De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2016. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
Al langer een van de grote beloftes van de Belgische elektronica, bevestigde Oaktree deze status dit jaar met de kloeke ep Dust, 35 minuten prachtig wegdromen op subtiele ambient- en elektronicaklanken. Daarna vertaalde hij zijn muziek naar het podium waarbij onder andere harp en viool hem bijstonden om de gelaagdheid van zijn nummers ook op overtuigende wijze live te brengen, wat hem een mooie plaats op de Pukkelpop-affiche opleverde.
enola: Het was een druk jaar, maar wat was voor jou nu eigenlijk het hoogtepunt ervan: Dust die uitkwam, Pukkelpop, andere optredens of …?
Adriaan de Roover:“Ik denk die eerste twee toch wel. En als ik dan echt zou moeten kiezen misschien toch de plaat, omdat die binnen een jaar nog altijd zal bestaan. Het is iets tastbaar dat ze mij niet meer kunnen afnemen. Maar de optredens waren natuurlijk ook super, álle optredens, maar vooral Pukkelpop. Optreden heeft veel impact, zowel op mij als op de groep. Je voelt echt de waardering van je publiek, zelfs als is er niet veel volk. Op dat vlak was Pukkelpop een mijlpaal.”
enola: En die liveband, was dat een droom die uitkwam?
de Roover:“Dat is iets wat langzaam gegroeid is. De allereerste keer dat we optraden, was het nog enkel met pianist en harp. Later is de viool er bijgekomen. Het zijn wel allemaal mensen uit mijn directe omgeving. De harpiste ken ik al sinds de lagere school. Esther, die viool speelt, was de enige die ik niet op voorhand kende en die er via-via bijgekomen is. Dat was eerst voor één optreden, maar de combinatie bleek heel goed te werken. De band is organisch gegroeid, stap voor stap, niet vanuit een groot plan. In de studio componeer ik wel nog altijd het liefst alleen, dat werkt gewoon het beste voor mij. Ik heb niet het idee dat wij in de toekomst samen als groep muziek gaan schrijven. Ik beschouw opnames van songs meer als rauw materiaal waarmee je dan een collage maakt, niet als iets dat ik in een take opneem samen met anderen.”
enola: Is het dan niet moeilijk die collages naar een podium te vertalen?
de Roover:“Je moet dan eigenlijk het proces omdraaien om ervoor te zorgen dat alles toch een beetje een logisch geheel vormt. Soms is dat wat zoeken en worden er partijen toegevoegd of helemaal omgegooid. Op andere momenten weet ik op voorhand al ongeveer waar het naartoe moet gaan en dan gaat het allemaal vrij makkelijk.”
enola: Denk je dat dat livegehalte soms wat ontbreekt in elektronica?
de Roover:“Ik merk toch dat er heel veel dingen live gebeuren. Er zijn sowieso supergoeie livebands die vertrekken vanuit elektronica en er op het podium veel meer mee doen. Iedereen moet vooral zijn eigen manier vinden om zijn muziek naar een podium te vertalen. Voor mij was het een logische evolutie, maar het is altijd wat trial-and-error. Het verschil met een rockband is dat bij hen het livegebeuren en het werk in de studio dichter bij elkaar liggen. Ik weet niet hoe ik live ga optreden wanneer ik op de computer soundbytes zit te verslepen. Mijn werk in de studio zegt heel weinig over wat ik kan op een podium, en dat is bij veel producers zo. Het is gewoon een heel andere manier om met muziek om te gaan. Kijk naar iemand als William Basinski: het lijkt alsof hij niets staat te doen op het podium. De subtiliteit van wat hij er doet, komt waarschijnlijk meer over dan als hij daar met een liveband zou staan. Dat is zijn manier om zijn muziek over te brengen. Tegenwoordig merk je ook dat mensen zich veel minder druk maken als muzikanten backing tracks gebruiken tijdens pop- en rockoptredens. Maar er zal altijd wel iemand zijn die beweert dat ’elektronische muziek geen podium verdient.”
enola: En wat doe je nu eigenlijk het liefst: als dj of met de liveband optreden?
