Dunk!festival anno 2015: een festival dat eindelijk zijn ideale vorm heeft gevonden met twee intieme tenten, een weide in Velzeke als geknipte thuisbasis en een capaciteit van 700 man per dag. Om te bewijzen dat het om véél meer dan enkel post-rock gaat, delen we tien prijzen uit, na het oplossen van de nodige dilemma’s. Noteer alvast 5 tot 7 mei 2016 in uw agenda, want dan vindt de twaalfde editie van Dunk!festival plaats.
De hardst bevestigende headliner
Dunk!festival had met MONO, Caspian en Amenra drie headliners om u tegen te zeggen, en allemaal bevestigden ze hun ijzersterke livereputatie. Maar de meest imponerende was toch wel Amenra. Of wat had u gedacht? Zelfs wie de band niet kent of nooit zou durven draaien, is ervan overtuigd dat de kracht van Amenra live onevenaarbaar is. Zo krachtig zelfs dat nummers als “Razoreater”, “Boden – Spijt” (wat een opbouw!) en “Silver Needle. Golden Nail” naast een fysiek effect ook een emotioneel evocatieve kracht hebben. Amenra is spiritueel, emotioneel en intens verpletterend. Kortom, het orgelpunt van de beste Dunk!editie. En we kregen er zelfs een nieuw nummer (“Nachtschade”) bij.
Het gitaaronvriendelijkste gezelschap
Donkere stoner metal van Huracán uit Gent blaast het dak van de Stargazer Stage met de nummers van hun debuut-EP’ tje. Het zijn muzikale krachtpatsers, die niet alleen het gehoor maar ook hun instrumenten pijnigen. Geert Reygaert en zanger-gitarist Christophe Wille toveren de ene na de andere beukende riff uit hun stonergitaren. De bijna John Garcia-achtige vocalen van deze laatste worden afgewisseld met de brulstem van drummer Tijs De Langhe die zijn drumvellen molesteert alsof het zijn laatste optreden is. En bassist Bert Roos, die maakt het geheel niet alleen vetter, maar is ook een bodemloos vat energie. Geen pure post-rock, maar wel voor fans van High On Fire, Kuyss en Kylesa. Vree wijs, vree wijs!
De origineelste post-rock
Als band een festival openen, is een van de moeilijkste dingen die er zijn. En dan nog voor een volle tent. Celestial Wolves heeft geen podiumvrees, wel integendeel, en neemt een indrukwekkende start met een bombastische intro en het nummer “Jericho”, afkomstig van hun tweede plaat die in het najaar zal verschijnen. Dan zijn er wat technische problemen, maar zelfs die krijgen de vijfkoppige band niet klein. We horen enerzijds dat de leden duidelijk fan zijn van Mogwai, Godspeed You! Black Emperor en Russian Circles, anderzijds slagen ze er toch in een eigen geluid te vinden. Ook het meer naar post-rock neigende “Silent Noise” maakt indruk, en uit de nieuwe nummers leiden we af dat Celestial Wolves buitenlands potentieel heeft. Duister, keihard en intens: zo hebben we het graag.
De beste exotische band
Laat u niet vangen door het woord exotisch. We hebben het hier over bands die duizenden kilometers hebben gevlogen om in een Zottegems dorpje te spelen: van het niet onaardige Tangled Thoughts Of Leaving (Australië) over Labirinto (Brazilië) tot twee Aziatische bands. Dilemma, want zowel het Japanse MONO als het Chinese Wang Wen brachten ons terug naar de (verschroeiende) hoogdagen van het genre en zijn actief sinds 1999. Toch winnen de Chinezen het pleit omdat die het meest verrassend klinken. Kort samengevat: als de Chinese versie van Sigur Rós maar dan zonder de falsetstem en met vleugjes vroege Tortoise, Explosions In The Sky en Envy. Het schoonste van post-rock met andere woorden.
