De plaat waarmee Rihanna zich voor het eerst als artieste in plaats van als merknaam wil laten gelden, heeft er een woelig releaseparcours opzitten. Het eindresultaat klinkt even wispelturig, en kondigt afwisselend een veelbelovende wedergeboorte en een pijnlijke ondergang aan.
De bad girl van Barbados heeft voor langspeler nummer 8 langer dan de voor haar gebruikelijke 12 maanden uitgetrokken met als missie materiaal te sprokkelen dat tijdlozer klinkt dan haar voorafgaande output. Klaarblijkelijk geen gemakkelijke bevalling: na de aankondiging bleef een exacte datum angstvallig lang uit, drie buzz-singles uit evenveel genres haalden het eindresultaat niet en een inhoudsloze gesponsorde aftelcampagne eindigde in een onfortuinlijk vroege leak op de mislukte Spotify-kloon Tidal. Ironisch genoeg is de eerste indruk die Anti nalaat dat het eerder als een te vlug uitgebrachte mixtape dan als een volwaardige plaat klinkt. Pijnlijk.
Het begint nochtans voortreffelijk met de hiphopdub van “Consideration”, een samenwerking met SZA waarop RiRi in haar Bajan-accent het mission statement van Anti samenvat als: “I got to do things my own way darling”. Nog geen drie minuten later duiken we al in de slow jam-ode aan Mary Jane “James Joint”, die het na een goede minuut alweer voor bekeken houdt. Zo wordt meteen duidelijk welke stront er aan deze knikker zit: het album springt stuurloos van genre naar genre, soms via een echte song, soms via een kort kladje — in het geval van de midtempo Timbaland-samenwerking “Yeah I Said It” een spijtige zaak, in het geval van de overgeaffecteerde ballade “Higher” een onbedoelde zege.
Rihanna wil ‘anders’ zijn op deze plaat, maar heeft er niet echt over nagedacht hoe precies. Misschien door het reggaepop-snoozefest “Work” als onverwachte eerste single te lanceren? Misschien door een indieband als Tame Impala te coveren met “Same Ol’ Mistakes”? Misschien door de grenzen van knoppendraaierij in r&b zo ver te stretchen als op “Woo”, dat tegelijkertijd stoer en quasi onbeluisterbaar is? Misschien door onderweg ook eens te bewijzen dat ze best wel een nootje kan zingen met de Motown-knipoog “Love On The Brain”? Een lekker sneetje sixtiespop trouwens, dat bij de opening echter onfortuinlijk sterk op Beyoncés “Superpower” lijkt.
Naast “Love On The Brain” en “Consideration” staan er op Anti welgeteld drie nummers die het checken echt waard zijn. De powerballade “Kiss It Better” flirt met zowel James Bond als Prince en geeft het rasperige kantje van RiRi’s stem een glansrol. “Needed Me” leunt aan bij PBRNB, een subgenre waarin Rihanna goed zou gedijen, ware het niet dat ze dan tot hofmeid van FKA Twigs gedegradeerd zou worden. “Desperado” houdt de sfeer cinematografisch, maar kleurt ze wat donkerder in; voer voor de fans van de onterecht geflopte single “Russian Roulette”. De voorgenoemde tracks zouden alle drie niet misstaan hebben op Rated R, die andere duisterdere plaat uit haar oeuvre, die echter wel een schot in de roos was. Omdat de donderwolken toen vanuit een pijnlijke persoonlijke ervaring kwamen in plaats van uit een drang om alternatief te klinken. En ook omdat er tussen de rokerige midtempo’s en genre-uitstapjes ook nog popparels als “Rude Boy” stonden te blinken. Het grillige Anti maakt zijn missie om anders te klinken waar, maar is een kladboek met ideetjes voor een carrièrewending in plaats van een volwaardige heruitvinding.
Op 21 juli kan je zien of Rihanna er ook zonder hits in slaagt om de weide van Werchter te boeien.