de Roover:“Dat is een heel moeilijk keuze, want ik vind het allebei supertof om te doen. Enerzijds ben je als liveband iets vrijer binnen de muziek die je speelt, maar je hebt wel enkel die muziek. Terwijl je als dj zo lang kan doorgaan als je wilt, en zo ook meer tijd hebt om interactie met het publiek op te wekken. Met Oaktree staan we met één been in het club- en nachtleven en met het andere been in de tragere, meer op sfeer gerichte muziek. Met de band kan je dan wat meer dat tweede aan bod laten komen en je op het muzikale richten. Terwijl ik als dj Oaktree-muziek kan spelen die ik niet live kan brengen, en ik ben dit jaar ook wat meer beginnen draaien. Het houdt elkaar allemaal in evenwicht. Zolang je dingen kan overbrengen, maakt het me niet veel uit in welke vorm ik dat dan doe.”
enola: En heb je nog plannen met Avondlicht?
de Roover:“Niet concreet, maar ik denk dat het onvermijdelijk is dat we nog eens iets samen zullen doen. We blijven ook op de hoogte van waar we elk mee bezig zijn, het is er gewoon nog niet van gekomen.”
enola: Moesten mensen Dust een escapistische plaat noemen, zou je je daarin kunnen vinden?
de Roover:“Toch wel ja. Het is muziek waarvoor je jezelf even moet afsluiten. Zo is ze ook gemaakt. Voor mij is het een plek waar ik mijn ei kwijt kan en dingen kan ontdekken, en ik zou er ook zo naar luisteren. De muziek is niet uitgesproken en daar moet je de schoonheid in zoeken. Er is niet één iets dat alles wegduwt. Datgene in de muziek, en dat kan iets kleins zijn, waar ik mij dan in verlies, hoeft niet voor iedereen hetzelfde te zijn. Iemand anders focust zich misschien op een ander detail. De muziek is niet lineair, er is ruimte waarin je verschillende dingen – een belletje hier, iets anders daar- kan horen.”
enola: Je ziet de afwezigheid van teksten dus niet per sé als een beperking?
de Roover:“Neen zeker niet, ik denk dat er veel andere manieren zijn om emoties over te brengen en zaken te communiceren. Teksten zorgen er misschien voor dat je je verhaal duidelijker kan vertellen, maar ik geloof zeker dat in instrumentale muziek evenveel betekenis en kracht kan liggen als in nummers waarin gesproken of gezongen wordt. Alleen zal het een stuk abstracter zijn en minder duidelijk misschien, maar dat maakt de interpretatie wel vrijer. Zelfs al vraagt dat soms wat tijd.”
enola: En is er in de huidige muziekwereld nog plaats voor zo’n muziek?
de Roover:“Zeker. Voor mij biedt die muziek een mogelijkheid om me wat terug te trekken, en ik denk dat anderen dat ook doen. Iedereen heeft daar zijn eigen manier voor. Sommige mensen doen aan yoga, enanderen sluiten zich een uur lang af van de wereld met muziek.
enola: En zit er in de clubcultuur van tegenwoordig ook niet wat escapisme?
de Roover:“Dat is altijd wel wat geweest denk ik, wanneer je de dingen vergeet door je ’s avonds met die tweehonderd of duizend mensen in een club één te voelen en meegezogen te worden in een of andere sfeer, in ritmes waar je gewoon op blijft dansen. Daarin lopen escapisme en hedonisme door elkaar. Anderzijds denk ik dat ook die clubcultuur zich bewust moet blijven van wat er gebeurt in de wereld, zéker nu, omdat het wel een sterke beweging is. Het kan zeker ook iets productief zijn. Ik zou die cultuur absoluut niet apathisch noemen.”
enola: Je hebt de plaat in de Ardennen gemaakt, heeft dat ook met die hang naar je terugtrekken te maken?
de Roover:“Het was voor mij vooral een manier om zonder afleiding te kunnen werken. Je moet je geen zorgen maken over internet en de drukte van buitenaf. Er is enkel de muziek. Ik vind het fijn om dan in mijn eigen wereldje te zitten en zo muziek te maken.
enola: Als ik jouw muziek hoor, dan associeer ik dat met de nacht en traagheid. Klopt dat beeld?
de Roover:“Het is niet dat ik per se ’s nachts werk, maar die nachtelijke sfeer zit er inderdaad in. Misschien niet heel bewust, maar de nacht trekt mij sowieso aan: het gevoel van niet helemaal comfortabel te zijn, maar daar tegelijk wel de schoonheid van te kunnen zien.”
