De Vooruit: thuisbasis van Democrazy en bekend omwille van zijn geweldige zalen. De Concertzaal werd omgedoopt tot Desert Stage, de Balzaal tot Canyon Stage en in de Theaterzaal had men erg inventief een podium gebouwd in de backstage van het gebruikelijke podium: de Vulture Stage. Qua decor kan dit alvast tellen, maar helaas houdt dit ook in dat er vermoeiend veel trappen tussen de zalen lagen. We repten ons door de gietende regen om voor de eerste keer aan de sisyfusarbeid richting de nok van dit magistrale bouwwerk te beginnen.
Helaas konden we slechts twintig minuten meemaken van het nieuwe sludgecollectief Modder, maar dat was nog net op tijd om te zien hoe Mathieu Mathlovsky zijn getatoeëerde bast ontblootte. Dat er synths op het podium stonden was enigszins verrassend, en deed vrezen dat die de sound zou overheersen. Niets van dat: de groep liet een gebalanceerd geluid horen waarin ook die toetsen hun aandeel hadden. Daarnaast konden we genieten van een energieke band, met geweldige muzikanten, die helemaal terecht op dit festival stond. We kijken uit naar de plaat die in december schijnt uit te komen.
Hemelbestormer bevestigde wat we al lang wisten: trage doom/sludge/post-metal kan haast niet beter worden gebracht dan door dit gezelschap. De zware bassen, de (soms) louterend trage drumpartijen en atmosferische klanken tussen de nummers door in combinatie met de aardse visuals waren een echte beleving.
Met wat vocht in de hand op weg naar de eerste band in de overweldigende Concertzaal, oftewel de Desert Stage: Dool. Een knipoog naar industriële / New Wave-klanken was nooit veraf bij onze eerste ervaring met de Rotterdamse progrockers. Zangeres Raven van Dorst pakte de Gentse concerthal in met haar innemende stem en werd hierbij ondersteund door een rits geweldige muzikanten: het publiek was helemaal mee. De cover van Killing Joke’s “Love Like Blood” was ronduit indrukwekkend gebracht.
Dat de Oekraïners van Stoned Jesus hun pluimen in het genre reeds verdienden, hoeft geen betoog. Een goedgevulde zaal anticipeerde bij ieder rustmoment op klassieker “The Mountain” en toen die kwam, volgde het eerste echte woestijngevoel van Desertfest Ghent. Doorheen de set viel het op dat de gitaar net niet genoeg doorklonk, wat vreemd is voor een powertrio. Verder speelde de band een oerdegelijke set.
Omwille van de uitgebreide line-up moesten we met scha en schande passen voor Golden Hours. De nieuwe band van Elder-frontman Nick Di Salvo, Delving, hadden we om dezelfde reden ook al moeten laten gaan. En dat allemaal om er te staan voor het ensemble waar we op voorhand het meeste van verwachtten: King Buffalo. Hun album The Burden of Restlessness was één van de knallers van 2021 was, nadat ze een jaar eerder het ook al geslaagde Dead Star uitbrachten. Komende maand staat alweer de volgende worp, Acheron, op stapel. De band loste de verwachtingen in met een klank die helemaal af was: iedere frequentie leek opgevuld en dit zorgde voor een hallucinante setting in dit prachtige decor. Opener “Silverfish” staat op het punt om een echte stonerklassieker te worden maar dit kan net zo goed gezegd worden over de meeste nummers op die recente topplaat. “Longing to be the Mountain”, de titeltrack van hun tweede langspeler, werd een trippy intermezzo en luidde een furieus slot in. Reden genoeg om een shirt aan te schaffen, en dat later op de avond opnieuw kwijt te geraken.
In onze voorbeschouwing schreven we dat Nero Di Marte een ietwat vreemde keuze was van de organisatie. De experimentele metalband heeft immers nog maar weinig raakvlakken met het stonergenre. Deze nieuwe wind is iets dat sommigen net hard toejuichen, maar dat deed de doorsnee bezoeker duidelijk niet. De zaal was slechts voor een vierde gevuld voor deze muzikale virtuozen. De term “muzikantenmuziek” was nooit ver weg, al lijkt ons dit een pejoratieve benaming voor muzikanten die simpelweg excelleren in hun vak. En daarbij: is niet iedereen tegenwoordig muzikant? Nero Di Marte had wat tijd nodig om in de juiste sfeer te geraken en de klankman duidelijk ook. Pas na twintig minuten konden we alles mooi onderscheiden en duidelijkheid scheppen in de chaos. Vanaf dat moment werd de enorme kwaliteit duidelijk van de composities en van de theatrale input die deze Italianen in hun nummers konden steken. Op plaat beklijft deze band vanaf noot één, live helaas pas na een halve set. Als ze dit probleem kunnen verhelpen, zal de band snel stijgen in achting en populariteit, want wat we hier zagen is van zelden geziene kwaliteit.
Na een passage bij de Grieken van 1000mods (Desert Stage) was de indruk dat de band meer en meer teert op hun klassieker “Vidage” en verder nog weinig vernieuwends op de mat kan leggen. En dus kon de beklimming en de zoektocht naar een verrassing verdergezet worden richting Canyon Stage, voor de Antwerpenaren van Fake Indians. De band gooide een mengeling van fijne psychedelische rock, groovy slacker en trippy visuals de zaal in, met een stijlvolle bassist in turtleneck als toetje. De Arabische toonladders werden niet geschuwd en je zag het publiek meedeinen op het ritme. Dit soort dansbare bands, genre QOTSA, misstaat absoluut niet op Desertfest en het lijkt een stevige tip voor de organisatie om hier nog iets meer op in te zetten, want dit was duidelijk een succesformule.
Motorpsycho is een geweldige band, dat staat buiten kijf. De strakheid waarmee deze anciens spelen en hun gebruik van een doubleneckgitaar met bas én gitaar is ongekend. In combinatie met hun afgewerkte sound en oerdegelijk materiaal was deze headliner perfect te rechtvaardigen. Maar helaas begint hun set opnieuw snel te vervelen en begeven we ons naar de afsluiter op de Vulture Stage, Fire Down Below. Deze lokale helden vormen voor de meeste aanwezigen het slotakkoord voor deze succesvolle editie van Desertfest Ghent en dit doen ze met verve. Het publiek had zin om nog een laatste keer te headbangen op groovy woestijnriffs en kwam hier perfect aan z’n trekken. Vooraleer je het wist, sprong bassist Bert het publiek in om gedreven zijn drummer te assisteren, wat een goeie zet bleek; het publiek kirde van plezier. De rasechte stonerband bracht 2 albums uit en kon de laatste jaren al heel wat zieltjes winnen in binnen- en buitenland. Aan het einde van deze avond komen er hier ongetwijfeld nog een heel pak bij.
Desertfest mag zich gerust vast in Gent vestigen.