Bij zijn eerste seizoen in 2014 was Black Sails het piratenantwoord op Vikings en andere “period drama”. Ja, misschien zelfs op het toen al ongenaakbare Game of Thrones. Vier jaar later, met een indrukwekkende slotepisode achter de kiezen, spreken we eerder over een van de intelligentste historische reeksen van de laatste jaren.
Zeiden we “historisch”? Laten we ons vooral niet té hard vergalopperen. Zeker, Black Sails haalt echt bestaande personages uit de rijke piratengeschiedenis voor het spotlicht. Jack Rackham, Charles Vane, Anne Bonny en Blackbeard hebben rondgelopen op deze aardkloot — en vooral gezeild — én zelfs met elkaar gesproken. Captain Flint, Long John Silver, Billy Bones en hoerenmadam Max werden dan weer ontleend aan Robert Louis Stevensons Schatteneiland, waar Black Sails nadrukkelijk een prequel van is. Maar waar die mengeling van feit en fictie bij Vikings tot ronduit ridicule plotwendingen leidde (een Chinese slavin bij de Vikingen, really? Probeer de Aziatische markt toch een beetje subtiel aan te pakken!), wisten creators Jonathan E. Steinberg en Robert Levine wel een geloofwaardig verhaal neer te zetten, en zichzelf zelfs te overstijgen.
Zelden een serie gezien, immers, die zo hard evolueerde als Black Sails. Was seizoen één nog een actie-gedreven reeks waarin het vooral draaide om “piraatje spelen” – hell, er werd zelfs gejaagd op een Grote Spaanse Schat – dan was dat tegen het tweede al wat anders. Plots was het bittere ernst, werden de conflicten persoonlijk, kregen de personages een geschiedenis en dat ging zo voort in het derde. Flint, Vane en Rackham werden mensen van vlees en bloed met geloofwaardige drijfveren en demonen. In het vierde en laatste seizoen wordt alle spanning ten top gedreven en is het alles of niets.
Dat is meteen al zo aan het begin van de eerste aflevering. De vrijbuiters doen samen met de opstandige slaven eindelijk hun grote aanval op hun voormalig piratennest Nassau en van daaruit werkt het drama naar zijn onvermijdelijk eindspel. Posities zijn ingenomen: Eleanor Guthrie, ooit topsmokkelaar, ontpopt zich tot liefdevolle echtgenote van de nieuwe Britse gouverneur Woodes Rogers, Billy Bones heeft zich finaal tegen Flint gekeerd en de manke Long John Silver is door diens acties en verhalen een legende geworden op het eiland. Wat gebeuren moet, gebeurt.
Alles staat op zijn plaats voor het laatste schaakspel. Want dat is het. Het mag verbazen voor een reeks waarvan Michael “Boem! Knal!” Bay executive producer is, maar wat op het eerste zicht over piraten vertelt, gaat eigenlijk over pure politiek. Geweld en schietgeweren mogen dan vaste prik zijn, de intense praatscènes tussendoor zijn bepalender. We zijn niet ver van het filosofische van Battlestar Galactica wanneer Julius, leider van een slavenopstand, en de koningin van de vrije slaven elkaar de oren wassen. Wat is belangrijk: revolutie of realisme? In Black Sails is het een niet te negeren overweging, want dit gaat niet om afknallen, maar om wie je afknalt, en vooral: wanneer. Allianties wijzigen, bondgenootschappen kantelen. Aan beide zijden.
Natuurlijk zijn de “set pieces” opnieuw verbluffend, de gevechtsscenes impressionant. Alle registers worden opengetrokken om een boot-aan-bootgevecht voor één keer compleet in beeld te brengen, de kielhaalscene is gepast gruwelijk. En toch is de grote kracht van Black Sails niet dat spektakel, maar de personages en de genuanceerde portretteringen. Lijkt Rackham in seizoen één irritant fatje, een lafbek ook, dan groeit hij in dit laatste seizoen uit tot een man die ook maar vecht tegen die perceptie — en net daardoor soms meer moed vertoont — en meteen een gewiekste diplomaat wordt. Een opportunist ook, die als een van de weinigen zonder kleerscheuren zal wegwandelen, de toekomst in. Want het piratenverhaal is niet gedaan, al lijken de makers niet van plan om toch ook Stevensons boek aan te pakken.
In de perfecte series finale wordt de cirkel rondgemaakt. Eindjes worden aan elkaar geknoopt, de mythe van de zeerovers geboetseerd. Want daar eindigt het natuurlijk, met een Flint die beseft dat geschiedenis altijd door de overwinnaars wordt geschreven. “All this will have been for nothing. We will have been for nothing. Defined by their histories. Distorted to fit into their narrative, and so all that is left of us are the monsters in the stories they tell their children.” Het zou een Brit worden die het lot van de zeerovers zou optekenen. Black Sails mag dan even goed fictie zijn, het doet de mensen achter de verhalen meer recht.
Black Sails is nu te zien op Play More van Telenet.
