De nieuwe plaat laat nog twee weken op zich wachten, maar Chromeo staat al te popelen. Deze slicke Canadezen glommen in de AB van de pret, en lieten het verleden grotendeels voor wat het was. Dat mocht: de toekomst lacht het duo tegemoet.
“Hoe zit dat hier met die verhouding Nederlands- en Franstalig? Hmm, half-half duidelijk. Vier jaar geleden in Leuven heb ik de stommiteit begaan om de hele show Frans te praten. Zal me niet meer gebeuren. Deze keer verdeel ik het netjes in twee”, grijnst Dave Macklovitch. Een rasechte gladjakker stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, en de kraag van zijn leren jasje – minstens vijfhonderd graden daarbinnen, maar hij laat geen druppel zweet zien – cocky omhoog begint de Chromeofrontman net niet té arrogant aan een nieuw nummer.
Welkom bij Chromeo. De tongue zit nog altijd stevig in de cheek, de poses zijn minstens zo gemeend als gespeeld, maar het spelplezier is nog altijd het grootst. Je ziet dat Dave 1 en P-Thugg – zijn mama zegt nog altijd Patrick Gemayel – oude jeugdvrienden zijn die nog altijd met eenzelfde brein denken. Doen ze wat gechoreografeerde pasjes of het olijke handjeklap in “Fancy Footwork”, dan zie je dat het een bedacht momentje is, maar dat mag; een laagje ironie is hier verplicht en onvermijdelijk.
Dat Head Over Heels een plaat tjokvol samenwerkingen wordt, hoor je overigens niet vanavond. Geen gezichten die van op videowalls meezingen, geen stemmen die meelopen, Dave 1 en P-Thugg met zijn talkbox vangen het allemaal wel op, zo leren we in het met DRAM geschreven “Must’ve Been”. Terug van weggeweest ondertussen: de funk. Was voorganger White Women eerder de discoplaat van het Canadese tweetal, dan is het op stapel staande Head Over Heels een lange liefdesbrief aan het genre. Ten bewijze: de nogal opzichtig naar Prince knipogende single “Bad Decision”. Dat krijg je natuurlijk als je Jesse Johnson, jarenlang gitarist van De Gepaarsde, even laat langslopen in de studio.
Niet dat Chromeo dat soort gasten nodig heeft om aan zijn Princefixatie uiting te geven, Macklovitch verzint dit soort hakkende gitaartjes in zijn slaap. En zelfs al zegt hij zelf er van gedroomd te hebben ooit Robert Palmer te zijn, wie in een stikdonkere concertzaal een zonnebril op zijn perfect getrimde tronie houdt, heeft al eens van échte cool gehoord. >Chromeo weet immers hoe dit werkt. Veelvuldig werpt het duo fotografen een cadeautje toe door weer maar eens samen in briljante poses tegen elkaar op te staan soleren, de rand van het podium is voor Macklovitch een tweede thuis waar hij met plezier zijn zilverkleurige gitaar als discobol laat fungeren. En als hij daar niet is, dan staat hij achter zijn hoek van de toetsen-en-elektronicacombinatie op het podium het machtige “Needy Girl” en de vroege single “Tenderoni” in elkaar te draaien.
Want funk is het fundament, daarboven gaat het alle kanten uit, ook meer elektronische. “Bedroom Calling Pt2”, waarvoor op plaat nineties-R&B-ster The-Dream nog eens van stal werd gehaald is passend gladde R&B, eerste bis “One Track Mind” scheert in de strofes langs Ultimate Kaos’ “Casanova”, maar vindt in het refrein een warme housy feel die deze band nog altijd flink past.
Chromeo is een band die vooruit kijkt, ook. Slechts zelden wordt achterom geblikt, de focus ligt strak op de toekomst, en met nog een uitbundig meegezongen “Jealous (I Ain’t With It)” op het meest recente verleden. Toch valt er nog te genieten van een uitgesponnen “Fancy Footwork” waarvoor Dave 1 het publiek die “Two-step! Two-step!” ook effectief laat uitvoeren. Grondig over onze eigen voeten gestruikeld, maar zo wel even tijd gehad om te zien hoe aardig zo’n heen en weer schuifelende zaal eruitziet. Hou u klaar dus voor Head Over Heels, het wordt een stomende zomer. Of om het met Kendrick Lamar samen te vatten:
By the time the next Chromeo drops, the funk shall be within you.