Het donkerste sfeertje
Het is vrijdagmiddag, klokslag 13 uur en de lentezon doet zijn werk. Toch stappen we de grote tent binnen om te ontwaken (pardon, opnieuw in een roes te belanden) met het Limburgse Hemelbestormer. Opgepast, dit is niet de meest toegankelijke band, en zeker niet om het middagmaal mee te verteren, maar met een beetje geduld brengen de geduldig opgebouwde composities ons langzaamaan in de sfeer. Dit is metal en tegelijkertijd géén metal, want we horen ook drone, ambient en postrock. Hemelbestormer is traag, duister en filmisch. En de imponerende zwart-witvisuals maken de duistere trip alleen maar intenser.
De meest ecologisch verantwoorde muziek
Het bos op de Dunk!site is de geknipte plaats voor de op drones gebaseerde soundscapemuziek van thisquietarmy. De toeschouwers staan in een halve cirkel rond de muzikant — gewapend met versterkers, gitaar en een lading effectenpedalen –; het geheel doet wat denken aan een heksensabbat. Nu serieus: Eric Quach bouwt zijn set met lang uitgesponnen melodieën, samples van percussie en gelaagde gitaarloops mooi op naar een climax, waarin etherische post-rockgitaren en de donderende drumcomputer de bovenhand nemen. Eigenlijk is dit meer audiokunst dan muziek. Check dus zeker de nieuwe plaat van thisquietarmy, die net uitgekomen is bij Counsouling Sounds.
De beste klassieker in het genre
“Nobody sings. Most of the time, we play very loud. Sometimes quite soft. We always try to play with heart”, zo staat er in de bio van Caspian uit Beverly, Massachusetts te lezen. Kan het nog postrockiger? Ook voor deze categorie komt MONO weer in aanmerking, maar Caspian komt net dat tikkeltje intenser over en de band, die al in 2011 het festival headlinede, is daarmee dé apotheose van de tweede dag van het festival. Welke band kan beter een verwoestende heaviness combineren met een cinematische schoonheid? Daarenboven is Caspian even toegankelijk en dynamisch als Explosions In The Sky. “Moshka” is een schitterend orgelpunt van de set, “Sycamore” — waarbij op het einde alle bandleden drums bespelen — de perfecte afsluiter.
De meest toegewijde groep
En meteen ook de grootste: van geluidstechnici over parkeerwachters tot de makers van de overheerlijke paella: de vrijwilligers op Dunk!festival verdienen een dikke, dikke pluim. Zij sterken niet alleen de innerlijke mens, zorgen voor een geluid om duimen en vingers bij af te likken en maken er een gezellige boel van — de frietenbakkers die op de afterparty zowel gipsy muziek als Neil Young draaien, zijn we nog niet vergeten — ze verzekeren ook het voortbestaan van het festival. Zowel het publiek als de muzikanten zijn ervan overtuigd dat ze nergens anders zo goed ontvangen worden en zo’n gemoedelijke sfeer kunnen opsnuiven. En welk festival heeft het huis van de organisatoren als backstage?
De intiemste act
Last, maar zeker niet least. In de categorie ‘intieme acts die de grenzen met de klassieke muziek aftasten’ moeten we ditmaal Innerwoud afwegen tegen de Amerikaanse Helen Money, die evenzeer imponeert met haar contrabas. Maar laten ons nu even chauvinistisch doen en u aan Gentenaar Pieter-Jan Van Assche voorstellen. Onder de naam Innerwoud maakt hij op zijn contrabas behoorlijk meditatieve muziek. De subtiele maar dramatische noten werken bevreemdend, en ja zelfs trance-opwekkend. Ideaal om bij te gaan zitten en de ogen te sluiten; iets wat het publiek op Dunk!festival volledig begrijpt. Innerwoud neemt ons mee naar een andere wereld en doet op de laatste dag reflecteren over de ijzersterke editie die Dunk!festival 2015 was.