Hand Habits + Angel Olsen

Hoog bezoek in de Roma op vrijdagavond: niemand minder dan Angel Olsen komt de Antwerpse muziektempel verblijden met een bezoek. Dat ze ter promotie van haar laatste plaat All Mirrors passeert, is niet meer dan een voorwendsel om haar recente vorm te bewijzen. Enfin, zo valt toch te hopen.

Eerst mag Hand Habits het publiek klaarstomen. Het muzikale alter ego van Meg Duffy kan in het half uur dat gegund is met verve bewijzen dat Placeholder door een wrede speling van het lot schielijk onder de radar van enola bleef. Ja, de folkrock van Big Thief is nooit veraf als lichtend pad, en ook ja, dat niveau haalt Duffy vooralsnog niet. Nu goed, als die lange “gemist in 2019 “-lijst ooit uit onze hoofden raakt, dan staat dat Placeholder geheid wel ergens vooraan te drummen. Jammer wel, dan weer, dat de set eindigt met een slome song die de relatieve vergeetbaarheid net benadrukt, in de plaats van die finaal te ontkrachten. Kans gemist, maar Hand Habits heeft sterke songs genoeg, geloof ons maar alvast.

Angel Olsen dan. Vorig jaar verwerkte de immer veelzijdige nachtegaal een relatiebreuk met behulp van het sterke All Mirrors, goed voor een welverdiende 8,5 op haar enolarapport. Los van de thematiek was het album een bevestiging van Olsens talent als singer-songwriter dat album na album rijpte. Het publiek kijkt uit naar een artieste op het voorlopige hoogtepunt van haar carrière tegen de imposante achtergrond van een barokke trappenhal, en als Olsen onmiddellijk “All Mirrors” als opener weggeeft, dan klopt het plaatje toch wel even. Een licht mysterieus sfeertje, de twee strijkers die er meteen staan, een vaag lichtspel, en dan simpel binnentikken met dat refrein.

Dat plaatje klopt dus toch wel even, al heeft het niet veel om het lijf, en dat valt wel op tijdens songs die iets minder naar de keel grijpen. Het is wachten op “Lark” – waar de fans ook op zaten te wachten – tot die sfeer van de openingsronde terug voelbaar aanwezig is. Aan Olsens prachtige, veelzijdige stem zal het nooit liggen dat we de tijd nemen om onze ogen andermaal uit de kassen te kijken op die prachtige zaal in plaats van op te letten wat er op het podium gebeurt. Wel blijkt haar vertolking toch minder de som van die zondvloed aan tegenstrijdige emoties die op plaat wel pakt. Zo wandelt Olsen rustig verder door haar set: met achteloze vakkundigheid, maar net zo goed met routineuze veiligheid. Er zit vanavond geen avontuurtje in.

In haar bindteksten vertelt ze ergens terloops dat ze graag raven had laten vliegen in haar show. Niet dat er een probleem was om die gewoon in te beelden, maar als er iets aan je concept ontbreekt, zeg dat dan toch niet, Angel. Iets over de helft heft ze met een amper merkbare hapering “Shut Up Kiss Me” aan, en toch zorgt dat nog voor een meezingmoment – zo’n song zal die job altijd keurig uitvoeren. Hoe puik de zeskoppige begeleidingsband ook speelt, het ontbreekt ook hier toch aan impact, alsof Olsen geen open kaart speelt. Daarmee schiet ze vooral haar onontbeerlijke strijkers, die nochtans alle moeite nemen om de weemoed van lang vervlogen tijden op te roepen, te kort.

Enerzijds speelt Olsen wel zonder complexen oud en nieuw werk aan elkaar, maar er blijft anderzijds iets van een zekere gemakzucht knagen doorheen de vijf kwartier die ze met de Roma deelt. Goed genoeg is soms niet goed genoeg, om een paradox te gebruiken. Vakkundig, maar eerder routineus, dus: niemand zal geld terugeisen, maar niemand zal ook dolgraag méér geld veil hebben voor deze live-incarnatie van Angel Olsen.