“PUNK’S NOT DEAD, I KNOW”, brulde Wattie Buchan 36 jaar geleden al, en ondanks een frequent opduikende geur van ontbinding, zijn we er nog altijd niet vanaf. Misschien maar goed ook. Intussen is het genre uitgegroeid tot een XL-retroniche die zichzelf in stand kan houden en waarin veteranen maar verder blijven ploegen, terwijl ze om de zoveel jaar gezelschap krijgen van jongeren die het er allemaal eens willen uitkwakken. Toch verschijnen er nog altijd releases die, al dan niet met een opgestoken middenvinger, schreeuwen om meer rechtvaardigheid of zorgen voor een smerige schop in de kloten. In september reizen een resem punkbands van diverse pluimage door ons land. We nemen er een aantal onder de loep, op een drafje.
Blackup – Clubbing Into Submission (Flight 13). Een Belgische band die een paar veteranen van de lokale rock-‘n-roll bij elkaar brengt. Het was een paar jaar wat stiller rond Blackup, maar dit jaar tekenen ze voor een tweede album (Ease & Delight) en deze gloednieuwe 12” EP met vier songs. De release laat horen dat het kwartet uit allerlei vaatjes tegelijkertijd tapt. Er is een duidelijke verwantschap met de alternatieve rock van de jaren negentig, er sijpelt hier en daar een geluidje van de jaren tachtig in door (vooral in de gitaarsound van “Strange Days”), maar je kan evengoed de invloed van garage- en punkrock voelen doorwerken. Zanger-gitarist Steven Gillis klinkt met z’n schuurpapieren strot soms als het verwilderde broertje van Greg Dulli, terwijl de groep op z’n best iets heeft van een combinatie van Hot Snakes (vooral dan “Hotel Fire”) en de oude Replacements.
Blackup is de hort op Brat Farrar, een Australische eenmansband wiens leutige zolderkamerbricolages klinken als demo’s van Frank Black en The Wipers. Op 2/9 spelen ze in de Charlatan (Gent), 3/9 in La Parapluie National (Binch), 8/9 in The Pit’s (Kortrijk) en 9/9 in Het Zevende Zegel (Ottenburg).
The Domestics – Cherry Blossom Life (TNS Records). No-nonsense werkmanshardcore uit East Anglia, UK, en proud of it. Hardcore zoals die dertig jaar geleden klonk: punkrock, maar dan sneller, agressiever en met schuim in de mondhoeken. Vrij van experiment, gladde overbodigheden én de machometalriffs die het boeltje later zouden overnemen. Op zich is dit spul, ergens op de wip tussen Discharge en Negative Approach, al meer dan genoeg om de boel op z’n kop te zetten. De songs passeren aan een rotvaart en gulpen van passie en politiek engagement, waarbij er een opvallende fascinatie voor Japanse cultuur in zit. “Human Ikizukuri” (culinair sadisme voor gevorderden) is een stukje spoken word, “A Punch In The Guts” een bommetje van veertig seconden en songtitels als “Authentic Arsehole”, “A Poison Too Far” en “Don’t Tell Me What Love Is” spreken boekdelen. Na een tijdje wordt het gebrul door een gebrek aan afwisseling wat monotoon, maar als bloederige muilpeer kunnen deze 19 minuten tellen.
The Domestics speelt op 7 september in The Pit’s (Kortrijk).
Guilt Police – Welcome To The Gun Show (Kibou Records). Een groep die eerst Girl Power heette, maar het nodig achtte om daar iets aan te doen. Guilt Police hangt regelmatig uit in de Domesticshoek en deze 12” EP met zeven nummers laat het geluid van een zoekende band horen. Klinkt “Holes In The Wall” alsof ze Cal Morris (Discharge) voor hun kar gespannen hebben, dan schiet de in een vreemde echo badende herrie vervolgens meerdere richtingen uit. “Muscles” biedt een combinatie van rappe d-beat en trage, bijna tegen de doom aanschurkende processiemuziek vol wanhoopskreten. Daarna gaat hysterisch gekeel samen met dansbare hihat-accenten en krijg je af te rekenen met veel onverwachte tempowissels, een gitaar die klinkt als een stofzuiger en twee strotten die het stokje doorgeven. Een wankel, eigenaardig, maar ook fascinerend zootje is het resultaat.
