Een van de meest interessante samenwerkingen van het jaar staat voorlopig op naam van Ry X en Frank Wiedemann, die als Howling een erg aangename debuutplaat hebben uitgebracht. Helemaal overtuigen deden ze gisteren in het Antwerpse Trix echter niet.
Was het geluid nog niet goed afgesteld toen de jongens van Avondlicht het podium beklommen voor het voorprogramma? Het leek erop, want het metalen plafond van de Trix Club rammelde en beefde onder het gedreun van de veel te luide bassen. Veel melodie viel er dan ook aanvankelijk niet te bespeuren in de nummers van dit Antwerpse duo: dankzij de bijdrage van zowel een drumcomputer als een livedrummer domineerde de ritmesectie het geluid volledig. In combinatie met de diepe baslijnen klonk het naar jazz en rock lonkende slagwerk af en toe als het werk van Liars of Fuck Buttons, zij het dan een mindere versie van die grootheden. Gaandeweg schenen de jongens van de techniek hun draai te vinden, en het derde nummer werd mooi ingekleed met een handvol synthesizers. Toch valt moeilijk te ontkennen dat Avondlichts minimalistische maar uptempo elektronica gisteren een beetje kleurloos bleef.
Minimalisme is een term die ook vaak opduikt als het over Howling gaat, hoewel hun in juni verschenen Sacred Ground toch op echte songs mikt. Sfeervolle klanktapijten vormen dan wel de ondertoon, maar tegelijkertijd slaagt Ry X erin hun nummers van een duidelijke structuur te voorzien. Aangezien hij het is die voor sturing zorgt binnen het project, kreeg hij gisteren ook een centrale plaats op het podium, terwijl zijn maatje Frank Wiedemann in een donker hoekje aan de knoppen moest zitten draaien. Ry’s natuurlijke charisma en zijn talent om het publiek in te pakken zijn natuurlijk ook niet verkeerd, al kwam de Australische songwriter toch redelijk introvert voor de dag: hij leek het grootste deel van de tijd vooral tegen zichzelf te zingen, en draaide soms zelfs zijn rug naar de zaal.
Al zit die ingetogenheid ook deels ingebakken in de nummers van dit duo. Opener “Forest” is bijvoorbeeld zo’n melodieus stukje bescheidenheid, dat gisteren bovendien erg spookachtig aandeed dankzij het gebruik van een stemvervormer. In een ander nummer gebruikte de zanger een gelijkaardig effect om een hoge boventoon aan zijn stem toe te voegen, met erg bevreemdende gevolgen. De ijle, vrouwelijke klanken riepen de sfeer van klassieke house op, hoewel Ry zijn zanglijnen uitrekte terwijl hij het publiek als een mysterieuze sjamaan stond te bezweren. “Signs” kreeg dan weer een lang uitgesponnen versie mee, waarbij Ry voor het eerst de elektrische gitaar ter hand nam. De pianoklanken die Wiedemann naar het einde toe uit de boxen toverde, joegen het nummer bovendien naar een intense climax die ook door het publiek werd gesmaakt.
Het mag duidelijk zijn dat er in het geluid van Howling geen sprake is van EDM, maar de twee heren probeerden in hun zwoele set wel nadrukkelijk aan spanningsopbouw te doen. Het dient echter gezegd dat vooral Ry’s aanpak soms wat vervelend werd: tijdens een naar techno neigende cover van “Smells Like Teen Spirit” rekte hij zijn melodieën zodanig uit dat het geheel na een tijdje wat klagerig begon te klinken. En “Stole The Night”, nochtans een van de uitschieters van Sacred Ground, werd dan weer een beetje slachtoffer van het net iets te trage tempo, terwijl het ook niet helemaal duidelijk was welke meerwaarde Ry’s basgitaar bracht. Aan de hand van hun soms ietwat te gemakkelijke keuzes lieten de twee zien liever lui dan moe te zijn, en dat kwam hun genuanceerde geluid niet altijd ten goede.
Gelukkig kon er bij momenten ook gewoon zorgeloos gedanst worden, zoals tijdens het aanstekelijke “Short Line” of het hitje waarmee het allemaal begon: het luidkeels meegezongen “Howling”. De vertolkingen die Ry X en Wiedemann gisteren brachten, leunden erg aan bij de respectievelijke albumversies van die nummers, maar dat mocht de pret niet bederven. Bij dergelijke muziek primeert de amusementswaarde op het technische vernuft, en Ry X kreeg het publiek met de afsluiter resoluut op zijn hand. Na de laatste tonen was het evenwel duidelijk dat Howling met dit concert niemand echt had omvergeblazen, en het uitblijven van de bisnummers was dan ook veelzeggend.
