Team William is niet meer. Er zijn veel dingen jammerder dan dat, maar ook veel dingen minder te betreuren. Dat Floris De Decker nu toch een nieuwe vorm heeft gevonden voor zijn eeuwig liedjesschrijven is dan weer heel erg aan te bevelen. Met een strakke band rond hem bleek dat Cloudy-Oh in het Berchemse Café des Arts misschien wel een wissel op de toekomst.
Floris De Decker? We bedoelen natuurlijk Claudio, en verder hebben we geen idee wie het personage onder de blauwe pruik moet voorstellen. Zes jaar nadat het onverslijtbare Drama de zwanenzang van zijn indiepopgroep betekende, heeft de voormalige Team William-frontman een transformatie ondergaan. Out with the old, in with the new: weg is de power en de gekkigheid, hier is aardige slackerpop met hints van psychedelica. ‘Escapistische space-pop’ kopt de website, en dat is de vinger er aardig goed op gelegd.
Het is vroeg dag voor de band. Er is één single – “On To Me” – en die is nog maar net wat tractie aan het krijgen op radio’s die er toe doen. Vanavond is nog maar het tweede optreden van de band, maar wie klasbakken als Mauro Bentein (Rock Rally 2018-alumni Lagüna, Melting Time) en Niels Tijtgat (Fortress, Protection Patrol Pinkerton, Team William) om zich heen verzamelt, begint niet van nul. Dat blijkt ook vanavond, want in dit achterafzaaltje van een café laat Cloudy-Oh horen dat een slechte bandnaam en een blauwe pruik niet het einde hoeven te zijn.
Daarvoor hebben nummers als “The Light” en “Sleep” te veel om het lijf, laten ze te goed horen dat De Decker nog altijd een songsmid is die liedjes schrijft als was het ademen. Het is slackerpop die weet dat ook slackers hun hits graag met poten en oren hebben, en hun wazigheid met een zekere catchyness verorberen. Wie de demo’s van Cloudy-Oh vijf keer heeft beluisterd – guilty as charged, meneer – kan ze nu al meezingen.
Het hapert niettemin nog wel even. Ergens vroeg in de set vragen we ons af “Is dit nog altijd het tweede nummer, of zitten we al aan drie?” Dan is de marihuanawolk iets te Tame Impala in zijn spaced-out zijn. Neen, geef ons dan maar “On To Me”, een single die even lijzig klinkt als Brad Pitt in True Romance, maar zijn shit op orde heeft. Beetje Unknown Mortal Orchestra in het gitaarriedeltje, trouwens; dat werkt ook altijd.
Een volgende single lijkt alvast in de maak. “Making Up” begint als een ingetogen Team Williamliedje en bloeit open tot een nog mooier Team William-liedje. Dan worden de grenzen tussen ‘projecten’ vaag; Floris schrijft liedjes, en meer moet dat niet zijn, wat de groepsnaam ook is. Het helpt ook dat Bentein en Tijtgat – en laten we drummer Dennis Mahieu niet vergeten – competente muzikanten zijn die naast De Decker staan te excelleren met een vanzelfsprekend je-ne-sais-quoi. Vooral Bentein lijkt, ondanks zijn weigering vestimentair te volgen, helemaal on board met het typetjesprogramma, maar blaast ook met zijn gitaarspel de songs nog meer leven in.
“Date Me Up Scotty” is het beste nummer en mag dus de set sluiten. Omdat het publiek om een bisnummer blijft roepen – “Hebben we nog nooit moeten geven”, dixit De Decker – wordt het nog eens hernomen, maar dit keer met een pancarte die het refrein uitspelt. Want meezingen wordt aangemoedigd. Een half café is het achterafzaaltje binnen gelopen, de sfeer is ondertussen uitbundig; het is uiteindelijk vrijdagavond, misschien wel de laatste voor even. Cloudy-Oh is gelanceerd, de wereld is bij deze gewaarschuwd. Het concept – wat dat ook moge zijn – is nog altijd vermoeiend. De blauwe pruik moet zo snel mogelijk gedumpt, maar de liedjes zijn er. Eigenlijk zou dat gewoon genoeg moeten zijn.