enola: Die evolutie weg van de clubcultuur op Dust, komt dat ook door nieuwe invloeden?
de Roover:“Eerst had ik voor deze plaat het plan om meer clubachtige muziek te maken, maar uiteindelijk bleek ik dat niet te zoeken en vond ik andere dingen belangrijker. Ik luisterde er zelf ook minder naar. Ik ben er sterk door beïnvloed, en zeker in hoe de studio als instrument te gebruiken, maar ik gebruik nu veel meer akoestische klanken. Mijn plaat is minder elektronisch dan de nieuwe Beyoncé bijvoorbeeld. Maar vroeger probeerde ik al die dingetjes altijd in vakjes te steken, terwijl het net een echte bevrijding is om er de labels van af te halen. Ik vind platen van Daniel Lanois of Nick Cave ook heel mooi, en ik kan daar ook inspiratie uit halen. Het zijn niet alleen technonummers die me inspireren. Ik bekijk alles tegenwoordig veel breder. Je ontdekt nieuwe dingen, je knoeit wat, je smaak verandert, en dat neem je allemaal mee.”
enola: Ik heb de indruk dat dat in elektronica tegenwoordig veel meer gebeurt dan in pop- of rockmuziek.
de Roover:“Ik heb sowieso het gevoel dat er echt wel geëxperimenteerd wordt. Als je ziet waar ‘gewone popmuziek’ mee wegkomt, daar zitten soms echt wel maffe dingen bij. Ik weet niet of dat altijd zo geweest is of dat dat iets van nu is, maar waar zo’n Kanye West mee afkomt, dat is toch ongelofelijk. Mensen staan daar blijkbaar toch voor open. Ergens is dat luisteren naar wat die mensen met een studio doen ook beroepsmisvorming, en misschien is niet iedereen bezig met wat daarachter zit, wat mij dan weer wel aanspreekt. Uiteindelijk blijft die muziek blijkbaar hangen, en dat is toch een goed teken.”
enola: Voel jij het Belgische plafond heel hard? Ik heb wel het gevoel dat je met Dust toch aansluit bij een heel internationaal geluid van bijvoorbeeld een label als Erased Tapes.
de Roover:“Of er potentieel zit in het buitenland, is een vraag die je je soms stelt. In Vlaanderen bots je na een tijdje uiteraard ook op grenzen. Ik wil dat zeker graag, maar ik ben daar nog niet concreet mee bezig en heb hier ook nog zoveel dat ik wil doen. Ik geloof wel dat dat misschien kan groeien, maar ik ga er niet meteen gefrustreerd over worden dat bijvoorbeeld niemand in Duitsland Oaktree kent. Maar als dat zou komen heel graag. Zolang ik het gevoel heb dat ik vooruit ga en interessante dingen kan doen, voel ik niet veel waar ik gefrustreerd over zou moeten zijn.”
enola: Maar die muzikale evolutie moet wel aanwezig blijven?
de Roover:“Ik heb altijd andere invalshoeken, nieuwe uitdagingen en ideeën nodig. Ik wil niet altijd dezelfde muziek maken of op één klank leunen. Ik vind het een tof idee dat ik bijvoorbeeld een pure ambientplaat kan maken, of juist clubmuziek als ik daar meer zin in zou hebben.”
enola: Heb je al plannen voor volgend jaar?
de Roover:“Nadenken over een nieuwe plaat en een aantal zijprojecten, en opdrachten voor bijvoorbeeld theater. Veel live spelen ook. Dat biedt allemaal ruimte om nieuwe ideeën uit te testen, ervaringen op te doen etc. Na de plaat heb ik daar wel behoefte aan. Maar ik weet echt niet waar dat uiteindelijk gaat uitkomen.”
enola: En ga je het dan ook echt een plaat noemen in plaats van een ep van 35 minuten?
de Roover:“Ja dat is wel de bedoeling. Ik heb nu echt het gevoel dat ik een album wil maken. Voor mij heeft dat niet zozeer met de lengte de maken, wel met het gevoel dat ik erbij heb. Dust had wel een verhaal, maar de muziek stond niet per sé allemaal in functie van elkaar. Maar nu wil ik dat wel echt doen.”
