Na enkele voorzichtige, maar niet onaardige stappen als De drie schimmen, verblufte Cyril Pedrosa drie jaar geleden met Portugal. Dat prachtige, poëtische meesterwerk krijgt nu een even mooie opvolger: Vier jaargetijden.
Twee woorden, meer heeft Pedrosa niet nodig om een kader te scheppen waarin hij zijn personages ditmaal laat gedijen, wederom uitgespreid over ettelijke honderden pagina’s. De auteur is immers meesterlijk in het zachtjes opvullen van een kolossaal boek. Nergens komt overdaad voor, pagina’s zijn niet voller dan nodig en hebben vooral tot doel tot dromen aan te zetten, zo lijkt het wel. Zelfs wanneer personages hun grip op het leven verliezen, gebeurt dat op een stilistisch dermate mooie manier dat pracht de boventoon blijft voeren.
En dat is prima want bijzonder goed gaat het niet met de personages in het boek. Er is het meisje met een rotjob en een camera waarmee ze andermans levensverhalen weet te detecteren. Er is een oude man die eens idealen had. Er is de man in de graafmachine die vooral zijn familie dichtbij wil hebben. Er is een eenzame man van middelbare leeftijd, met een gebroken huwelijk, aanleg tot overmatig drankgebruik en een voorliefde voor The Smiths.
Een puberende dochter of eentje in het midden van een politieke storm, of wat te denken van een vriend die aan een religieuze roeping gehoor geeft: de gedragingen van anderen helpen evenmin het eigen evenwicht te vinden.
De karakters worden door de vier seizoenen heen gevolgd, wat Pedrosa onderstreept door telkens zijn tekenstijl en kleurenpallet aan te passen. En daarmee komen we tot de grote sterkte van zowel de auteur als dit album: het meesterlijke tekenwerk dat verbluft door zijn schijnbare eenvoud en zijn kleurgebruik. Het lijkt erop dat kleurendruk speciaal voor Pedrosa in het leven geroepen werd.
Gefascineerd kan minutenlang naar sommige platen gestaard worden. Door hun warmte slorpen ze de lezer moeiteloos op en lijkt het een kwestie van tijd voordat sommige tekeningen, zoals pagina 220, op kamergroot formaat als poster op de wereld losgelaten worden.
Pedrosa heeft zijn talent bevestigd, zoveel is duidelijk na lezing van Vier jaargetijden. Door het in het verhaal verweven van ettelijke pagina’s met louter tekst, waarin gedachtegangen gevolgd kunnen worden, toont de auteur dat hij met de genregrenzen durft spelen en ermee weg komt. Hoewel ze contrasteren met het bijna lichte karakter van de tekeningen, staan de lappen tekst de kwaliteit van het album niet in de weg. Het is een gok die hij waagt, maar Pedrosa scoort en is flink op weg een van de groten van zijn generatie te worden.
