Met het derde deel van de trilogie De Doden Hebben Het Goed heeft Wiegedood, onze Belgische blackmetaltrots, voor de derde keer op een rij een intense luistertrip uitgebracht. Het is een rauwe en eerlijke plaat die zich onderscheidt van zo veel andere bands in het blackmetalgenre. Donderdag zal de band eenmalig alle drie de albums spelen in de Kortrijkse concertzaal De Kreun. Genoeg redenen dus voor een uitgebreid gesprek met drummer Wim Coppers.
Wiegedood is ongetwijfeld een van de drukst tourende bands van het land. Naast een reeks Belgische releaseshows deed de band dit voorjaar ook al Wit-Rusland, Rusland, het Inferno Festival in Oslo en toonaangevende Roadburn aan. In mei volgde een concertreeks in Australië en Nieuw-Zeeland. “Nieuw-Zeeland (de band speelde in Christchurch, Wellington en Auckland, nvdr) was te gek. Hetzelfde geldt voor de grotere shows, in het kader van Direct Underground Fest, in Sydney en Melbourne. We kunnen dus terugkijken op vijf succesvolle shows. Alleen Gilles (Demolder, gitarist, nvdr) heeft niet veel geluk gehad: zijn schouder ging uit de kom op de eerste dag, in Sydney Airport verloor hij zijn MacBook en op de laatste dag, net voor we naar huis vlogen, verstuikte hij zijn enkel.. Maar dankzij die verstuiking zijn we wel een paar dagen langer in Nieuw-Zeeland kunnen blijven”, zegt Coppers, die al in 2009 met zijn vorige band Rise and Fall in Australië kon spelen. Na het avontuur in Oceanië trok Wiegedood haast onmiddellijk door Nederland en Groot-Brittannië voor enkele optredens die unaniem lovende reacties uitlokten. En na de exclusieve show in De Kreun volgen nog Frankrijk, Italië, Duitsland en Scandinavië; goed voor bijna twee maanden onafgebroken touren.
enola: 2018 is een superdruk jaar voor Wiegedood. Is dat het resultaat van de internationale stap naar het befaamde label Century Media Records?
Coppers: “Naar mijn mening maakt het inderdaad wel verschil wanneer een booker een Century Media-band aangeboden krijgt. Dat er nu al veel meer shows op het programma staan dan in 2017 komt natuurlijk ook door het strakke tourschema van Oathbreaker in de afgelopen jaren, waardoor we bijna non-stop op de baan geweest zijn. Ik wil trouwens ook vermelden dat Odyssey Booking voor ons meer dan een stap in de goede richting is. Onze ambitie voor 2018 was en is om veel te kunnen spelen zodat we onze nieuwe plaat in de kijker kunnen zetten. We zijn trots op de plaat en hadden het gevoel dat we bij onze vorige niet genoeg de kansen hebben kunnen grijpen om te spelen waar en wanneer we wilden, door onze drukke agenda’s.”
enola: Nog even terug naar De Doden Hebben Het Goed III. De coverfoto werd door Stefaan Temmerman genomen in Sint-Elooiswinkel, waar Levy opgroeide, de foto voor DDHHG II in Gilles’ thuisbasis De Haan, de foto voor de eerste plaat in Ransberg. Ze hebben allemaal hetzelfde design. Wie is er met het idee gekomen om de lay-out zo aan te pakken? En zit er een specifieke verklaring achter? Ik dacht aan iets als connectie met jullie roots?
Coppers: “Het idee om de foto voor de eerste hoes in Ransberg te nemen, kwam van mij. Op dat moment hadden we het idee van de trilogie nog niet echt uitgestippeld, dat kwam pas tot stand tijdens het schrijven van de tweede plaat. Toen hadden we een formule ontdekt die voor Wiegedood werkte. We zouden voor een drieluik gaan met drie quasi identieke lay-outs en hetzelfde aantal nummers op elke plaat. Vier lange, uitgesponnen nummers waarvan telkens een minder snel nummer, dat uiteindelijk elke keer de titeltrack geworden is. Het was toen duidelijk voor ons dat we een derde plaat gingen schrijven. Vermits we met drie zijn en zo tevreden waren over de hoes, was die beslissing snel gemaakt. De verklaring ligt inderdaad voor de hand. Elke platenhoes is een ode aan de plaatsen waar we vandaan komen. Ik rijd trouwens wekelijks voorbij die plek van de eerste hoes, en het is fascinerend om te zien hoe die hoes er per seizoen volledig anders uitziet.”
enola: Alle drie de platen zijn opgedragen aan Florent Pevee. Je speelde met hem samen in The Rott Childs. Is de muziek van Wiegedood voor jou persoonlijk een manier om zijn dood te verwerken?
Coppers: “Ik moet toegeven dat ik af en toe wel overmand kan worden door emoties wanneer we met Wiegedood spelen en ik besef dat we alle nummers aan Florent hebben opgedragen. Vorig jaar speelden we op Rock Herk en ik wist dat Florents vriendin in het publiek stond. Levy droeg toen uitdrukkelijk een nummer op aan Florent en dat ging door merg en been. Anderzijds doet het ook deugd om Florents herinnering levend te houden op deze manier. Ik heb nooit afscheid kunnen nemen door zijn plotse sterven., Op deze manier denk ik toch dat ik iets doe waar hij meer dan trots op zou zijn.”
enola: Hebben jullie al een concept of nummers voor nieuwe plaat?
