David Ratte :: Mijn dochter, mijn kind

In 'Mijn dochter, mijn kind' verweeft David Ratte alledaags racisme met de puberperikelen van een doorsnee gezin.

Met Mijn dochter, mijn kind brengt David Ratte een brandend actueel werk. De strip staat stil bij alledaags racisme en hoe het een doodnormaal gezin kan binnensluipen en zelfs ontwrichten.

Een familie in Frankrijk. Twee kinders in huis, waarvan eentje een puberende dochter. ChloƩ, het jong grut in kwestie, komt op een dag thuis met de boodschap dat ze een vriendje heeft en dat die jongeman Abdelaziz heet. Een Arabier, concludeert haar moeder onthutst, om er een reeks uitlatingen op te laten volgen die in populistische kringen met duimpjes omhoog onthaald worden.

Daarmee zit het spel op de wagen. De vader kijkt het allemaal wat aan, slaagt erin om op een menselijke manier om te gaan met de introductie van een potentiĆ«le schoonzoon. Bij de moeder gaan echter alle remmen los. Wanneer ze de in haar ogen ongeoorloofde keuze van haar dochter op het werk aanhaalt, is het aan haar collega Kader om onthutst te reageren: ‘Mocht het je niet opgevallen zijn, ik ben ook Arabischā€, zegt hij, waarop de repliek komt dat hij ā€œleeft zoals onsā€, een uitspraak die zo vaak te horen valt dat er nauwelijks nog van opgekeken wordt, maar die eigenlijk behoorlijk waanzinnig is, want getuigend van een gigantische bemoeizucht met andermans leven.

De aanpak van moederlief wordt niet door iedereen op prijs gesteld. De situatie in het gezin escaleert snel en binnen de kortste keren staan moeder en dochter met getrokken messen tegenover elkaar. Pogingen tot toenaderingen, met Abdelaziz en zijn familie, stranden in discussies over het al dan niet Charlie zijn van alle betrokkenen, wat aanleiding kan zijn tot het slaken van een diepe zucht. Plots verandert een ietwat saaie moeder in de grote voorvechter van het vrije woord, een vorm van, weliswaar geweldloze, radicalisering die vooral vermoeiend is voor de naaste omgeving.

Het thema dat Rathe in zijn boek behandelt is niet het makkelijkst denkbare. Door het te verweven met het familieleven, wordt het letterlijk in huis gehaald, is het niet meer iets abstracts dat zich afspeelt in wijken die middenklassers vaak louter kennen uit het televisiejournaal. Ouders en puberkinderen -zelfs zonder maatschappelijke issues in het spel, zijn beide groepen niet zelden moeilijk voor rede vatbaar- die de hakken in het zand zetten, het levert een vorm van polarisatie op die onderhand zeer bekend is.

Ondanks het onheil, dat uiteindelijk onherroepelijk zijn opwachting maakt, voelt Mijn dochter, mijn kind soms wat te luchtig aan. De bedoelingen zijn goed, maar de uitwerking ontstijgt zelden de clichƩs. Toegegeven, dat is geen makkelijke klus, gezien de platte gemeenplaatsen die in racistische kringen de boventoon voeren in conversaties. Maar het effect is dat Mijn dochter, mijn kind zo nu en dan aanvoelt als een voorlichtingsstrip. Voor wie een -terecht- punt wil maken, zijn krachtigere manieren denkbaar om dat te doen.

6

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling ā€“ Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

aanraders

Maxim Osipov :: Kilometer 101

Dat zelfs op al onschadelijk gemaakte dissidentie nog steeds...

Olga Tokarczuk :: Empusion

Weg met de achterflap! Hoewel het iedereen vrij staat...

Miek Zwamborn :: Onderling ā€“ Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

verwant

Ratte :: De Reis van de Vaders: 1. Jonas

Een zwierige avonturenstrip vol humor, dat is De Reis...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in