Qua vorm liet Trixie Whitley de setlist van het volgende luik van haar Lacuna-tour nagenoeg ongewijzigd. Hoewel een handvol van de nummers uit die meest recente niet te hoog scoren op het vlak van eeuwigheidswaarde, blijft ze ze live herarrangeren en nieuwe fut inblazen. Na een makke festivalset op Lokerse Feesten had Whitley zelf ook duidelijk haar groove teruggevonden.
De slechts sporadisch bijdragende projecties zijn afgevoerd zodat alle aandacht opnieuw op Whitley en tweekoppige band – toetsenist en percussioniste – gericht is. Die aandacht claimde ze meteen met een uitgesponnen “Intro”, waar haar sirenzang bij momenten naar Lisa Gerrard neigde. De mystiek ging al snel achterwege, want “Heartbeat” stond sans synthriedel strak aangespannen, met lekker giftig uitgespuwde lyrics. De korte tourbreak moet gekriebeld hebben, want Whitley leek bijna uit haar blauw-zwarte jumpsuit te sidderen van podiumplezier. Vijf strakke songs ver gingen de schoenen aan de kant voor een nieuw arrangement van “Touch”, niet langer tot een onderkoelde electroballade gereduceerd, maar steviger met triphop en PBR&B gekruid. In blauwe schijnwerpers ondergedompeld haalde Whitley er zowaar een choreografie voor boven – de nerveus bewegende muziekfreak leek even haar innerlijke Banks boven te halen en zich zo een sethoogtepunt in te dansen.
Nadien mocht het middenin even stiller met “Closer”, tot een prachtige bluesy pianoversie gereduceerd die niet op grote uithalen en toonladdergymnastiek teerde – die eer was wat verderop weggelegd voor “Breathe You In My Dreams” – maar Trixies fantastische klankpalet desalniettemin etaleerde. Ook “Fishing For Stars” gedijt steeds beter naarmate het verder tot een pure gitaarballade herleid wordt, die het gerust tot een hoogtepunt op Fourth Corner had kunnen schoppen.
Bewonderenswaardig hoe Whitley voor een nieuw luik van haar tour alweer quasi elk arrangement herwerkte. Met zware drums en een streep synths vond “The Hotter I Burn” eindelijk een opvallend genoeg arrangement om de nogal afgezonderde epiloog van Lacuna echt in de setflow te laten passen en schijnen. “Long Time Coming” – denderend op plaat, tot voor kort wat hoekig op de bühne – kreeg brede stroken elektronica als onderlaag en klonk veel melodieuzer met een teruggeschroefde rockattitude. Niet dat deze vanavond afwezig was, want tijdens de main set stond Trixie exclusief achter de gitaar en koos ze vaak expliciet voor rechttoe rechtaan rock. Ze perste er zo de indrukwekkendste “Soft Spoken Words” uit die we al hoorden: venijnig, funky en met op het juiste moment die grote uithalen.
Ook al werd er al eens een lyric vergeten of te abrupt naar kopstem overgeschakeld, het speelgenot spatte eraf in De Roma. Trixie duwde haar toetsenist in de bissen bijna de coulissen in om geïmproviseerd eindelijk “Pieces” nog eens op te draven en die enthousiaste passie voor muziek siert haar. Wanneer ze “Oh, The Joy” in haar uppie inzette met de mooie slotwoorden “Het is een eer om voor u te spelen” besef je dat ze er zelfs in haar ongemakkelijke woorden soms zo boenk op kan zitten.
