Trance Map+

De naam van dit project van Evan Parker en Matthew Wright geeft al wat weg over de gevolgde koers. Akoestisch en digitaal worden samengesmeed tot een bedwelmende trip die met de komst van derde man Toma Gouband een lichtjes andere invulling krijgt.

De eerste samenwerking tussen Parker (sopraansax) en Wright (live sampling, turntables) gaat al terug tot 2008 en leidde drie jaar later tot een debuut op Parkers psi-label. Het project werd daarna occasioneel van stal gehaald voor concerten, al dan niet in uitgebreide bezetting, als Trance Map+. Tijdens het Konfrontationen festival van 2017 werd het duo bijgestaan door drie extra muzikanten die met bakken elektronica, draaitafels en contrabas een sterk ambient-getinte soundscape creëerden. Die trip, onlangs uitgebracht door Intakt Records, voelde aan als een nachtje in een volière door het haast onophoudelijke gefluit en getsjilp en het gesuis en geruis van andere natuurelementen.

In het trio met Toma Gouband waren de contrasten sterker aangezet, wat natuurlijk te maken had met deze eigenaardige combinatie van bestanddelen. Gouband is een percussionist die zich bedient van ongewoon materiaal: de enige trommel was een omgekeerde basdrum, met daarnaast twee cimbalen, maar vooral ook een assortiment stenen en de gebruikelijke takjes. Het is altijd even wennen om de man in de weer te zien met heen en weer zwiepende twijgjes en stenen die met de nodige theatraliteit aangetikt worden, maar het heeft ook iets hypnotiserend om hem zo verzonken in dat natuurritueel te zien.

Aan de andere kant zat Parker, de sax onbeweeglijk naar de grond gericht, eindeloze patronen en variaties blazend, vaak via de circulaire ademhaling die hij als geen ander beheerst en die aanvankelijk akoestisch galmde (en dat is op zich al indrukwekkend, ook zonder begeleiding), maar even later een tweede leven – of beter: een dubbelleven – gingen leiden door de sampling van Wright. Die manipuleerde en kneedde het spel van zijn kompanen met een laptop en voegde het geruis van krakend vinyl toe, met soms ongehoorde resultaten: slurpende drones, knetterende micro-beats, zinderende golven die als knisperende hoogspanningsdraden door de vier in de hoeken opgestelde speakers gonsden.

Echt duizelingwekkend werd het zodra je ontdekte dat Parker ook nog eens begon te dialogeren met de sampling van Wright, en dus met zichzelf. Meta-improvisatie die steeds sneller of hoger ging rondtollen, terwijl het zachtaardige wrijven en tasten van Gouband gestaag opwarmde en door Wright regelmatig omgebouwd werd tot een stuiterende klankenpingpong. In een set die een kleine vijf kwartier duurde waren er wel wat momenten waarop de interactie herinnerde aan de meanderende coherentie van het recente album. Deze performance kende echter ook meer reliëf, met uitgesproken pieken die de intensiteit de hoogte in joegen.

Het was vooral op die momenten, wanneer de muziek ei zo na aan het leviteren sloeg, dat het resultaat het indrukwekkendst was: immens bevlogen, delirisch, volledig opgeslorpt door z’n eigen focus. Geen doorsnee concert, zelfs niet naar vrije improvisatie-normen, maar een spel van timbres, ritmes en puls op het raakvlak tussen cerebrale contrasten en prikkelende hypnose.