“We willen jullie vreugde, geluk, inspiratie en positieve vibes brengen”, zei Mavis Staples ergens in het begin van het optreden. Iets waar ze gedurende de 80 minuten dat ze op het feeërieke podium van het Rivierenhof stond in ieder geval slaagde.
Binnen een kleine twee weken wordt Mavis Staples 80 jaar. Toch stond ze met een houding en energie op het podium die je eerder zou verwachten van iemand die een decennium of twee jonger is. Dat komt misschien omdat het podium altijd al haar tweede thuis is geweest. Ze was nog maar een prille tiener toen vader Roebuck “Pops” Staples haar samen met haar broers en zussen meenam op het podium als The Staple Singers, vanaf het begin van de jaren vijftig van de vorige eeuw in windy city Chicago en omstreken. In de jaren zestig was de groep nauw verweven met de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King. Maar ook na het einde van de band bleef Mavis Staples muziek maken waarin de begeestering en de politieke strijd voor gelijke rechten een belangrijke rol speelde. De voorbije decennia bracht ze slag om slinger prima albums uit, waarin ze bijgestaan werd door jongere bewonderaars als Jeff Tweedy en Ben Harper. Die laatste schreef ook de nummers voor haar laatste, prima, album We Get By.
Klokslag negen betrad Staples het podium van het Rivierenhof, vergezeld door een driekoppige begeleidingsband en twee backing vocalisten, Sondra Williams en Donny Gerard. Vooral gitarist Rick Holmstrom kreeg tijdens de nummers regelmatig plaats om zijn gitaar de vrije loop te laten. Vanaf opener “Stronger” werd duidelijk dat de stem van Mavis Staples er ook live nog altijd staat. Die stem heeft dan misschien wat aan pure kracht ingeboet, maar dat wordt probleemloos gecompenseerd door een rauw laagje, en vooral door de bakken soul die er in zit. Honing en gemberthee is haar geheim recept daarvoor, zou ze het publiek wat later in het concert toevertrouwen.
De setlist bestond uit een reeks recente nummers, aangevuld met een paar klassiekers van The Staple Singers. Gospel, soul en blues, het passeerde allemaal de revue. Staples grolde in “Takes Us Back”, hield het ingetogen in “Build A Bridge”, maar steeds wist ze de juiste snaar te raken. Staples brengt liedjes die de situatie aankaarten, maar ze vertrekt steeds vanuit een positieve boodschap. Samenwerken, je inzetten om iets aan het systeem te veranderen, het zijn de positieve vibes waar ze het over had. “Change” was sterke blues, “Who Told You That” werd gedragen door een funky groove. Op klassieker “Respect Yourself” kreeg Donny Gerrard de prominente rol van Pops Staples op het origineel toegewezen.
Maar daarnaast waren er ook een aantal welgekozen covers. Nummers die in de carrière van Staples een grote rol gespeeld hebben. “Slippery People” van Talking Heads bijvoorbeeld of protestsong “For What It’s Worth” van Stephen Stills, een nummer dat ze al sinds de jaren ‘60 coverde. Staples en haar band slaagden erin om zich die nummers zo eigen te maken dat je geen moment aan het origineel dacht. De Funkadelic cover “Can’t You Get To That” was een van de weinige momenten waarin de set even een kleine inzinking kende.
“Love and Trust” was nog een hoogtepunt, met een heerlijk bluesy begin en een snedige finale. Het was een opvallend goedgeluimde Staples die in Antwerpen op het podium stond. Na een meezingmoment prees ze de prestatie van het publiek. Ingestudeerd, dat wel, want de zangprestatie van het publiek was allesbehalve indrukwekkend. Ze vertelde een heel verhaal over hoe ze met het publiek op tour wou gaan als het “Antwerp A Capella Choir”. Maar — de humor van Staples ten voeten uit — voor de lunch moest ieder wel zelf zorgen, dat kon zij niet doen.
Pas bij afsluiter “No Time For Crying” ging Staples min of meer expliciet de politieke toer op. Over hoe ze de kogels en de schietpartijen beu was, de schande van de daklozen, mishandelde baby’s of kinderen die van hun moeders weggenomen worden. Zonder hem een moment bij naam te noemen, wist je het over wie ze het had. Zeker toen ze aankondigde zelf naar het Witte Huis te trekken, of zich misschien zelfs kandidaat te stellen voor het presidentschap, iets dat op luid applaus onthaald werd. “We got work to do” zong ze als een mantra in het nummer. Een slogan die door het publiek nog minutenlang gezongen werd nadat ze het podium verlaten had. Terugkeren zouden Staples en haar band niet meer doen. Maar dat ze als bijna-tachtigjarige nog altijd aan de top van de soul en gospel staat, was dan al lang duidelijk.
