Recent nog een krant gelezen? ’t Gaat mis, is de teneur. Niet eens zo gek lang geleden kropen gefrustreerde jongeren daarvoor hard in de pen, namen om het even welk instrument bij de hand, verzamelden enkele zo mogelijk nog luidruchtigere vrienden en vochten een muzikaal oorlogje uit tegen een ongrijpbare vijand. Punk, heette dat dan.
En nu nog! Zo bewijst Downtown Boys, een vrolijk zootje ongeregeld uit Providence, Rhode Island op zijn officiële debuut Full Communism, uitgebracht bij het zelden teleurstellende Don Giovanni Records. Downtown Boys omschrijft zichzelf als een “tweetalig politiek dans sax punkfeest”, en ja, zo klinkt de bende ook effectief. Zingen, of toch schreeuwen en brullen zoals dat punk betaamt, doen ze in het Engels en het Spaans, en hun politieke boodschap is naar alle verwachtingen ook niet mis te verstaan. Punk heeft als bijna heilige opdracht een geweten te schoppen, en dankzij de withete woede die zangeres en frontvrouw Victoria Ruiz en zanger/gitarist Joey DeFrancesco in hun muziek ballen, lukt dat met verve. Al van bij opener en mission statement “Wave Of History” (bekijk vooral de bijbehorende clip bomvol confronterende statistieken) grijpen ze de luisteraar of zelfs de toevallige passant bij de kraag: “I can’t hear maybes”.
Punk dus, maar gelukkig nergens hanenkammen of combat boots te bespeuren. In de plaats daarvan dus stormram Ruiz. “She’s brown, she’s smart”, scandeert ze op eerste single “Monstro” verdere vragen over haar herkomst zijn van geen belang. De song is (onder andere) een eis voor waardig werk en voor respect voor identiteit. Elders worden kapitalisme (“Traders”) en politie (“Future Police”) vakkundig gefileerd. “Break A Few Eggs” weet dan weer dat een revolutionair pad niet over rozen gaat. Sterk ook dat de bende er in slaagt alles nergens karikaturaal te maken: eerlijkheid primeert. Zelfs de aanvankelijk dubieuze albumtitel Full Communism doet na een luisterbeurt geen afbreuk aan de geloofwaardigheid.
Wat nog het meest opvalt, al bijna van de eerste noot, is de blazerssectie: twee saxofoons stuwen elke song strak vooruit, zonder ook maar ergens het gemakkelijke pad naar ska te zoeken. Ook daarin schuilt de lak aan regels punkattitude van Downtown Boys: saxen horen niet thuis in punk, dus hier zijn ze (DeFrancesco’s vorige band What Cheer? Brigade had trouwens al een half orkest onder de rangen). Het overdonderende “Santa”, bijvoorbeeld, begint dan wel rustig met enkel de saxen, maar ontploft na zo’n halve minuut en smeekt uiteindelijk om een goeie ouwe moshpit. Het gebruik van sax is vaak zelfs net de grootste reden dat de songs zich met weerhaken weten vast te klampen tussen de oren van de luisteraar.
Als band is Downtown Boys letterlijk opgestart vanuit een ideologische noodzaak, daarvan getuigt de gezamenlijke roep “Necessity!” in “Wave Of History”. De groep als luidspreker voor de goede zaak, dus. “We made, we make, we will make freedom”, raast Ruiz onverstoorbaar op “Desde Arriba”, en toont daarmee dat ze verdomd goed weet dat ze haar slogans kort, luid, en kwaad dient te scanderen. Dat is natuurlijk niet meer dan de aard van het punkbeestje. Is de hele plaat dan uiteindelijk gewoon alleen voor wie quasi beroepshalve een middelvinger opsteekt naar de gevestigde orde? Niet per se. Full Communism zal bij iedereen telkens weer de vinger op de wonde weten te leggen. Dat is een serieuze verdienste voor méér dan een punkalbum.
