Rogé Verstraete en de zijnen hebben weer een uitgelezen selectie kunnen verzamelen voor Citadelic, met op de eerste avond meteen een icoon van de vrije muziek. Meestersaxofonist Evan Parker stond er samen met bassist Peter Jacquemyn en bracht een uurtje hardcore impro om de tanden op stuk te bijten.
Wel mooi dat het El Negocito-label zich steeds nadrukkelijker kan profileren als een van dé Belgische labels van het moment. Bleven de eerste releases een beetje onder de radar, vooral bestemd voor een wereldje van bekeerlingen, dan wordt steeds meer over de muurtjes gekeken, naar het buitenland gelonkt en doorgedrongen tot een iets breder publiek, dat het Gentse guerilla-initiatief eindelijk een beetje naar waarde begint te schatten. Evan Parker wordt zo de grootste naam op het label, maar er staat ook nog een release aan te komen van John Dikeman met William Parker en Hamid Drake (een registratie van het allerlaatste concert in La Resistenza), dat onmogelijk onopgemerkt kan blijven.
Maar terug naar het goedgevulde Citadelpark, waar Parker en Jacquemyn Mayas Dance voorstellen, de kersverse toevoeging aan het label en een opname van hun concert tijdens het Jazz Brugge festival in 2012. Zet die twee bij elkaar en je weet dat het kan gaan knetteren, net zoals je weet dat er niet meteen aan toegevingen gedaan zal worden. Het zijn minnaars van de vrije expressie en beide zijn ze begenadigd met een herkenbare sound en stijl die potentieel dynamiet kan zijn. Parker had naar goede gewoonte de tenor- en sopraansax bij, Jacquemyn deed het met bas, strijkstok en stem.
Drie stukken, waarvan een langer en twee iets kortere, en die lieten horen hoe dat improvisatieproces zoveel indrukken tegelijk kan geven. Er is natuurlijk dat zoekende, aftastende aspect. Het gevecht tegen de tijd en de drang om er vorm aan te geven. Er is ook het wringende, het risico, muziek als pure sound, de onwil om voor het gemakkelijkste pad te kiezen, voorbij te gaan aan makkelijk te reproduceren melodie en harmonie. En natuurlijk is er ook nog de sociale interactie, het spel van contrast en gelijkgezindheid, kennismaking en afstoting, van actie en reactie.
Parker werd een tijd geleden eenenzeventig, maar hij ontketent nog altijd een storm van geluid, soms in eindeloze, vlugge notenslierten waar geen speld tussen te krijgen valt, soms ook in bokkiger sprongen. En als het grillig mag zijn, dan ben je bij Jacquemyn aan het goede adres, want met de strijkstok gaf die al even onverstoorbaar en krachtig weerwerk, de benen gespreid, als stond hij klaar om in een handomdraai in de aanval te gaan. Maar ook als de man de strijkstok even opzij legt, blijft het iets om te aanschouwen. Ook zonder de bekende hulpstukken tussen en op de snaren blijft Jacquemyn een artiest met een opmerkelijke presence en rauwe expressie.
En hij liet een paar keer van zich horen met zijn stem. De eerste keer zorgde dat meteen ook voor wat verraste reacties in het parke. Het heeft dan ook een merkwaardig effect, alsof er plots en vocale drone opduikt in de muziek, zeker in het tweede stuk, waar het ging om diep vanuit de keel rollende baritonbrom. Iets daarvoor was het ook al even staren in ongeloof, toen Parker dat stuk aanvatte met de sopraansax, waarop hij zijn befaamde circulaire ademhaling en buitengewone techniek kon tentoonspreiden. Techniek, maar dan niet omwille van. Het blijft altijd in de ogen wrijven bij zoveel machtsvertoon. Ook, of vooral, als de texturen van de twee plots in elkaars vaarwater belanden.
Meest toegankelijk was misschien nog het slotstuk, waarvoor Jacquemyn de snaren agressief geselde, waardoor het iets dichter in de richting van een vet klodderende blues belandde. Niet dat er plots aan toegevingen werd gedaan werd, maar het klonk allemaal net iets minder abstract, had meer een ritmische, rollende energie, dan sommige passages die eraan vooraf gingen. Dat een van de meest virtuoze rietblazers van de wereld zomaar in het park stond te spelen, leek voorbij te gaan aan het gros van de aanwezigen, maar naast het handvol liefhebbers zag je her en der toch ook blikken van verbazing, schouders die elkaar aanstootten, een plots gewekte interesse. Het kan het begin zijn. En Evan Parker en Peter Jacquemyn: onverstoorbare klasse, zoals altijd.
