Eindejaarslijstje 2016 van Matthieu Van Steenkiste

We hebben nu wel genoeg vastgesteld dat 2016 een ontstellend kutjaar was, laten we er verder maar over zwijgen. Deze twaalf klotemaanden leverden immers ook een hoop verdomd straffe muziekjes op waar we u liever meer aan herinneren. Te beginnen met deze twintig huisfavorieten.

1. ANOHNI :: Hopelessness         Genoeg smaakvolle kamermuziek, tijd voor protest. Antony Hegarty is nu voltijds vrouw, en pissed off as hell. Met Hoplessness maakte ze samen met Oneohtrix Point Never en Hudson Mohwake een kwaaie elektronische plaat die zowel Obama, de opwarming van de aarde als de NSA onder vuur nam. Popmuziek voor gevorderden, schreven we, en zo’n popmuziek, daar willen we meer van. Al een geluk dat Trump verkozen is, zo is die opvolger ook gegarandeerd.
2. Daughter :: Not To Disappear         De tweede Daughter is er een waarop gitaren mogen aanzwellen, songs doorklieven, en drums woelen. En dat is precies waar de teksten van Elena Tonra om vragen. Het zijn dagboekspinsels waarin een hart zichzelf omwoelt, vragen stelt, en het mes desnoods zelf nog eens in de wonde draait. Het was schoon maar het deed een beetje pijn. De beste pijn van het jaar.
3. Conor Oberst :: Ruminations         Helemaal in flarden. Genezend van een hersencyste. Daar zat Conor Oberst toen hij deze plaat ’s nachts schreef, en zo klinkt Ruminations: als de meest verlaten, eenzame en radeloze Conor Oberst ooit. Minder mooi dan Daughter, veel pijnlijker. Rauw als een open wonde.
4. Slow Show :: Dream Darling         Een plaat lang schipperen tussen “Meer! Meer! Meer!” en “Minder! Minder!”; dat was de tweede van The Slow Show op evenveel jaar. In elke song werd de juiste keuze gemaakt. Topgroep.
5. Beyoncé :: Lemonade         Het lief heeft haar bedrogen. Rasgenoten zomaar zonder reden door flikken doodgeschoten. Beyoncé zou Queen B niet zijn als ze er niet één verdomd aanstekelijke, rijke en gevarieerde plaat van wist te maken. Lemonade vervloekt de klotedingen aan het leven, viert de goeie, en breekt uiteindelijk alle ketenen die een individu neerhouden.
6. Suede :: Night Thoughts         meer dan een kwarteeuw ver in zijn carrière verwacht je van Suede niets bijzonders meer. Nog eens toffe glampopplaat; dat nog wel, maar niet het soort ambitieus film-cum-plaatproject dat Night Thoughts werd. Dat het ook nog eens hun beste sinds magnum opus Dog Man Star zou worden nog minder. Waardig ouder worden kan.
7. Blaue Blume :: Syzygy         Het moment waarop wij als een blok vielen voor dit Deense viertal? Toen zanger Jonas Smit op Eurosonic in “Sky” sneller van falset naar diepe stem wisselde dan de Baron 1887 in De Efteling de dieperik induikt. De rest van de songs op debuut Syzygy deed niet onder. Fucking arty, maar verdomd straf Fucking arty.
8. The Radio Dept. :: Running Out Of Love         Mensen die boos zijn maken geen dansplaten, maar in het geval van The Radio Dept. willen we daar vooral niet over klagen. Running Out Of Love schiet zijn doel als protestplaat voorbij, maar krijgt ons wel elke keer de dansvloer op, met of zonder “Swedish Guns” in onze rug. Heerlijk nostalgische Madchestertrip.
9. Warhola :: Aura EP          Heeft hier weken op repeat gestaan, en verdient zijn plaats alleen al daarom. Dat Oliver Symons ook ongegeneerd Justin Timberlake durft emuleren is nog een ander argument. En voor de rest doen songs als “Aura” of “Lady” dat wel in onze plaat. Miljarden keer beter dan de ondraaglijke rijmelarij van Bazart.
10. LUH :: Spiritual Songs For Lovers To Sing         Een rommeltje van een plaat, maar wel het meest fascinerende boeltje dat we in jaren hoorden. Ellery Roberts van wijlen Wu Lyf maakte met zijn lief een plaat die de grootse ideeën van zijn vorige band al eens aan een gabberbeat paart, smijt er nog wat holle slogans tussen, en veegt het kapitalisme en de leegte van de moderne maatschappij op een hoopje. We weten nog altijd niet helemaal wat we moeten denken, maar we luisteren een half jaar later nog altijd.

Een tof jaar heeft meer dan tien platen:

11. Pet Shop Boys :: Super,
12. Agnes Obel :: Citizen Of Glass,
13. 65DaysOfStatic :: No Man’s Sky – Music For An Infinite Universe ,
14. Kate Tempest :: Let Them Eat Chaos,
15. The Veils :: Total Depravity,
16. Leonard Cohen :: You Want It Darker,
17. Mitski :: Puberty,
18. Shearwater :: Jet Plane And Oxbow ,
19. Kanye West :: The Life Of Pablo,
20. PJ Harvey :: The Hope Six Demolition Project

2016 was niet het jaar waarin we het meest zijn buitengekomen, maar af en toe waren we de juiste man op de juiste plaats. ANOHNI was verbluffend in de AB, Daughter brak ons hart in Trix, Pixies hernieuwden ons geloof in “Rock Music” op Dour, The Veils waren eindelijk The Veils waar we live al twaalf jaar op hoopten, en de eerste keer Cocaine Piss op We Are Open was nog beter dan het al overweldigende Steak Number Eight hoogstens een uur eerder. En verder hebben we vooral goeie herinneringen aan de ontdekking van Esperanzah Festival, diep in de Walen, en de terugkeer van Sigur Rós op Primavera Porto. Samengevat? Viel eigenlijk wel mee; misschien moeten we volgend jaar weer maar wat meer de deur uit komen.

Ach, 2017 kan sowieso enkel maar meevallen.