Vergeet het Compton van Kendrick Lamar en Dr. Dre, de beste hiphop komt tegenwoordig uit Canada. Nu de laatste plaat van Drake weer van de radar is verdwenen, ligt de weg naar een Europese triomf wijd open voor The Weeknd. Met Beauty Behind The Madness — een uitgekiende evenwichtsoefening tussen R&B, hiphop en minimalistische elektronica — levert de man voor de vuist weg een van de beste platen van het jaar af.
‘I’m that nigga with the hair/Singing ‘bout popping pills/Fucking bitches/Life’s so trill’; als er doorheen Beauty Behind The Madness een enkele regel is die perfect samenvat waar Abel Tesfaye voor staat, dan is het die wel. Samen met generatiegenoten zoals Janelle Monáe, FKA twigs en Frank Ocean, is The Weeknd een van die vele vaandeldragers van een nieuw soort hiphop. Waar Kendrick Lamar en Wiz Khalifa eerder trouw zweren aan de idealen van Tupac Shakur en Jay-Z — een vorm van hiphop die staat en valt bij wat de artiest te vertellen heeft — krijg je bij The Weeknd een geraffineerde mix van stijlen en invloeden te verwerken waarvan je hoofd gaat spinnen.
Toch zou het verkeerd zijn om te beweren dat de man niet duidelijk beïnvloed werd door dezelfde platen waarmee de huidige Amerikaanse tak van het genre dweept. Vandaar ook die prominente tegenstelling in de bovenstaande regel. Het hippe en eigentijdse kapsel van Tefaye geeft visueel weer dat hij behoort tot een andere strekking; jonkies die zweren bij de geslepen muzikale passie die de fusie van hiphop en EDM met zich meebrengt. Tekstueel houdt The Weeknd echter de vinger aan de pols van de nietszeggende clichés die het genre blijven domineren: wijven pakken, weed rollen en vluchten wanneer de flikken hem in de gaten krijgen.
Op die manier voel je moeiteloos de spanning van het koord waarop de jonge Canadees een album lang grote sier maakt. “I Can’t Feel My Face When I’m With You” — zowat het enige nummer dat er deze zomer op de dansvloer echt toe deed — doet je vergeten dat je luistert naar de laatste plaat van iemand die aan de andere kant van de Atlantische Oceaan vaak cynisch omschreven wordt als de mannelijke variant van Lana Del Rey; een vergelijking die je als opmerkzame luisteraar best kan aannemen. Dansbommetjes worden zo schaamteloos afgelost door pseudo-diepzinnige tracks waarop The Weeknd ongegeneerd kan pronken met het gebrek aan zelfrelativering dat hij al eerder aan de dag bracht. Beweren dat nummers als “Shameless” of “Real Life” niet genietbaar zijn? Absoluut niet; Tefaye weet als een volleerd verkoper zijn voet tussen je deur te krijgen en zich als het ware een weg naar je zitkamer te zingen. Elk nummer op The Beauty Behind The Madness werd perfect afgevijld tot een puur commercieel pareltje dat bijdraagt tot het hoge niveau van het album. Het motief achter de bijdrage van gaststemmen als Ed Sheeran en Labrinth kan je dan ook moeilijk omschrijven als louter kwalitatief. “Dark Times”, het nummer dat de rosse hobbit mee vormgeeft, ontvouwt zich volgens het traditionele patroon dat de gekwelde singer-songwriter van naaldje tot draadje weet uit te puren en klinkt als een brutaal verkrachte versie van Chris Isaaks “Wicked Games”, maar ook dat weet de pret niet te drukken.
Het gegeven dat het de Canadees lukt om het geheel niet te doen klinken als een album waarbij klinkende verkoopcijfers meer dan nodig waren — Kiss Land, het officiële debuut van de man stelde op zowat elk vlak teleur — verdient al lof, ere wie ere toekomt. Trompetsalvo’s, gitaarriffs en bassen die je raken tot in het diepst van je blanke ziel zonder geforceerd of onoprecht te klinken, vullen elkaar blindelings aan. “As You Are” is zo een prachtig duister popnummer waarin Tafayes tenorstem moeiteloos kan tippen aan de vrolijkheid die Michael Jackson wist op te roepen zonder in overdrive te gaan. Naar het einde van het nummer voel je de slepende hand van de gebruikte elektronica opkomen en schakel je meteen een emotionele toon lager. “The Hills” is dan weer het nummer dat Kavinsky vergat te maken; met niets anders dan een stemvervormer en wat loops weet de man perfect een sfeerbeeld te geven van het illegale leven by night in eender welke grootstad; sexy en opwindend zonder grof of al te gemaakt te zijn.
The Beauty Behind The Madness is een meer dan degelijk album waarin een jonge artiest makkelijk weergeeft hoe de grenzen van eerder beperkte genres als hiphop en R&B aan de hand van elektronica stijlvol worden verlegd zonder revolutionair te werk te gaan. Dat aspect terzijde mis je de maatschappijkritische inslag die anderen aan hun werk mee weten te geven zonder aan muzikaliteit te moeten inboeten. The Weeknd weet onder je huid te kruipen, maar levert weinig inspanning om daar te blijven.