Het Rijk is een nieuwe fantasyreeks met hoge verwachtingen van auteurs en uitgever. Wij springen vooralsnog geen gat in de lucht: daarvoor blijft dit openingsdeel nog te zeer in de middelmatigheid hangen.
Met Het Rijk lanceerde uitgeverij Le Lombard met heel wat bombarie de nieuwste hype-reeks van 2017. Dargaud deed hetzelfde recent nog met bv. Undertaker en Arthus Trivium. Ook voor de nieuwe reeks van Olivier Boiscommun en Sylvain Runberg werd onlangs het beproefde marketingconcept bovengehaald. De vraag bij zoveel hype is of de strip zelf die hype waard blijkt te zijn. Bij Het Rijk hebben wij alleszins nog onze twijfels.
Sinds de mensheid van de wereld verdwenen is, overleven de dieren in vermenselijkte vorm. De aarde is teloorgegaan door klimaatveranderingen die de mens in gang gezet had, waardoor de dieren leven in een ruwe, gewelddadige wereld die sterk op de middeleeuwen lijkt. De drie helden uit deze reeks, Isaac de tijger, Octavia het luipaard en Pantacrius de bok, vormen een groep huurlingen die in dit eerste deel de bescherming van een kolonne op zich nemen. Die is op weg naar de tempels om daar offers aan te bieden. De huurlingen komen echter meer tegenstand tegen dan ze eerst verwacht hadden. Het tweede album, dat eind 2017 nog zou moeten verschijnen, zal de eerste cyclus van Het Rijk afronden.
Het scenario van Sylvain Runberg blinkt niet meteen uit in originaliteit. Ook de personages spreken niet meteen aan of zijn bijzonder goed uitgewerkt. Zeker voor het trio hoofdpersonages is het nochtans essentieel dat de lezer elk van die figuren in een eerste deel meteen accepteert. Zo zouden er meer aanwijzingen in het album aanwezig moeten zijn over de achtergrond van die personages. Nu blijven ze nog te veel een standaard huurling zonder duidelijke beweegredenen. Een verhaal hoeft natuurlijk niet altijd uit te blinken in originaliteit, en er is zeker ruimte voor verhalen die steunen op herkenbare elementen. Toch is het dan essentieel dat de invulling van voldoende creativiteit en vertellende kwaliteiten getuigt. Daar blijft Het Rijk echter te fel steken in de klassieke formule en is er te weinig eigenzinnigheid van de scenarist aanwezig. De keuze om een wereld van dieren te creëren die voortbouwen op de ruïnes van de mens, is nochtans een gegeven dat heel veel mogelijkheden biedt om verfrissende invalshoeken te vinden.
Voor Olivier Boiscommun is Het Rijk de eerste reeks die echt gelanceerd wordt als een commerciële topper. Hij tekende tot nu toe vooral kortlopende reeksen met een beperkter succes, die wel steeds door gerenommeerde scenaristen geschreven werden. Slechts een klein deel van zijn oeuvre is beschikbaar in vertaling. Hij neemt in Het Rijk ook de kleuren voor zijn rekening, iets waarin hij bovendien echt uitblinkt: zo zijn de regenscènes in deze strip bijzonder levensecht. De gelaatsuitdrukkingen van de personages blijven soms echter nog te weinig expressief, wat er ook toe bijdraagt dat de strip te weinig beklijft en nergens echt spannend wordt.
Kortom, Het Rijk is alleszins een verdienstelijke nieuwe fantasyreeks, maar een echte topper zouden we het (nog) niet willen noemen. Aangezien dit eerste deel nog maar de opstart van de reeks vormt, kunnen de auteurs in het tweede deel nog veel goedmaken met het slot van de eerste cyclus. Op die manier kan Het Rijk de grijze middenmoot in het aanbod overstijgen en bewijzen dat het de buzz die de uitgever nu al wilde creëren echt waard is.
