Eindejaarslijstje 2018 van Joris Vanden Broeck

Afgaand op de actualiteit maakt “The Future” van Leonard Cohen de meeste aanspraak op plaat van het jaar, maar zo werkt het blijkbaar niet. Uit de releasestroom van 2018 bleven vooral onderstaande parels vaak op de digitale draaitafel rondhangen. Daar vormden ze prima tegengif voor de dolle wereld.

1. Car Seat Headrest :: Twin Fantasy – Was het nu 2011 of 2018?     Eindelijk een (wat zeggen we? Twee!) reguliere release voor deze klepper, die zowel in zijn oorspronkelijke als zijn bijgewerkte vorm rotaanstekelijk is.
2. Kamasi Washington :: Heaven & Earth     Met platen langer dan de traditionele 40 minuten weten we, conservatief als we zijn, doorgaans weinig of geen raad, maar Washington vormt, voor de tweede maal, een uitzondering op de regel. Met deze kaloefer zijn we de eerste jaren nog niet klaar, maar dat is eerder een voor- dan een nadeel.
3. Tony Molina :: Kill The Lights     Het andere uiterste. Kwartiertje, tien songs, die stuk voor stuk pareltjes blijken. Molinas oeuvre past op een halve Washington-plaatkant, maar het is daarom niet minder fantastisch.
4. John Coltrane :: Both Directions at Once     Leg genoeg Kamasi Washington op en John Coltrane komt bijna automatisch in beeld. De release van een meer dan behoorlijke plaat die op het schap was blijven liggen, helpt uiteraard een handje.
5. Stephen Malkmus & The Jicks :: Sparkle Hard     Jah, heel herkenbaar natuurlijk, check “Shiggle” maar, dat een Pavement-zomerhit had kunnen zijn. Maar ondanks het voorspelbare gehalte een dot van een plaat die toont dat bij Malkmus het vuur nog als vanouds brandt.
6. Cullen Omori :: The Diet     Onze favoriete droeve indierocker doet het weer: T-Rex-sentimenten op aanstekelijke wijze vertalen naar wonderschone hedendaagse rocksongs zonder dat het ooit echt klef wordt.
7. Mudhoney :: Digital Garbage     Anger is a gift, stond in het oude, verloederde Leuven ooit op een muur. Mudhoney is, naast oud en enigszins verloeder, ziedend en puurt er zowaar zijn scherpste plaat uit.
8. BeraadGeslagen :: Duizeldorp     Alleen al voor de titel verdienen ze een standbeeld. Bij voorkeur onder de sampleboom, met zicht op de knetterweide. BeraadGeslagen doet schijnbaar maar wat, maar het gebeurt op zo’n meeslepende wijze, dat je zonder nadenken de twee heren in de eerste de beste konijnenpijp wil volgen.
9. Orquesta Akokán :: Orquesta Akokán     Het swingt en drukt met de neus op de feiten: er is zoveel fantastische muziek te vinden buiten de traditionele rock- en technohokjes, maar ook zo weinig tijd. Gelukkig bieden Awesome Tapes from Africa, Eccentric Soul en deze rotgetalenteerde Cubanen enige soelaas.
10. King Tuff :: The Other     De Grote Sprong Voorwaarts. Met de voet van het gaspedaal maakt King Tuff een verpletterende indruk. Het voorlopig hoogtepunt in een carrière.
11. Bob Dylan :: More Blood, More Tracks     Een héle hap, maar van Blood on the Tracks kan een mens duidelijk niet genoeg krijgen. Dylan opent de interne keuken en toont hoe zijn meesterwerk uit 1975 tot stand kwam. Waar een blik op de fornuizen soms de eetlust doet vergaan, wordt de honger hier net aangescherpt.

Op het podium waren het vooral bekende namen die voor de nodige opwinding zorgden. Dat zegt meer over deze toeschouwer dan over het eventuele ontbreken van jong talent. Komend voorjaar toert Dylan trouwens in Europa. We geven het maar alvast mee.

Henry Rollins, Vooruit, 6 februari. Naar goede gewoonte zong Rollins geen woord, maar zijn maak-dat-je-uit-je-zetel-komt-en-de-wereld-induikt-motivatiespeech werkte als vanouds.

Nordmann, Het Depot, 9 maart. Spannend is het sleutelwoord wanneer Nordmann op het podium staat en daarmee kwam de live-lat voor 2018 behoorlijk hoog te liggen.

Condor Gruppe, ABClub, 17 maart. Gelukkig heeft ook deze band spanning als motor. Voeg daar gerust aan toe: avontuurlijk, speels en lichtjes overrompelend.

Paul Simon, 7 juli, Ziggo Dome. Pensioentoernees zijn in de eerste plaats voer voor hoongelach, maar het moet gezegd dat Paul Simon zichzelf overtreft tijdens dit Homeward Bound-concert. Het ondertussen doorgedrongen besef dat het nu echt afgelopen is, stemt niet vrolijk.

Stuff., 2 augustus, M-Idzomer. De meest dansbare vaderlandse band, al wordt ze vaak als jazz aangekondigd. Het een sluit ongetwijfeld het ander niet uit, feit is dat Stuff. een plaats in uw weekendnachten verdient.

Frank Vander Linden, 5 augustus, M-Idzomer. De verrassing van de zomer: na altijd ergens op de achtergrond aanwezig te zijn, springt Vander Linder plots in beeld als wonderlijke singersongwriter die je op het podium dermate uit je hand laat eten dat je prompt dezelfde avond een tweede concert bijwoont.

Orlando Julius & The Heliocentrics, 30 augustus, Feeërieën. De juiste man op de juiste plaats. Brusselse zomernachten zijn gediend bij het geluid van deze legende, die een brok tijdloze, soulvolle muziek over het Warandepark uitstrooide.

Shannon and the Clams, 7 september, Botanique. Soms is al wat een mens nodig heeft een dosis kitscherige rock met een glamoureus randje en een sentimenteel kantje, een lading pintjes en enkele vriendjes. Shannon to the rescue!

Melvins, 1 oktober, Het Depot. Waar het Melvins-platen betreft, zijn we een beetje achterop geraakt, maar de band rond King Buzzo en Dale Crover blijkt live nog steeds de stormram die we ons herinnerden. In. Druk. Wekkend.