Op feiten gebaseerde spionageverhalen blijven Olivier Neuray en Valérie Lemaire bezig houden. De Cambridge Five is een nieuwe trilogie van hun hand. Met Trinity gaan ze alleszins veelbelovend van start.
Tijdens het interbellum waren universiteiten meer dan ooit een plek waar grote ideeën ontstonden en waar hevige discussie gevoerd kon worden over die ideeën. Op een moment dat het fascisme snel Europa veroverde, vormde het communisme voor verschillende studenten het enige mogelijke alternatief. In de nieuwe trilogie De Cambridge Five wordt het verborgen netwerk van vijf van deze studenten opgevoerd. In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog is het niet evident om tegendraadse gedachten openbaar te maken. De woelige politieke actualiteit uit die tijd loopt parallel met de fictieve elementen uit het verhaal.
In De Kozakken van Hitler werkten Olivier Neuray en Valérie Lemaire voor het eerst samen. Hoewel dat tweeluik los te lezen is van De Cambridge Five, zorgt Lemaire toch voor een verband tussen beide verhalen. Ook de combinatie van minder gekende delen van de geschiedenis met een complotverhaal keert terug in De Cambridge Five. Voor Valérie Lemaire is haar samenwerking met Neuray haar debuut als scenariste. In 2011 verscheen het eerste (en tot nu toe enige) deel van de humoristische reeks Les Quasi. Nadien begon het duo aan het eerste deel van De Kozakken van Hitler en koos voor het historisch geïnspireerde genre.
Olivier Neuray is al wat langer actief in de stripwereld. Hij debuteerde in 1986 met een kortverhaal in Spirou. Nadien werkte hij met Yann aan de vijfdelige reeks Witte Nacht. Zijn andere grote project was Makabi, een reeks met Luc Brunschwig waarvan hij de eerste zes delen tekende tussen 2002 en 2007. Al van bij het begin blonk zijn werk uit door verfijning en elegantie. Door zijn zin voor perfectie bleef het publicatieritme van Neuray vrij laag. Met De Kozakken van Hitler paste hij zijn tekenstijl aan tot een meer verstilde, statische variant. Met dikkere lijnen maakt hij zijn personages minder dynamisch en ook de gezichten van zijn personages tonen minder expressie dan in zijn oudere werk. Wij stellen ons alleszins de vraag of het sneller verschijnen van nieuwe albums van zijn hand te maken heeft met die aanpassing in de tekenstijl.
Trinity is een album dat een gemengde indruk nalaat. Er zitten zeker en vast heel wat intrigerende elementen in en de wat oubollige sfeer van de Britse superioriteit wordt overtuigend geschetst. In zijn decors zie je het doorgedreven professionalisme, terwijl de personages toch wat leven ontberen. Met nog twee delen in de trilogie te gaan, hopen we dat de auteurs het verhaal echt op gang kunnen trekken in het vervolg op Trinity. Zo kan de spanning nog wel wat hoger in dit verhaal dat uiteindelijk toch over spionnen en internationale politiek gaat. Voorlopig weten de auteurs nergens die spanning op te roepen. We zijn hier bij enola.be echter van het optimistische type en we zullen dan ook met plezier nagaan of het tweede deel beterschap vertoont.
