Goed nieuws voor wie maar niet genoeg kan krijgen van lokale bands op de wip tussen jazz, rock en hedendaagse beats en bricolages. Er zijn de laatste tijd heel nieuwkomers en bevestigende namen opgedoken, en het Gentse kwartet Skordatura mag ook toegevoegd worden aan het rijtje.
Nu ja. De ene keer is het gewoon Skordatura, dan weer met de PE erachter, soms voluit Skordatura Punkjazz Ensemble, zoals het vroeger steevast gebruikt werd. Eigenlijk zijn ze ook al een tijdje in de weer (langer dan een decennium!), maar nu treden ze meer naar de voorgrond. De vier scheppen er alleszins plezier in om de ware naam van het beestje in het midden te laten. Iets dat eigenlijk ook wel aansluit bij de muziek, die zich al net zo moeilijk laat labelen, al denken we bij het beluisteren regelmatig aan de broeierige, filmische kracht van Nordmann, de soms delirische droomfantasieën van John Ghost en de gebroken ritmes van STUFF. Het zijn slechts enkele referenties die kunnen helpen om de stijl van de band te omschrijven.
Met gitarist Jakob Haghebaert en drummer Sebastiaan Vekeman heeft de band ook tweederde van Bestiaal in huis, maar terwijl het daar gaat om een eerder uitgepuurde aanpak die voorzichtiger langs de contouren van jazz en (vrije) improvisatie scheert, wordt hier potiger, eclectischer en elektrischer terrein opgezocht. Dit is donkerder, complexer, nauwer aansluitend bij de rock-‘n-roll, al is die punk uit de naam ook met een korrel zout te nemen. Als er al sprake van is, dat zit die punk vooral in de attitude, de onwil om lang op duidelijk omlijnd terrein rond te hangen. En als die PE dan toch iets moet betekenen, dan is Progjazz Ensemble misschien een meer correcte omschrijving.
Vanaf opener “WYDGSOYYWGSOSE” (weer zo’n titel die in het leven geroepen lijkt om het ons even moeilijk te maken) beland je immers in een wereld die soms een sterke densiteit kan krijgen, doorspekt met ruis en andere atmosferische toetsen van Thomas Vanhauwaert en de elastische bassen van Joshua Dellaert, die aangewend worden om de brug te maken tussen kronkelende jazzrock en futuristisch getinte elektronica. Alle basisingrediënten komen er aan te pas, maar het lijkt soms wel alsof je met een sextet of septet te maken krijgt. Aan ideeën alleszins geen gebrek aan deze borrelende stoofpot.
Regelmatig wordt ook de kaart van de complexiteit en strakheid getrokken. Dat is o.m. het geval bij “Golfslag Toverstaf”, dat van start gaat én afrondt met potige interactie vol stekelige gitaarlijnen en een rollende ritmesectie. Of neem nu energieke, flexibele prijsbeesten als “Beestrede” en “Nee Meneer Ik Dans Niet Meer” (kijk, die titel is ons dan weer op het lijf geschreven), die er een tollende rit van maken. Hier en daar een beetje in de richting van een Dans Dans, maar dan funkier en strakker, met een gitarist die regelmatig dichter bij Nels Cline dan Marc Ribot rondhangt.
Skordatura zoekt ook regelmatig de hoekigheid op. Nu en dan herinnert dat wat aan een knisperende samenspel van o.m. Steve Lehman en Tyshawn Sorey, ook al klinkt het hier allemaal wat minder abstract, maar je voelt ook snel aan waarom ze zelf graag verwijzen naar Battles & co. De schokkerige drentelgang van “Calculated Puff” heeft wat van die dwarse creativiteit, terwijl het eigenaardige spiegeleffect van “Geneugtezon” – hechte, repetitieve uiteindes die uit elkaar geduwd worden door een uitgebreide sleutelrol van Vekeman – al net zo fijn met contrasten werkt als het recent verschenen album van John Ghost.
Wanneer de band de teugels laat vieren en z’n geluidenarsenaal even in de kijker zet, zijn de resultaten wel niet altijd even geslaagd. Zo kan “Figure” niet de volledige zeven minuten boeien en gaat het in “Caffeine Rush” soms allemaal te veel de cheesy toer op, maar daar tegenover staat dan wel geslaagde hoorspel van “Het Is Kleiner Dan Nu”, dat Empty The Headbin afsluit met een laatste wandeling door een intrigerend labyrint. Voor de gemiddelde rockliefhebber zal Skordatura misschien net iets te weinig houvast en instant hooks bieden. Voor de gemiddelde jazzliefhebbers is het misschien weer wat te grillig. Maar met dit album geeft de band dan ook niet bepaald de indruk in te zitten met gemiddelden. Dat ze op hun tweede album een eigen sound en stijl hebben neergezet, daar kan je immers niet omheen. En live tillen ze dit vermoedelijk nog een trapje hoger.
De band stelt zijn album op donderdag 28 april voor in de Handelsbeurs (Gent).
