Zeventien piano’s had David Moore nodig om in No Home of the Mind Ambient en minimalistische muziek op elegante wijze terug bijeen te brengen.
Kwaliteitsvolle Ambient ontdekken – Erik Satie had het over ‘musique d’ameublement’ – is net alsof er een kamer aan je huis wordt bijgebouwd. Ze is al helemaal ingericht en het staat je vrij er te doen of laten wat je wilt. No Home Of The Mind heeft dezelfde waardevolle eigenschap. Het is een album dat je tegemoetkomt op verschillende niveaus van luisteraandacht en dat zich aanpast aan de reden waarvoor je het aanwendt.
Decennia na zijn dood ontsproot uit Saties concept een nieuwe stroming: het minimalisme. John Cage en Steve Reich verspreidden hun ideeën erover tijdens colleges op de New School for Jazz and Contemporary Music, waar ook David Moore vele jaren later zijn opleiding genoot. Hij maakte zich de compositie in repetitieve frases en voortstuwende ritmes eigen en liet zich inspireren tot het starten van een nieuw project.
Met Bing & Ruth wendt Moore de kenmerken van de minimalistische compositiestijl aan om een nieuwe ‘musique d’ameublement’ te scheppen. En waar vorige albums nog vaak een onbestemde indruk nalieten, smelten beide werelden in No Home Of The Mind perfect samen en versterken ze elkaar richting een rijkere totaalervaring. Dat het album op amper twee dagen werd opgenomen, blijkt uit de innerlijke samenhang die het uurtje muziek kenmerkt.
In zijn composities zoekt Moore de grenzen op van de verschillende klanken die elk instrument kan produceren. De leidende puls van het pianospel vormt een functioneel onderdeel van het totale klanklandschap. Het instrument drijft het geheel van razende op- en neergaande bewegingen naar rustige, repetitieve akkoorden en terug. Drones van bassen, klarinet en tape delay vervolledigen het sfeerbeeld en kentekenen de meest gevoelige momenten op het album.
Met No Home Of The Mind levert David Moore zijn meest volwassen werk tot op heden af. De opzet en reikwijdte zijn duidelijk afgebakend. De composities kunnen zowel zinderen op de achtergrond als begeesteren. Het album trekt de aandacht waar nodig en weet bovendien haar luisteraars op emotioneel vlak te beroeren. Menig filmregisseur droomt alvast van een samenwerking met de componist die dit uit zijn pianovingers tovert. Desondanks heeft Bing & Ruth geen nood aan beelden om een aantrekkelijk eindproduct te realiseren.