Het zijn hoogdagen voor wie krachtige zwarte muziek warm in het hart draagt. Al maanden is er een niet aflatende stroom van zelfbewuste artiesten die muziek uitbrengen met een boodschap die al even sterk is als de wortels waaruit deze voortkomt. Janelle Monáe doet haar duit in het zakje met “Turntables”.
Het nummer is geschreven voor de soundtrack van de documentaire All In: The Fight for Democracy die vandaag uitkomt en die gaat over de onderdrukking van stemgerechtigden. Met de aankomende presidentsverkiezingen in de USA is dat uiteraard geen toeval. De democratie is een machtig wapen, maar kan tegelijk haar eigen grootste vijand zijn. In november lijkt het erop dat de democratie zelf op het spel staat.
Er hangt verandering in de lucht, maar die verandering is enkel mogelijk als iedereen aan hetzelfde zeel trekt. Het proces van de verandering en de strijd tegen racisme gaat veel te traag. ‘How much time do you want for your progress?’ verzuchtte de afro-Amerikaanse auteur en activist James Baldwin toen men hem voor de voeten wierp dat zulke veranderingen tijd vragen. Hij wachtte al zestig jaar en zag nog geen verbetering. Als homoseksuele zwarte man is hij het land zelfs ontvlucht. Meer dan dertig jaar later is er nog steeds niet veel veranderd.
“Turntables” roept Amerika en haar op ongelijkheid gebaseerde samenleving nog maar eens ter verantwoording: ” America, you a lie / But the whole world ‘bout to testify”. De tekst verwijst naar Bob Marley’s “Slave Driver” (” The table has turned”) en het zijn die slavendrijvers die nog steeds op de biljetten van de dollar mogen prijken. Run The Jewels duwde ons hier al met onze neus op en nu het volk in opstand begint te komen, mogen de slavendrijvers het benauwd gaan krijgen: ” You fuck up the kitchen, then you should do the dishes”. Rellen komen niet uit de lucht vallen en vragen om een oplossing. Tegelijk zijn de turntables symbool voor hoe de zwarte hiphopcultuur de wereld beheerst en tonen dat gelijkheid mogelijk is. Nu moet de politiek nog volgen.
Het nummer komt niet prekerig over, maar heeft vooral een lekkere vibe met bedrieglijk simpele, gortdroge drumtics die grooven als Anderson.Paak, het hoofd doen knikken en de vuist de lucht in jagen. In het refrein het nummer doet Monáe het nummer vervellen tot een gospel en haalt uit als Beyonce, die tegenwoordig even sterk inzet op zwarte trots.
Hopelijk komt de boodschap aan tegen november.
