Toen Teleman in 2014 debuteerde met Breakfast ging er een zucht van opluchting en opgetogenheid door de muziekwereld. Opluchting dat de motor achter ietwat rumoerige Readingse indiepoppers Pete & The Pirates ondanks stopzetting gewoon was blijven draaien, en opgetogenheid over de nieuwe sound van die motor. Nu wil Teleman met de tweede Brilliant Sanity bewijzen dat het niet alleen geestelijk gezond is, maar ook nog eens briljant. Welaan dan!
Pete & The Pirates mag dan al niet meer bestaan sinds 2012, drie vijfde van de band liet over die stopzetting echter geen gras groeien. De gebroeders Tommy en Jonny Sanders (respectievelijk op zang/gitaar en keyboards) en bassist Pete Cattermoul trokken prompt drummer Hiro Amamiya aan en Teleman zag het levenslicht. Nu is er dus Brilliant Sanity, een logische tweede die op het eerste gehoor geen enorme verschuivingen verraadt. Stilstaan is soms ook vooruitgaan, en het kan geen kwaad dat wat voorafging zeer de moeite was.
Brilliant Sanity start met een waardige eerste single “Düsseldorf”: bijna schemert goeie ouwe Pete & The Pirates door. “Put on, put on your favourite song”, klinkt het alvorens los te breken in een instant-verslavend instrumentaal refrein. Meteen is het raak en de toon is gezet: drie kwartier enthousiaste, snuggere en eigenzinnig opgebouwde pop. Teleman had duidelijk die instant verslaving als doel en de zoektocht naar die catchiness beloont meermaals. De euforie van het heerlijk melodische “Glory Hallelujah”, bijvoorbeeld, werkt belachelijk aanstekelijk, met een jubelend refrein dat in een mum van tijd menig atheïst kan overtuigen. Het zwaardere, stampende “Tangerine”, met zijn vaag Oosters gekleurde keyboardriff, doet wonderen met weinig middelen.
Titelsong “Brilliant Sanity” is dan weer niet meteen een schot in de roos, maar bloeit na herhaling wel goed open. Zo daagt Teleman de luisteraar graag uit voor een zoektocht naar wat de eerder vermelde verslaving uitlokt: overal zit wel iets interessants in om naar terug te keren. Of toch bijna. De Britten balanceren vaak (“Drop Out”, de eerste helft van “Fall In Time”) dartel op de rand van meer dramatiek en duisternis dan strikt nodig. Maar laat dat de pret niet bederven. Luister eerder naar het vlotte “English Architecture”, dat dankzij een simpelweg wondermooie melodie gelúkkig kan maken in moeilijke tijden. Eentje om te koesteren.
Op sterke tweede Brilliant Sanity gaat Teleman door op het elan van debuut Breakfast, zonder nodeloos buiten de lijntjes te kleuren. Binnen die lijntjes krijgen we soms een soort happy new wave, soms iets dat neigt naar twee-pop, maar altijd blijft een eigen geluid primeren.