In eerste instantie over het hoofd gezien. Dan op zondag alsnog op Duyster horen passeren. Vervolgens nog eens opzetten op deze grijze ochtend en daarbij finaal gevloerd worden.
Zo is het bij ons gegaan de afgelopen dagen met de nieuwe single van Chelsea Wolfe, hier in gezelschap van Emma Ruth Rundle. Wolfe en Rundle zijn twee vrouwelijke titanen van de alternatieve zware muziek, maar dat is op deze samenwerking niet te horen. “Anhedonia” is een akoestische koortsdroom die je langzaam binnentrekt in de persoonlijke hel die Wolfe recent door moest. Blij word je niet van het nummer, maar het is wel een emotionele stomp in de maag.
Anhedonia is een medische term voor het onvermogen om plezier te hebben, bijvoorbeeld tijdens een depressie. In de klinische psychologie bestaat vast een heel ingewikkelde uitleg achter dat symptoom, maar na het beluisteren van deze song heb je die al lang niet meer nodig. De vale zang van Wolfe en Rundle en de sobere gitaarpartij kleuren met het zwartste zwart. “ My sadness has lost its cause/ and I’m suffocating/ so don’t come looking for me/ I’ve got no joy to lend”: daar moet niemand een tekening bij maken.
Mooi hoe Rundle het overneemt van Wolfe, alsof ze wil benadrukken dat haar compagnon er niet alleen voor staat. In de laatste strofe smelten de stemmen van Wolfe en Rundle samen tot één geheel, repetitief het titelwoord zingend, alsof ze de schijnbare uitzichtloosheid van deze toestand nog wat meer willen benadrukken. De gitaar gaat kopje onder in de ruis van een delay, als een cassettetape die langzaam uit elkaar valt. De drone-achtige sfeer doet hier zelfs wat denken aan de verstilde wereld van Grouper.
Daarna blijft alleen stilte over.
Voorlopig is deze “Anhedonia” een alleenstaande single zonder plannen voor een verdere samenwerking tussen Wolfe en Rundle. Wij hopen echter dat die er toch nog van komt, want dit nummer is te mooi om het daarbij te laten.
