Het venijnig beestje in de staart: Oscars 2020

Je kon een zucht van verwondering door de kamer horen gaan waar ondergetekende een Oscarparty bijwoonde. Ondanks het erudiete aanwezige publiek – onder hen zelfs een aantal eminente filmhistorici (een zichtbaar en een half zichtbaar op de foto) – was er niemand die voor mogelijk had gehouden dat Parasite/Gisaenchung de ‘Academy Award’ in de categorie ‘Beste Film’ ook echt zou winnen.

Natuurlijk werd erover gepraat, maar niemand zou er ook maar aan gedacht hebben in de bovenste categorie van de jaarlijkse ‘Oscar-Ballot’ – inclusief 2 dollar inleg – de titel van Bong Joon Ho’s ‘indie – favoriet’ te hebben ingevuld. Nadat de film ‘Best International Picture’ and ‘Best Original Screenplay’ gewonnen had, dacht iedereen net als de regisseur dat hij ‘done was for the evening and ready to drink’.

De verrassingen op de Oscars 2020 werden dan ook voorbehouden voor het laatste half uur, toen een verder volkomen voorspelbare avond plots helemaal van koers veranderde. Een prijsuitreiking ook die aanvankelijk nochtans niet echt uitmuntendheid echt naar waarde leek te schatten. Het zoutloze Jojo Rabbit won voor beste scenario op basis van vooraf bestaand materiaal en Roger Deakins won met 1917 voor een van zijn minst interessante experimenten in cinematografie (wat mij betreft was zijn werk in het verguisde The Goldfinch een pak sterker). De Oscar voor Laura Dern als actrice in een bijrol in Marriage Story was verdiend, maar is er ook maar iemand die echt zou durven argumenteren dat de kwaliteit van de opzichtig naar een Oscar bedelende vertolking van Renee Zellweger in Judy ook maar in de buurt komt van die van die van Scarlett Johansson in Marriage Story of die van Saoirse Ronan in Little Women? Die laatste film moest trouwens genoegen nemen met de Oscar voor beste kostuums, terwijl Bombshell bekroond werd voor ‘Hairstyling and Make-Up’.

Bij de mannelijke vertolkers geen verrassingen en dus mochten Joaquin Phoenix en Brad Pitt beeldjes in ontvangst nemen voor respectievelijk Joker en Once Upon A Time … In Hollywood. Geen slechte prestaties en het meest opvallend was dat de trend die gezet was op de Golden Globes bevestigd werd: Netflix dat met The Irishman en Marriage Story dit jaar bijzonder sterk materiaal en een hele reeks nominaties in handen had, werd zo goed als buitengesloten. De hele avond lang brachten winnaars beleefd hulde aan Martin Scorsese, die er echter bijzat alsof hij liever ergens anders was geweest.

In de technische categorieën won het brave Ford v Ferrari tweemaal voor beeld- en geluidmontage (‘tja, het was luid’ merkte een van mijn mede-aanwezigen op ‘vaak is dat al genoeg voor de leden van de Academy’). Ook 1917 mocht voor geluidsmix en visuele effecten technische Oscars oplijsten, maar iedereen was ervan overtuigd dat Sam Mendes’ overschatte oorlogsdrama de geschiedenis zou ingaan als de eerste film met enkel cijfers in de titel die de prijs voor beste film zou winnen (neen, Steven Spielbergs 1941 won die niet).

En toen gebeurde het ondenkbare: na de ronduit belachelijk slappe uitreiking vorig jaar, toen de Academy besloot om te reageren op de roep naar meer inclusiviteit door de meest tandeloze film te bekronen die aan dat plaatje voldeed – Greenbook – stonden er plots delegaties uit Zuid-Korea op het podium om de eer voor beste regie en beste film in ontvangst te nemen. En dat dan ook nog eens voor een echt sterke en uitdagende film die dan misschien wel tot het meest toegankelijk werk van de regisseur behoort, maar niettemin allesbehalve vlot verteerbaar Oscarvoer is. De winst voor Parasite betekende dan ook veel meer dan alle obligate speeches waarin inclusiviteit, gendergelijkheid en politieke ideologie uitgedragen werden. Met de onverwachte winst van Bong Joon Ho, leek het even weer mogelijk om te geloven dat de grootste filmprijzen ook echt kwaliteit willen belonen … we zullen zien volgend jaar …