Om afscheid te nemen van 2019 presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Wanneer er talloze memes over één nummer worden gemaakt en het betreft geen hip hop of pop, dan is er iets speciaals aan de gang.
Een voorbeeld:
Producer: So Adam, where do you want your solo in this song? Beginning, middle or end?
Adam Jones: Yes
Tool heeft op Fear Inoculum iets met het cijfer zeven. Because of course they do. Als het niet de Fibonacci sequence van Lateralus is, dan zal er wel 13 jaar gewerkt zijn aan iets dat nog nerdier, maar ultiem gewoon vrij irrelevant is. De analyse van wat nu precies de muzikale rol is van zeven in ‘7empest’ en andere bijzonderheden van Fear Inoculum laten we dan ook aan prognerds over.
Ons interesseert vooral de dynamiek van dit nummer, dat qua structuur -en ondanks een lengte van bijna een kwartier- eigenlijk niets meer is dan één lange solo waarbij de rest van de band in komt vallen als Adam Jones het toelaat. Alle tempoveranderingen en fluctuaties in intensiteit worden continu door de gitaar bepaald. Jones lijkt het licht gezien te hebben en de overige drie Tool-leden moeten schijnbaar wijken. Toch lukt het hen ook om de energie en het enthousiasme van de lead guitar over te nemen en dezelfde intensiteit te halen, zij het compleet gedirigeerd door een doldraaiende 1979 Les Paul Silverburst.
Wat hieruit voortkomt, is een instant classic. Het is een nummer met een sense of urgency die haast verloren leek in het metal-genre. Daarvan wordt dankbaar gebruik gemaakt door zanger Maynard James Keenan, die een niet mis te verstane boodschap, hoe breed en vaag ook, laat landen zoals op weinig andere Tool-songs.
Disputing Intentions
Invites Devastation
A tempest must be
True to its nature
Met andere woorden: mis de afspraak met de geschiedenis niet. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Britten. In de tweede helft van de song wordt het menens. Jones gaat fucking loco op zijn pedalen (ongehoord voor hem!) en een zoveelste tempowissel luidt een outro in waarin Keenan -nu minder razend- subtiel plaats ruimt voor de ritmesectie. Justin Chancellor en Danny Carey krijgen met de toestemming van een wat meer getemperde Jones in de laatste twee minuten hun time to shine. Dan rest de band enkel nog om tot een perfecte grand finale te komen zoals zo vaak gehoord op de Lateralus-nummers. Et voila, zo krijgt je misschien wel het beste Tool-nummer ooit.
Straks betalen we met z’n allen weer vrolijk 90 euro enkel om deze song live te zien.
