We hadden er nog niet veel zien passeren dit jaar, van die echte winterplaten. U weet wel, het soort dat ergens een subtiel kerstbelletje doet rinkelen terwijl het verstilde sneeuwlandschappen oproept. Frozen By Sight, een experimentje van Maxïmo Park-zanger Paul Smith en Field Music-drummer Peter Brewis, is er zo een. Maar het album heeft ook de potentie om méér te worden.
De openingstrack maakt meteen duidelijk dat klassieke instrumenten de hoofdrol mogen spelen in dit project. “Old Odeon” is een kort, uptempo violenspel dat ondersteund wordt door dartele pianoklanken en een trefzekere drumpartij. De stem is onmiddellijk herkenbaar als die van Paul Smith, boegbeeld van de Noord-Engelse rockers van Maxïmo Park. De zelfde warme instrumentatie kenmerkt ook de andere nummers, met hier en daar een bijrolletje voor een gitaar of een plechtstatige contrabas, wat het album een mooi homogeen geluid geeft. Ook waar de nummers iets gezapiger voortkabbelen, zoals het geval is met pakweg “A Town Called Letter” en “Philly”, klinkt de plaat nergens minder dan aangenaam.
Zo zijn “Santa Monica”, “L.A. Street Cleaner” en vooral “Barcelona (At Eye Level)” prachtige odes aan plaatsen die de doorsnee luisteraar niet meteen met verstilde poëzie zou associëren. Die laatste track krijgt een ingehouden orkestratie die ademruimte geeft aan zij die zich het afgelopen jaar de longen uit het lijf hebben gelopen. Naar het einde toe neemt de contrabas echter op zijn beurt een loopje met de uitgebluste luisteraar die het nummer te vroeg als nogal vrijblijvend had afgeschreven: in een glorieuze finale spelen meerstemmige violen haasje over met een springerige elektrische gitaar en een eigenwijze piano. Werkelijk schitterend.
Smith en Brewis zijn inderdaad op hun boeiendst wanneer ze hun nek uitsteken om klanken voort te brengen die ook na een milde winter overeind kunnen blijven. “Artificial air everywhere” scandeert Smith in “Perth To Bunbury”, terwijl de instrumenten rondom hem een broeierig spelletje stoelendans uitvechten. Verder is ook “Mount Wellington Rises”, met zijn komische strijkers, een van de meer markante nummers van het album: dit is hoe Tchaikovsky zou klinken als u hem zou dwingen een Fawlty Towers-marathon uit te zitten. Het nummer mag dan na enkele luisterbeurten wel wat met de irritatiegrens beginnen flirten, maar dat neemt niet weg dat het iets onbestemds en mysterieus toevoegt aan het muzikale universum van Frozen By Sight. Afsluiter “St. Peter” bevat dan weer duidelijke echo’s van de Engelse traditional “Greensleeves”, maar probeert van daaruit andere oorden op te zoeken: “I’ve come here to work with you/When does a view become a view?” zingt Smith terwijl de piano in intensiteit toeneemt en ten slotte weer uitsterft.
Helaas valt te vrezen dat dit album geen groot publiek zal bereiken. Daarvoor is de opzet immers te beperkt en de aanpak te avant-gardistisch. Bovendien zal Smith met dit project niet veel fans van zijn vorige band aanspreken, al kan dit voor de man het begin van een interessant nieuw pad vormen. Maar als u, luisteraar, nog niet weet wat u dit jaar met kerst weer moet draaien, geef dan Frozen By Sight eens een kans. Wie weet mag de plaat ook na de feestdagen nog even in uw cd-speler blijven zitten.
