In een uithoek van de extreme rockmuziek die gedoemd is om een undergroundfenomeen te blijven, zijn er weinig line-ups die zo tot de verbeelding spreken als die van Venomous Concept. Acht jaar na de vorige plaat is er eindelijk een vervolg van deze grootheden van de grind.
De oorsprong van Venomous Concept (de naam is een woordspeling op hardcorelegende Poison Idea, een van de belangrijkste invloeden van de band) gaat terug naar het begin van de eeuw. Toen gingen Brutal Truth-strot Kevin Sharp en de ritmesectie van Napalm Death (bassist Shane Embury en drummer Danny Herrera) een verbond aan met Melvins-opperhoofd King Buzzo, wat leidde tot het razende getier van Retroactive Abortion (2004). Snel werd Osborne echter vervangen door de legendarische bassist Dan Lilker (Anthrax! Nuclear Assault! Brutal Truth!,…), waardoor Embury opschoof naar gitaar. Die bezetting zorgde voor Poisoned Apple (2008), dat eigenlijk nog een stuk strakker en overtuigender klonk dan het debuut, ook al was het dan gehuld in een wat lullige hoes.
Acht jaar later komt de band, die in 2009 nog tekende voor een ontvlambare pot tyfusherrie in – of all places – Aarschot, eindelijk op de proppen met een opvolger voor die tweede plaat. Met intussen een extra gitarist in de rangen (ene Johnny Cheeseburger van o.m. Corrupt Moral Altar), wordt opnieuw lelijk huisgehouden in de explosieve wereld die ook al op de vorige platen werd verkend. Dat impliceert meteen ook dat Kick Me Silly geen pure grindplaat geworden is. Bij Napalm Death en het intussen opgedoekte Brutal Truth werd sowieso ook vaak afgeweken van de kort/brutaal-regels van de grindcore, maar hier komt vooral de liefde voor hardcore op de voorgrond.
Begrijp ons echter niet verkeerd: het is dan wel de ziedende variant, die met een bot slachtmes door de wereld van de petjespunk raast. Sharp beschikt nog altijd over een moordstrot, goed voor gewelddadig getier en hysterisch gebrul, al wordt hier en daar ook een cleane zanglijn ingelast. Ook de muziek is niet zomaar vast te pinnen. “Busy With Your Debt”, “Pretty On The Inside” en het onnozele/geinige “Cheeseburger” (“JOHNNY WANTS A CHEESEBURGER!” (x3), WHHAAAAAAA” in tien seconden) zijn pure grind, compleet met blast beats en even koppig als hondsdol geram, maar het zijn uitzonderingen.
Elders krijg je een combinatie van explosieve hardcore en grind (“Human Waste”, “Head On A Stick”) en stukken die net een versnelling lager schakelen. Opener “Rise” is zo een knaller van jewelste, die van ver lonkt naar Napalm Deaths Apex Predator, en verwantschap vertoont met een meer metalgeoriënteerde stijl en sound. “Potters Ground” herinnert in een trage break even aan Mastodon, en er zijn er nog wel een hele hoop (moet ook wel, met tweeëntwintig tracks) die overtuigen: het toepasselijk getitelde “Anthem” is hier de ‘pop’-single, “Pretend” herhaalt de waanzinnige energie van Poisoned Apple’s machtige opener “Drop Dead”, en met “Burning Fatigue” en “Rocket Science” aan het einde van de plaat wakker je de geweldfantasieën aan.
Dat neemt echter niet weg dat Kick Me Silly niet over de hele lijn een succes is. Tweeëntwintig songs is gewoonweg te veel, zelfs met een gemiddelde speelduur van geen twee minuten, en na een verloop van tijd begint de vermoeidheid in te treden, zijn er té weinig tracks die boven het maaiveld uitsteken. Wat het album er echter definitief van weerhoudt om een échte knaller te zijn, is een productie die al het leven uit het album perst. Het is een en al compressie, waardoor alles samengepropt lijkt in een smalle, volgestouwde geluidstunnel, die geen ruimte meer laat voor dynamiek. Geen enkele wending, riff of energiestoot die voor een extra kick zou moeten zorgen, geeft die ook daadwerkelijk. Daardoor klinkt Kick Me Silly (toepasselijke titel, dus) hard en onwrikbaar, maar zonder de ademende, lillende rock-‘n-roll die ervoor zou zorgen dat je ‘m drie keer na elkaar zou opleggen. Nu is het een beproeving om ‘m helemaal uit te zitten.
Live zal dat ongetwijfeld een ander verhaal worden. Op 30 januari speelt de band in de Magasin 4 (Brussel), en een dag later in Het Bos (Antwerpen).
