SOAK prijkte vorig jaar op de longlist van de BBC Sound Of 2015, en haar debuutplaat is minder introvert dan de intieme klanktapijten op het eerste zicht doen vermoeden. Maar of dat genoeg is voor een doorbraak bij het grote publiek?
Een zachtjes fiedelende elektrische gitaar die in reverb wordt gedrenkt, een eenzaam twinkelende piano op de achtergrond, bijna geen drums: dat is het geluid van Before We Forgot How To Dream, het debuutalbum van de 19-jarige Bridie Monds-Watson alias SOAK. De twaalf songs van deze Ierse tiener klinken stuk voor stuk redelijk atmosferisch, zonder daarbij echter resoluut voor folk te kiezen. Haar mijmerende kwajongensstem doet nochtans af en toe aan die van Courtney Barnett denken, en haar lichtjes zeurderige zangstijl leverde haar al vergelijkingen op met Beach House. Het lijkt dus alsof SOAK in uitstekend gezelschap verkeert.
Before We Forgot How To Dream mag dan verhalen over de donkere middeleeuwen der adolescentie, navelstaarderig is de plaat niet echt te noemen: Monds-Watson besloot tijdens die cruciale jaren blijkbaar niet te veel met zichzelf te worstelen en zich vooral te bekommeren om haar omgeving. “I won’t waste my youth this year/So don’t spend your night in tears”, klinkt het bijvoorbeeld meelevend in het sympathieke “Reckless Behaviour”. En “Sea Creatures” is dan weer bedoeld als een hart onder de riem voor een vriendin die gepest werd wegens haar geaardheid: “I don’t think they know what love is/Throw it around like it’s worthless”. Monds-Watson is al op haar veertiende uit de kast gekomen, en vond thuis de nodige steun om naar buiten te treden met haar diepste zielenroerselen.
Omdat ze opgroeide in zo’n warm nest, zijn het slechts kleine muizenissen die de hoofdrollen spelen in haar songs. Toen haar broer als schoolverlater van de ene frustrerende job in het andere doodlopende straatje dreigde te verzeilen, pende SOAK uit bezorgdheid niet één, maar drie nummers neer. “B A NoBody” is bijvoorbeeld een lieflijk pleidooi om niet over de toekomst te piekeren: uiteindelijk zullen we toch nooit veel voorstellen (“We’ll never amount to anything”). Tegelijkertijd klinkt die boodschap nogal hypocriet als ze vergezeld wordt van een melodie die muziekminnende mensenmassa’s wil beroeren: het is veruit het meest catchy nummer op een plaat die voor de rest vooral op sfeer teert.
Noch op tekstueel vlak, noch qua melodie stijgt de charmante SOAK dus echt boven de alledaagsheid uit: enkel “Blud”, “Wait” en “Hailstones Don’t Hurt” gelden nog als bescheiden uitschieters. Nochtans is enige ambitie haar niet vreemd: op Twitter toont ze regelmatig haar politiek engagement voor het homohuwelijk, dat in Noord-Ierland nog altijd illegaal is. Wie weet zal deze wereldverbeteraarster ooit echt potten breken. Maar voorlopig blijft Before We Forgot How To Dream nog een klein plaatje van een onbekende debutante die nog wel een tijdje in de schaduw zal vertoeven. Al zal ze zich daar best op haar plaats voelen.
