Crisis in festivalland? (mvs) heeft een suggestie.
Festivals zijn op de terugweg. “Nog twee jaar en het is gedaan”, sprak Cassandra van dienst Harvey Goldsmith, en die is niet van de minste. Als organisator van onder andere Live Aid en concerten van de grootsten dezer aarde wéét hij waar hij over praat: nu ze ook in Amerika de geneugten hebben ontdekt van luid joelend drie dagen lang een wei bevuilen terwijl muzikanten het beste van zichzelf geven, zijn er gewoon teveel van dat soort evenementen. Bands die in trek zijn kunnen hun prijs opdrijven, concerttickets worden onbetaalbaar, en ooit komt er een grens waarop ook de gemiddelde veertiger zegt “dat trek ik niet” en zijn jaarlijkse festivaluitstapjes laat voor wat het is. Gevolg: half-lege weides voor topnamen, faillissementen, en hopeloos veel tieners die met hun energie weer geen blijf meer weten. Drama’s? Absoluut. Zeker voor hun moeders.
Maar hé hier is een ideetje:
Laten we niet doemdenken, maar van de nood een deugd maken: let’s go European. Laten we onze eigen headliners creëren. Touren de Amerikaanse bands liever in eigen land? Groot gelijk: blijf maar ginder. Europa heeft minstens evenveel groepjes in garages, in jeugdhuizen en op culturele podia allerhande, en ondergetekende kan na ettelijke Spot Festivals (Scandinavië) en Eurosonics (heel fucking Europa) getuigen: er is daartussen genoeg dat het potentieel heeft om het te maken, als we niet eeuwig naar de lichtbak van de Angelsaksische markt zouden zitten staren.
Lucy Love (DK), The Animen (CH), Team Me (NO): Het zijn persoonlijke favorieten, en ze zijn soms nog behoorlijk klein, maar ze zijn wél straf. In elk geval waardig om in elk buitenland te scoren, als de bevolking ze daar ook te horen zou krijgen, want daar scheelt het aan. Al te vaak kiest de radio voor wat NME en Rolling Stone of Pitchfork ons voorzeggen, en wordt te weinig gekeken naar wat bij onze buren gebeurt.
Terwijl we onze eigen bands de lucht inprijzen als de vierde wereldwonders die ze doorgaans nu ook niet echt zijn, negeren we dat we maar één van de vele “states of Europe” zijn. Wat bij ons gebeurt, bestaat elders ook. Denemarken heeft zijn Arcade Fire, Spanje zijn Moldy Peaches, Polen misschien wel een Bruce Springsteen. En wie weet doet dat Zweeds groepje wel iets volstrekt ondefinieerbaars waar ze in de V.S. zelfs nog geen verhaal tegen hebben.
Neen, u kent hun muziek nog niet, en het is ook niet erg. Het is een waandenkbeeld dat je de platen al moet kennen om je echt te amuseren op een concert; wat goed is, overtuigt ook zo wel. En een dag later héb je dat album ook. Alweer: eigen ervaring. Zelden een plaat meer gedraaid dan dat The Worrying Kind nadat Get Your Gun ons begin dit jaar zonder waarschuwing met hun hel en verdoemenis rond de oren sloegen in Groningen. Het debuut van Lucy Love hebben we op één dag misschien nog meer gedraaid, maar hé: de reis terug van Arhus is lang, zéér lang.
Dus laat ons die keuze dan eens maken. Geef Sigur Rós, Phoenix of Robyn de hoogste spot op Rock Werchter, vul aan met Apparat, Hinds en The Knife in The Barn, en stuur School Is Cool en Team William na een motivational speech naar Roskilde. Wie weet hebben we dan ooit onze eigen, Europese headliners waar ze in Amerika met interesse en verbazing naar kijken. Het is echt niet onmogelijk.
Vraag maar aan Stromae.
