Om afscheid te nemen van 2022 presenteert elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Normaal zijn wij niet zo van de pop, om het zacht uit te drukken (pop laten wij in het algemeen aan veel grotere kenner (mvs) over). Dit jaar onverwacht wel. Want “Watching You Go” is pop: weirde, ontroerende pop die recht naar het hart gaat en daar geen spaander heel laat.
“Watching You Go” is een nummer dat eigenlijk helemaal niet zou mogen bestaan. Jenny Hollingworth verloor haar 22-jaar oude vriendje, muzikant Billy Clayton, aan een heel zeldzame kanker. Op veel te jonge leeftijd moest ze omgaan met allerlei emoties waar je nooit klaar voor bent, maar al zeker niet in die fase van het leven. Het is je jeugdige naïviteit uit de vangrail zien vliegen en tegen de muur van het volwassen leven knallen. “How I shake/ How I shatter/ As you’re tearing at the touch like butterflies”: het is onuitspreekbare pijn waar in het beste geval, zoals hier, prachtige kunst uit voortvloeit.
De mooiste zin uit “Watching You Go” gaat immers niet over het trieste nu, maar het fantastische toen. “You made me feel as if I’m someone you could love” zingt Hollingworth, en je beseft weer hoe belangrijk dit soort jonge, prille liefdes zijn. Je draagt ze voor altijd met je mee. Die woorden zijn van het meest kwetsbare en dierbare dat je tegen iemand kan zeggen, maar ze zitten ook vol afscheid. Zoals Clayton ook tegen Hollingworth zei dat ze naar buiten, naar haar leven moest blijven terugkeren, ook al zag ze hem langzaam verdwijnen. Dat dubbelspel maakt “Watching You Go” zo onontkoombaar prachtig.
De instrumentatie is ondertussen sober maar altijd op de juiste plek, vriendin Rosa Walton de stille steun die je voelt maar niet ziet. En naar het einde toe kleurt alles toch weer even op, als de puberkamer van ooit.
