Melanie De Biasio straalt in stilte. Ik spreek haar aan het eind van een lange promodag voor haar nieuwe album, Blackened Cities. De dag is nog niet helemaal voorbij; zo meteen gaat ze nog on air bij Zender. Maar de plaat is er, en dat schenkt haar rust. Wanneer een gedachte in haar hoofd opkringelt, sluit ze haar ogen. En met herinneringen is ze nog bedachtzamer: die wil ze enkel op fluistertoon delen.
Uit één van die herinneringen weerklinkt een heel andere Melanie. Ze vertelt hoe ze graag fietst, – door de stad, met muziek in haar oren. “Het houdt je alert: je moet luisteren, kijken en bewegen gewoon om niet te vallen. Soms maak ik er een spel van. Dan mag ik met mijn voeten de grond niet raken. Lukt dat echt goed, dan kan ik als het ware dansen op de deining van de stad. Ik heb op die manier al wel eens door een rood licht gereden. Maar ik ben voorzichtig, hoor!”
enola: Blackened Cities bestaat uit één track, en die duurt 24 minuten en 18 seconden. Ideaal voor een fietstochtje.
Melanie De Biasio: “Eerst ging ik die opname niet uitbrengen. Eén nummer van nog geen halfuur: krijg dat maar eens uitgelegd aan een platenfirma. Maar toen ik door de stad aan het fietsen was met Blackened Cities op, wist ik dat ik het wel moest doen. Want het voelde zo goed, zo vitaliserend. Ik wilde dat delen met mensen.”
enola: Heb je lang moeten lobbyen om de plaat aan je label verkocht te krijgen?
De Biasio: “Het duurde al een hele tijd voor ik er zélf van overtuigd was dat dit een goed idee was. Maar daarna ging het vrij snel. De mensen van mijn platenmaatschappij wilden het risico nemen, en daar ben ik ze heel dankbaar voor. Nu is alle twijfel weg: mensen lijken mee te willen met de richting die ik op Blackened Cities uitga.”
enola: De plaat gaat expliciet over het stadsleven, maar klinkt daarbij overwegend duister en schimmig. Je zingt ook ‘Nature argues another way’. Is dat een kritiek op het stadswezen?
De Biasio: “Dat is zeker niet de bedoeling. Neen, Blackened Cities is een observatie. Het album erkent de universele aantrekkingskracht die de stad heeft op mensen. We voelen ons allemaal aangezogen door hetzelfde: het goud. Dat heeft vele gedaantes; geld, kunst, schoonheid, licht, vuur, cocaïne … noem maar op. Maar in de kern zit een soort zuiverheid, en daar zijn we allemaal naar op zoek. Of je nu in Charleroi, Detroit, Manchester of Brussel woont: dat goud is het doel. Het houdt ons op de been, het helpt ons vooruit. Ook al worden we langs alle kanten omgeven door oorlogen, armoede en andere afbrokkelende realiteiten. Ik hou ervan om mensen in al hun contrasten en tegenstellingen te zien, en dan te weten: we worden allemaal gedreven door hetzelfde.”
enola: Blackened Cities is een heel visueel album. Een eenzame boom, de oranjerode tip van een sigaret, silhouetten in een appartementenblok: het is gemakkelijk om beelden te vormen bij het geluid dat je hebt gecreeërd. Iets wat je onderstreept door een werk van fotograaf Stephan Vanfleteren als hoesafbeelding te gebruiken.
De Biasio: “Toen ik die foto van Charleroi – mijn thuisstad – voor het eerst zag, dacht ik: die man heeft het goud gevonden. In het aanschijn van zo’n bedrukkende wanhoop is hij erin geslaagd gratie en elegantie te vinden. Hij heeft iets genomen dat verschroeid en verloren was en hij heeft er leven doorgejaagd. Blackened Cities en die foto: het voelt zo evident dat die twee samengaan.”
enola: Improvisatie speelt een grote rol in je muziek. Blackened Cities werd in één studiosessie opgenomen, en ook live hou je je setlists graag soepel/
De Biasio: “Mocht ik elke avond hetzelfde spelen, dan zou ik op den duur al mijn energie verliezen. Dus hebben de band en ik beslist nooit repetities te doen op de dag van een concert. Omdat we dat niet doen, wordt de soundcheck heel belangrijk. Dat wordt voor ons het moment waarop we afstemmen op de vibe die in de zaal aanwezig is. Na die soundcheck stellen we een setlist op, maar dan nog gebeurt het dat we ervan afwijken. Het is enkel zo dat ik mezelf en mijn muziek ervan kan weerhouden in een statisch verleden weg te zinken. ’t Is altijd een risico, maar ik denk dat ook het publiek houdt van een performance waar leven in zit.”
enola: Loopt dat altijd goed af?
De Biasio: “Voor ons optreden in de show van ‘Later… With Jools Holland’ (in 2014, nvdr.) dachten we het heel lastig te zullen hebben. Er waren zoveel voorwaarden waar we aan moesten voldoen. De programmatoren wilden een drum, maar omdat we in het midden van de studio zouden optreden, mochten we absoluut geen grote setup hebben. Het keyboard moest ik dus ditchen. Speciale belichting mocht eigenlijk ook niet. Mijn lichtman was alles aan het opzetten toen de studioregisseur zei: ‘No. Way.’ Mijn lichtman antwoordde: ‘Ik weet het, het mag niet’ – en hij deed gewoon voort. (lacht)
Ze wilden verder ook dat we ‘The Flow’ speelden, en we kregen daar exact drie minuten en vijfentwintig seconden voor. Dus vroeg ik aan de regisseur of ik z’n iPhone mocht gebruiken, voor de timerfunctie. Die gsm werd onze dirigent. Die moesten we volgen, wat er ook gebeurde. Want zelf konden we ons pad niet uitstippelen. En weet je: we vonden dat zó spannend! Daar stonden we, in een kleine cirkel. We hadden een iPhone en hier en daar rondom ons het zwakke schijnsel van een lichtbulb. Verder was er niets dan duisternis, en vrijheid. Het werd één van de beste shows die we ooit hebben gedaan.”
Melanie De Biasio treedt op op Jazz Middelheim (14 augustus) en de Feeëriën in Brussel (22 augustus).
