Neen, Blaue Blume doet niet aan barok. Wat dit Deense viertal op debuut Syzygy presenteert is niet meer of minder dan pure rococo: overdadig georneerd, dramatisch geladen, opzichtig kunstig. Het is goed zo. Neen. Dit is geweldig.
Het woord is, denken we, “schaamteloos”. Blaue Blume is op het alle vlakken. Ongegeneerd romantisch, zoals in zijn groepsnaam die naar een onbereikbaar ideaal uit de Duitse hochromantik verwijst. Het is kitscherig alsof al dat vals goud niets kost. En toch voelt het authentieker dan alles uit de jaren tachtig waar het vaagweg naar ruikt; daarvoor is het te doodernstig. Dit is geméénd.
Dat komt natuurlijk door die stem, een instrument zo uniek dat het moeilijk onder woorden te vatten is. Deels Farinelli, deels Mark Hollis, is het een strot die je verbluft naar adem doet happen. Zonder schroom verliest frontman Jonas Smit zich in elke mogelijke vocale affectatie, duikelt hij als een bolide die van nul naar honderd gaat in geen seconden; check die wisseling van hoog naar laag in uitschieter “Sky” waar een skydiver een puntje aan kan zuigen, het is duizelingwekkend.
En zo gaat dat door. Voortdurend eist Smit een hoofdrol op, en is hij dat ook dat waard. In “Tranquil Curtains” houden de muzikanten zich zelfs helemáál in op dat toch maar niets zijn vocale prestatie in de weg zou lopen. Dat is dan ook de sterkte van de rest van deze band: vooral niét te veel doen, maar ruimte laten voor capriolen als dat “Apocalyhyhyhyps” dat kwansuis over twee toonladders wordt uitgesmeerd aan het einde van “On New Years Eve (Reprise)”. Op zo’n momenten zijn gedachten aan Jeff Buckley niet ver weg, maar wij — en hierover wordt met de jury niet gecorrespondeerd — voelen hier meer doorleefdheid, zélfs in de extreem fröbelende tweede helft van dat nummer.
Maar genoeg over die strot. Net als bij Death Cab For Cutie en The National is het ook bij Blaue Blume de drummer die de hele zwik spannend maakt. Søren Jensen Buhl is niet het soort mens dat het graag bij een 4/4 houdt; het mag al eens woelig en tegendraads, en dus: intens als in “Bouyant Forces” of hoogtepunt “Thinking Of Roxy” dat toevallig ook met de meest meeslepende zanglijn is gezegend.
Eigenlijk kunnen we maar één bezwaar maken tegen dit Syzygy en dat is naast de belachelijk cryptische titel — een verwijzing naar een bepaalde dichtvorm, als we het goed hebben — de volstrekt overbodige instrumental “Epoch” halverwege. Het is eindeloos tijdverlies voor we eindelijk aan kant twee en dat prachtige “Roxy” zijn toegekomen.
Blaue Blume imponeert, al moet u er wat moeite voor doen. Wij zijn deze plaat sinds dat optreden op Eurosonic half januari blijven draaien en ze is alleen maar gegroeid. Maar het vraagt wel degelijk een beetje tijd. Een Belgische distributeur is ook nog niet gelokaliseerd, dus ook daar moet u zelf maar wat rondneuzen op dat fascinerende wereldwijde web. Een ding staat echter buiten kijf. Dat u deze plaat gehoord moet hebben.
