Tien jaar geleden bombardeerde De Jeugd van Tegenwoordig het begrip ‘Watskeburt’ van de straat naar onze woonkamers. Tegenwoordig zit de hiphopformatie uit Damsko zelf bij de open haard en vormt de liefde hun grootste inspiratiebron.
Op 29 oktober verscheen De Jeugd van Tegenwoordig voor de tweede keer dit jaar in Koffietijd, hét ochtendprogramma van de Nederlandse televisie. Tussen de kook- en kinderboekentips in wordt gepraat over het nieuwe album Manon. Quinty en Loretta betuigen hun liefde voor de eerste single, een aanstekelijke electrofunkhit die zijn naam deelt met het album. Na enkele minuten gekeuvel wordt de presentatrices uitvoerig aangeleerd hoe ze moeten bewegen op “Zakmuitdeheup”. Het resulteert voornamelijk in één van de beste interviews met de hiphopformatie in tien jaar, want de danstrack zelf groeit niet uit tot meer dan de gimmick rond zijn titel.
Voor wie er nog aan twijfelt of De Jeugd van Tegenwoordig past binnen een format als Koffietijd, is het popgehalte van het nieuwe album een openbaring. “Lente In Bed” is een plakkerige ballad waarin Willie Wartaal zichzelf transformeert tot volleerd R&B-zanger. Ook het discodeuntje “Ik was een klootzak … tot de dag dat ik jou zag”, zwelt op van de lieve woordjes en “Broertje ik heb je” is een volgend feelgood-moment. In de enige track die niet tot een vrouw gericht is, bezingen de jongens van De Jeugd hun liefde voor elkaar. Gelukkig worden deze emotionele vloedgolven soms ook aangevuld met vernuftigheid. Met de betere onderbroekenhumor en een subliem refrein bewijst Vjèze Fur in “BPM 69” zijn talent voor het schrijven van popsongs.
Op het nieuwe album maakt De Jeugd van Tegenwoordig ook ruimte voor een, weliswaar bescheiden, conceptuele samenhang. Bas Bron sluit de krachtige joy ride in “Stuntro” af met een priemende synth-loop. Hierop aansluitend schreeuwt Freddy de naam van de tweede single van het album “Neonlichten in de Regen”, voor hij even later van de weg gereden wordt. “Straatmeermin” is op zijn beurt een gangsterversie van de titeltrack “Manon” en “Ze Kan Me Wel Schieten” beëindigt het album met een tweede verhaalconcept. Wat begint met een telefoongesprek tussen WiWa en een ongeruste Manon, draait uit in een slaande ruzie de volgende morgen. Het verhaal drijft voort op een grimmige, minimalistische beat, die evolueert naar een beklijvende jazz-solo.
De Jeugd van Tegenwoordig brengt met Manon een ode aan de vrouw in een uitgebalanceerd album. De optimistische sfeer staat bewust in contrast met zijn eerder duistere voorganger “Ja, Natuurlijk”. Soms neigen de nummers té veel naar het zoetsappige, maar even vaak wordt dit rechtgetrokken met spitsvondige lines en catchy refreinen. Manon is een onderhoudende en eerlijke plaat die bovenal wil entertainen, een nobel doel waar niet alleen de Koffietijdkijkers zich op kunnen verheugen.
