Tindersticks en Botanique; dat is een innige band die decennia teruggaat. Ook als het een bijzonder project voor te stellen heeft, passeert het gezelschap rond Stuart A. Staples met plezier in Brussel. De filmscore van Minute Bodies: The Intimate World Of F. Percy Smith is zo’n aparte bedoening, maar wist op zichzelf niet echt te overtuigen. Dat deed een set reguliere nummers gelukkig wel.
De soundtrackwereld is niet nieuw voor Tindersticks, maar zelfs naar hun normen is het werk van F. Percy Smith uniek. De beelden die de fotograaf in het interbellum schoot van allerlei microscopisch natuurschoon, moeten zowat de eerste timelapsefilms ooit gemaakt zijn. Opnieuw gecompileerd en gemonteerd door Stuart A. Staples, die als regisseur van Minute Bodies fungeert, vragen ze om even ingetogen klanken.
Het is een kolfje naar de hand van Tindersticks, een gezelschap dat zijn zevenkoppigheid nooit heeft misbruikt om met de spierballen te rollen. Zoemende drones, aangevuld met zingende zaag en tinkelende pianoklanken vormen een ideaal commentaar bij de delicate beelden van openbloeiende, elkaar omstrengelende planten, nectar opzuigende bijen en ontpoppende insecten. Het zijn dan ook de strakke zwart-witbeelden van Percy die alle aandacht opeisen, en dat hoort zo. Toch kun je je niet van de indruk ontdoen dat de soundtrack die ook nodig heeft. Op zichzelf is het immers wel erg weinig wat de band doet, misschien te schaars om de aanschaf van de bijbehorende plaat te verantwoorden.
Dat is nooit een probleem geweest met het reguliere werk van de band. Sinds Tindersticks I en II, begin jaren negentig, wisten Staples en de zijnen een eigen niche vol kamerpop in te richten in het drukbevolkte alternatieve landschap. Eentje waarin rijke arrangementen de warme bariton van de zanger gepast omringen, en nooit een onvertogen woord valt. Zelden zie je zo’n uitgebreide band immers zo nadrukkelijk stil zijn, als in Waiting For The Moon. Elk instrument kent zijn plek, loopt een ander nooit voor de voeten, en als dat vraagt dat gitarist Neil Fraser een nummer lang met zijn handen op zijn knieën zit, dan gebeurt dat ook. Het vloekt met hoe enkele onverlaten zich tussen de songs door moeten laten gelden. Zelfs Tindersticks op zijn hevigst vraagt niet om dat soort rock-‘n-rollbaldadigheid.
Op zijn volst, dat is een episch uitgesponnen “My Sister”, waarin xylofoon en cello een voorzichtige dans aangaan over het parlando van Staples, of een smachtend gezongen “Say Something Now” dat de zanger voor een zeldzame keer voluit laat gaan. Staat de band al voor “rustig” en “intimistisch”, vanavond kiest hij resoluut voor het extremisme van “complete verstilling”.
Dat is mooi, maar het maakt van dit concert één voor de diehards, die niet malen om het ontbreken van klassiekers als “City Sickness” of “Can We Start Again?”. Dat de avond enkel als soundtrackconcert werd aangekondigd, zorgde er voor dat ook enkel zij er zijn. Waar Tindersticks normaal moeiteloos het Cirque Royale vult, volstaat vandaag de parterre en onderste zitring. De band maalt er niet om, bedankt met een nieuwe versie van “Travel Light”, en neemt beleefd het applaus in ontvangst.
Bijzonder project, we zeiden het al, maar ook een bijzonder concert. Eentje om te koesteren.
