Met Mae Hills komt er nóg maar eens een nieuw hip hop talent bovendrijven in België. Hij overleefde in september de selecties van deze editie van het Soundtrack muziekconcours jammer genoeg niet, maar het is een naam om in het oog te houden.
Drie nummers. Meer kan je van hem niet vinden op Youtube en Spotify. Ze vertonen wél alledrie een duidelijke visie en artistiek concept. Bovendien klinken ze vreemd genoeg ook heel vertrouwd. Uit hoofde van onze functie hadden we graag een zwierige en doordachte omschrijving van de jonge artiest gegeven, maar we kunnen het écht niet beter formuleren dan de heren van blackwave. al deden. Zij vergeleken Hill’s flow met Earl Sweatshirt en de zang met die van Frank Ocean. Dat is er pál op: bij de eerste onoplettende beluistering van het nieuwe nummer ‘Baby I Cry Too’ kan je haast niet anders dan denken aan de Odd Future.
De beats zijn zweverig en de ingetogen en afgevlakte delivery contrasteren mooi met de vocale uithalen in de refreinen. De lichte korrel in de stem en de lofi-toetsen in de productie maken het geheel gelukkig niet te afgelikt. Mae Hills gebruikt net als zijn grote helden zijn muziek om de eigen gevoelswereld te schilderen en af te rekenen met demonen uit zijn jeugd. Dit is géén macho rapmuziek. Het enige minpuntje is dat het gevaar lonkt om al te melodramatisch te worden. Voorlopig weet hij de evenwichtsoefening in zijn voordeel af te werken.
De herkenbaarheid is een grote sterkte maar ook een gevaar voor Mae Hills. Met een stijl zo gelijkend op die van zijn helden zal het moeilijk zijn om een eigen identiteit te kunnen ontwikkelen. Hijzelf zegt zich hiervan bewust te zijn en er ten volle voor te willen gaan. Als we kunnen afgaan op de eerste drie singles van deze Antwerpse rapper, telkens met een verzorgde video erbij, hebben we er veel vertrouwen in. Dan zal het worden van ‘Frank en Earl wie?’
