COLUMN: Duysternis

Natuurlijk wist je dat de dag zou komen. Maar toen het zover was, was het toch schrikken. Zelfs al luisterde je sinds er wordt samengeleefd niet langer elke week; het was een geruststelling te weten dat ze er was op zondagavond: Ayco, en haar Duyster, als een veilige vluchthaven waar het altijd goed bij thuiskomen was. Met een al te begrijpelijke carrièrezet komt echter meteen ook een eind aan wat misschien wel het meest legendarische programma ooit op Studio Brussel moet zijn geweest.

Goed. Er is Het Leugenpaleis, dat eenzaam aan de top staat, en er is Update, waarmee Chantal Pattyn haar reputatie en Greg Dulli binnenhaalde. Maar dat is lang geleden, van toen de dieren nog spraken, en rockers houthakkershemden droegen. Sindsdien is het enige moment dat de radio nog écht de moeite was die twee uur “rustig maar ongedurig” aan het einde van de week.

En het mag dan haar naam dragen, Duyster was het werk van Ayco én Eppo, de man die Ágætis Byrjun van Sigur Rós hoorde, en zich realiseerde dat daar iets mee te doen viel. Die compleet overkoopbare bands als Spain of Low een plek in de playlist gaf, en maar wat graag twintig minuten uittrok om Mogwai of Godspeed You! Black Emperor de boel te laten afsluiten. Maar niet voor haar warme, bijna moederlijke, stem ons een laatste keer uitgeleide had gedaan. Want zonder Ayco geen Duyster; zij was het die de lijst nummers van Eppo de juiste sfeer kon meegeven. Lichten gedimd in de studio, niemand behalve een technicus; samen met de luisteraar in een knusse cocon.

Als een venster op een onbekende wereld; zo functioneerde het programma nog het best. Naar Duyster luisterde je niet zozeer om de klassiekers nog eens te horen – al was dat altijd welkom – maar voor de ontdekkingen. En soms kon het duo je al eens liggen hebben. Haalde je die tweede van Aereogramme in huis omdat “In Gratitude” een meer dan overtuigend Sigur Rósken neerzette, lagen we nog geen beetje overhoop die eerste keer dat we de metal-meets-vanalles van Sleep And Release op de draaitafel legden. Maakt niet uit; het is nog steeds ons favoriete album van de jaren nul, en we weten wie we daar dankbaar voor moeten zijn.

Het is een anekdote die Duyster ten voeten uit schetst: het was een programma waar je vrienden (platen, mensen, wat dan ook) mee maakte, waarmee gelijkgestemde zielen een sleutel tot elkaar konden vinden. En zelfs al had je al eens het gevoel dat het vet de laatste jaren van de soep was, en er in het genre – want dat was het geworden – hoofdzakelijk in cirkeltjes werd gedraaid, je wilde het ook nooit echt loslaten.

Nu moet het wel. “De muziek die erin gedraaid werd, zal wel deel blijven uitmaken van de muziekmix op Studio Brussel”, klinkt het uit de mond van warm en koud blazende woordvoerders. Vergeef ons dat we daar met cynisch ongeloof op reageren; we zullen het wel zien. We weten wel beter: the transmission ended.

Eigenlijk treedt de duisternis op Studio Brussel nu pas echt in.

Beeld:
Thomas Bartosik

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

Rozi Plain DUYSTER

16 september 2023Leffingeleuren, Leffinge

Runnner DUYSTER

16 september 2023Leffingeleuren, Leffinge

Aure DUYSTER

16 september 2023Leffingeleuren, Leffinge

King Hannah DUYSTER

16 september 2023Leffingeleuren, Leffinge

Low

4 mei 2022Trix, Antwerpen

Low is de meest consistente band op aarde en...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in