Coppers: “Iedereen heeft voorlopig zijn eigen idee en die verschillen wel wat van elkaar. Maar nu willen we vooral eerst de tour tot een goed einde brengen en de nieuwe nummers met evenveel overtuiging als de vorige twee platen brengen. Vooral voor Levy is dat een uitdaging omdat de zang in de studio geschreven en opgenomen is, pas nadat de gitaren en de drums al opgenomen waren.”
enola: Jullie posten soms eens foto’s van tattoos van het bandlogo. Bezorgen fans jullie die beelden? Is de connectie met hen ook iets waar jullie belang aan hechten?
Coppers: “Soms worden die ons toegestuurd en soms plukken we ze zelf van het internet. Even vaak komen fans gewoon naar ons toe om hun tattoo te laten zien en is er geen sprake van een foto of een post. Die connectie is iets tricky. Enerzijds zijn we uiteraard vereerd dat iemand onze band voor de rest van zijn/haar dagen meedraagt, anderzijds is dat zeker niet een doel op zich. Wiegedood is geen band die met theatrale elementen op de proppen gaat komen. We gaan nooit het volk opjutten om op die manier een vals gevoel van eenheid te kweken. We gaan nooit op zoek naar aandacht, of bevestiging, zoals zoveel andere bands. Wiegedood is iets dat opgericht werd door ons drie, voor ons drie, en dat zal altijd zo blijven.”
enola: De meeste songs en teksten van Wiegedood gaan vooral over depressie en nihilisme. Uiteraard is metal niet het enige genre waarin de duistere kant van het leven aan bod komt. Zijn er nog andere genres of bands waar je dezelfde duistere kracht bij voelt?
Coppers: “Uiteraard. Ik luister zelf naar uiteenlopende artiesten zoals Balmorhea, Bill Callahan, Max Richter, Mazzy Star, Black Heart Procession, maar ook Dictaphone, Emma Ruth Rundle, Arvo Pärt, Fennesz, Ludovico Einaudi, Sun Kill Moon en The Album Leaf staan hier vaak op. Gilles is een grote fan van Mount Eerie, Swans, Tim Hecker, The Haxan Cloak, Low, Grouper,… Levy luistert vaak naar onder anderen Current 93, Songs: Ohia, Bohren And Der Club Of Gore,…”
enola: Als ik mij niet vergis, heb jij niet zozeer een metalachtergrond, je roots liggen eerder in de hardcore. Wat was de eerste black metalband die je bij de lurven greep en wat spreekt je aan in het genre?
Coppers: “Immortal. Damned In Black was de eerste plaat die me bijgebleven is. Daarna ging het snel naar Marduk, Gorgoroth, Mayhem en Darkthrone; de klassiekers dus. Wat me aanspreekt, is het rauwe, de spreekwoordelijke middenvinger die men vroeger nog durfde uit te steken. Eén van de weinige hedendaagse blackmetalbands die ik echt kan waarderen, is MGLA.”
enola: Live is Wiegedood immer een indrukwekkende, intense trip. Zoiets heb ik nog niet vaak meegemaakt bij andere bands in het genre. Wat is het geheim van jullie verschroeiende, imponerende sound?
Coppers: “Volgens mij is er geen geheim. Het zijn alleszins niet onze visuals, choreografie, corpsepaint, kandelaars, lichtshows of religieuze symbolen. Misschien is er wel nood aan een band die muziek speelt vanuit de onderbuik, zonder al te veel toeters en bellen. We denken nooit na over wat we moeten doen, of wat het publiek van ons verwacht. Er zijn zoveel bands die net andersom denken, en volgens mij beginnen die meer en meer door de mand te vallen.”
enola: Een tour met Wiegedood is, denk ik, een intense trip. Hoe bereid je jezelf mentaal of fysiek voor voor een show of een reeks shows?
Coppers: “Ik bereid me niet echt voor. Ik probeer zoveel mogelijk tijd met mijn vriendindoor te brengen die in Duitsland woont. Meestal is de periode ertussen een pak drukker dan de tours zelf. We repeteren, brengen papierwerk in orde en proberen ons normaal leven weer op de rails te krijgen en te houden. We moeten zoveel doen in een paar dagen, dingen waar ik eigenlijk weken voor zou nodig hebben. Vanaf het ogenblik dat we onderweg zijn naar een optreden, is dat allemaal niet meer relevant en kan ik mij focussen op het enige ding dat dan van belang is: de volgende live show.”
enola: Ik zag jullie recentelijk aan het werk op KLUIS in Lokeren waar ook jong geweld indruk maakte. Volg je de nieuwe lichting heavy bands in België een beetje?
Coppers: “Mijn vinger ligt al lang niet meer op de spreekwoordelijke pols, maar twee bands die me te binnen schieten zijn Asbak en Slow Crush.”
Wiegedood speelt donderdag in De Kreun. Dat concert is al even uitverkocht. Maar geen paniek: je kan de band deze zomer nog aan het werk zien op Summer Gloom Festival in Antwerpen (29 juni), Rock Herk (21 juli) en Roadkill Festival in Waarschot (3 augustus).