Guilt Police speelt op 7 september met The Domestics in The Pit’s (Kortrijk).
Plax – Clean Feeling (Super Secret Records). “It’s a boring story anyway / One you think you know” en de lethargische toon is gezet. Plax is een splinternieuwe band uit Austin, Texas, die ontstond uit de as van een paar lokale groepen en op z’n debuutplaat eenvoudige genrelabeling ontwijkt. Zanger Victor Ziolkowski wisselt gemurmelde lusteloosheid af met ontreddering en zit helemaal verstopt in de muziek, die het midden houdt tussen old school Californische punk, een new wave-tint en nog wat elementen die binnen gedreven komen van garage-punk tot Nots. Het ene moment lekker vinnig (“Black And White”, “Mistake”), even later dobberend op hypnose (“Night Watch”) of iets dat nog best te omschrijven valt als Wire-meets-Wipers (“In A Web”, “Not For You”) en dat zou voldoende moeten zijn om de oren te spitsen. Of skip meteen naar dubbelluik “A Few Years”/“What A Waste”, een een-tweetje dat hier intussen al een dozijn keer passeerde of het eindeloos voortmalende “Mold”. Uitstekend spul.
Plax speelt op 7/9 in Rockerill (Charleroi), 8/9 in Le Water Moulin (Doornik), 9/9 in Le Chaff (Brussel) en 15/9 in Music City (Antwerpen).
Heavy Lids – Final Days. New Orleans, dat is doorgaans een synoniem voor muzikale gumbo. Voor jazz, blues, pianotjingeltjongels en niet meteen voor rammelende garagepunk, maar dat is exact wat Heavy Lids sinds vorig jaar aan de man brengt vanuit The Big Easy. Een originaliteitsprijs zal de band nooit winnen (vermoedelijk is dat ook niet hun ambitie), maar het slaat wel aan. We Belong In The Night belandde op een of ander Pitchfork-lijstje en met Final Days blijft het tot een kwartet uitgedunde gezelschap verder rommelen met cheesy synths, een jengelorgeltje en raggende gitaren. Dat de drums soms klinken als kartonnen dozen, dat neem je erbij. Hier wordt er wat tijd verkwanseld aan verdwaalde psychedelische intro’s, elders is het vooral met peper in de kont buitelen door een cartooneske wereld van drie-akkoordenpunk, nasaal gewauwel en allerhande asociale bezigheden. Een beter mens word je er niet van, maar iets zegt ons dat dit live wel eens voor vuurwerk zou kunnen zorgen.
Uittesten? Heavy Lids speelt op 8/9 op Leffingeleuren, 10/9 in The Pit’s (Kortrijk), en 11/9 in Le Chaff (Brussel).
Piss Test – LP2 (Dirt Cult Records/Taken By Surprise Records). Je zal maar van Portland zijn en muziek spelen vanuit het besef dat The Wipers, Dead Moon, Poison Idea én Sleater-Kinney uit je stad kwamen. Piss Test trekt er zich niks van aan en presenteert na een handvol singles en een prima debuut-lp (Biggest Band In Europe) nu LP 2, waarop de ambacht verder wordt verfijnd. De speelzone: vroege Amerikaanse hardcore en vinnige punk met hier en daar een accent uit surf of rootsy rock-‘n-roll. En dan zijn er nog de stemmen die herinneren aan de combinatie Fred Schneider vs. Kate Pierson/Cindy Wilson bij The B-52’s of die van John Doe & Exene Cervenka bij X. Het zijn stuk voor stuk vinnige, vetvrije songs en de groep klinkt als een combinatie van (de vroege) Black Flag en The Blasters. Inzinkingen zijn er eigenlijk niet te bespeuren en het mooie is dat “Dennis Rides An Elephant”, “Abortion Fund” en “Whole Lot Of Whole Lotta Rosie” veel meer zijn dan een goeie songtitel. Toppertje.
Piss Test speelt op 25/9 in The Pit’s (Kortrijk).
