Twee jaar geleden debuteerde Lucas Harari met het bevreemdende en donkere De magneet. Het werk bezorgde de auteur een plekje op de radar en nu hij een tweede boek uit heeft, ontstaat het vermoeden dat Harari wel eens zou kunnen uitgroeien tot een van de Franse auteurs die dit prille decennium mee vorm zullen geven.
Harari komt opnieuw met een indrukwekkend werkstuk aanzetten. De tekenaar is zeer bedreven in het vormgeven van een eigen universum. Voor zijn debuut vond de Franse auteur inspiratie in de wereld van de architectuur. Ditmaal ruilt hij de beklemming van een somber gebouw in voor de openheid van een idyllisch Frans kustplaatsje. Al krijgt ook dat gegeven snel een donker randje, waarbij de personages een speelbal worden op de golven van de gebeurtenissen.
Het begint nochtans allemaal behoorlijk onschuldig, met een ontmoeting in Parijs. Léo, die droomt van een carrière in de letteren, doodt de tijd met een doelloze job in een wasserij. Op een dag wandelt zijn neef Sylvain de zaak binnen. Tijdens de vele jaren dat ze elkaar niet gezien hebben, heeft Sylvain carrière gemaakt. Strakke pakken, blitse wagen, meer vrouwelijk schoon dan waar de monogamie in voorziet: het is allemaal afgevinkt door de jongeman, die ook over een buitenhuisje blijkt te beschikken. Dat stukje vastgoed zorgt echter voor een probleem. Er moet namelijk zo snel mogelijk iemand naartoe om erop toe te zien dat de aldaar aanwezige werklui hun taak naar behoren uitvoeren. Wie beter dan een schrijver op zoek naar inspiratie om een poosje de drukte van de hoofdstad in te ruilen voor de pracht van een kuststadje?
Léo kwijt zich van zijn taak, die niet veel om het lijf heeft, en houdt zich verder onledig met het wegwerken van een lading bier en het zo goed mogelijk zorgen voor de kat des huizes. Dat er ondertussen een zekere onrust in het dorp aanwezig is nadat twee tieners spoorloos verdwenen, maakt hem niet zoveel uit. De nog aanwezige jeugd laat zich het gebeuren evenmin aan het hart komen en wanneer Léo, onder impuls van zijn buurmeisje, op sleeptouw genomen wordt door enkele jongeren, wacht hem niet alleen een fraaie, voor een schrijver vast inspirerende avond.
Harari mixt flink wat ingrediënten tot een meeslepend verhaal. Van de dronken vrijheid zoals die zich op een zomeravond enkel aan wie jong genoeg is ten volle kan openbaren over een nukkige politiecommissaris die met de verdwijningszaak belast is tot verknipte ouder-kind-relaties: het wordt allemaal in de blender gemikt en komt er op filmische wijze uit. Harari staat immers ook visueel zeer sterk. Zijn universum doet soms aan dat van EP Jacobs denken en net zo goed kan je raakvlakken met het werk van Ever Meulen aanduiden, maar bovenal creëert Harari een eigen indrukwekkende grafische wereld. Als daar in de toekomst nog enkele fraaie verhalen in opduiken, heeft hij het ongetwijfeld in zich uit te groeien tot een belangrijke Franse auteur.
