Gabriel Rios :: ”Ik worstel met de angst om niets bijzonders te vertellen hebben”

Drie jaar lang deed hij weinig anders dan schrijven, repeteren en optreden, diep verscholen in de bescheiden huiskamers en donkere cafés van Brooklyn. Voor Gabriel Rios was het een broodnodig helingsproces om tot This Marauder’s Midnight te komen, een intieme folkparel die in de afgelopen twaalf maanden aanvankelijk als een serie van aparte songs werd verspreid. Nu het album als geheel is verschenen, blikt Rios terug op het uitgerekte schrijfproces, werken in New York en leegte als voornaamste inspiratiebron.

enola: Wat is het verhaal achter This Marauder’s Midnight, de titel van het nieuwe album?
Gabriel Rios: “Ik bedenk de titel meestal vooraleer ik iets anders op papier zet. Misschien is het een excuus om mezelf aan het werk te zetten. This Marauder’s Midnight had ik al in mijn hoofd toen ik nog met Jef Neve en Kobe Proesmans het vorige album aan het spelen was. Ik kan me niet meer herinneren of het kortverhaal (dat met de cd is meegeleverd, qc) of de titel er eerst is gekomen, maar een titel werkt vaak als springplank voor songs en schept daarmee meteen de juiste sfeer.
Wat de achterliggende betekenis van This Marauder’s Midnight betreft, moet ik je teleurstellen. Ik maak songs met het idee om geen uitleg te moeten geven. Marauder is geen makkelijk woord maar ik weet zeker dat mensen de betekenis zullen opzoeken en hun eigen verhaal kunnen bedenken (marauder laat zich vertalen als stroper of vrijbuiter, qc). Voor mij is het boeiend om te zien met wat voor ideeën mensen komen, wat waarschijnlijk veel origineler is dan mijn idee. (lacht)

enola: Het idee voor Marauder’s kwam met het vorige album. Valt er een verband tussen de twee te leggen?
Rios: “Tijdens het vorige album is er ongetwijfeld iets in gang gezet dat nog steeds in werking is. Sinds A Dangerous Return ben ik meer naar organische geluiden beginnen zoeken. Daarnaast heb ik opnieuw voor een trio gekozen (met Ruben Samama en Amber Docters, qc) om de arrangementen in elkaar te zetten. Er is zeker een verband te vinden, al hebben we andere keuzes gemaakt voor de opnames. Kort gezegd is dit album het resultaat van drie mensen in een kamer die alles in werk stellen om het beste geluid te vinden. Tegenwoordig zijn veel albums gewoon een opeenstapeling van lagen die achteraf op elkaar worden geplakt. Zo ben ik destijds gestart, met het apart opnemen van alle muzieklagen om dan pas met de computer alles aan elkaar te lijmen. Het is veel harder om alles meteen samen goed te krijgen, maar we hebben ons best gedaan. Het heeft drie jaar geduurd om deze songs af te werken en op het publiek uit te proberen.”

enola: De (kamer)ruimte is voelbaar aanwezig. Is dit voor jou een intiem album?
Rios: “Ik ben er helemaal van overtuigd dat het een intiem album is geworden. Je kunt horen dat het in een kamer is opgenomen, wat het veel inniger maakt. Ik voel mij bijzonder aangetrokken tot dat soort van muziek en zo wou ik het ook bij Marauder’s horen. In New York speelden we in een piepkleine ruimte, waar we iedere twee weken een handvol nummers uitprobeerden. Een kleine bar waar singer-songwriters optraden en die omgeving heeft ongetwijfeld de songs ook beïnvloed.”

enola: Waarom heb je voor Ruben en Amber gekozen? Hoe passen hun persoonlijkheden en instrumenten in dit plaatje?
Rios: “Ik heb Ruben en Amber zowel om hun persoonlijkheid als om hun instrument gekozen. Ruben heeft aan de Manhattan School of Music gestudeerd en is dankzij Jef Neve bij mij terechtgekomen. Ik geloof dat we ooit na een van mijn concerten aan de praat zijn geraakt. Hij is niet alleen een begenadigd muzikant maar ook een uitstekend producer en singer-songwriter. Nadat ik zijn werk hoorde, was ik meteen verkocht. Hij wist het kamergeluid te scheppen waarnaar ik op zoek was. Om zoiets te doen moet je het goed met elkaar vinden. Toen Ruben en ik aan het repeteren waren, was Amber meestal in de buurt. Op een bepaald moment heb ik haar gevraagd om cello bij een van de songs te spelen. Zo zijn we uiteindelijk tot een trio uitgegroeid. Meer dan een cello, bas en gitaar heb ik niet nodig. De geknipte ingrediënten voor een sonic sandwich (lacht). Na het eerste concert samen hadden we meteen het magische gevoel te pakken. Alle zeven mensen in het publiek stemden daarmee in! Het was een kleine ruimte, veel meer konden er niet binnen. Met ons drie merk ik een verschil. Wanneer wij voor stilte gaan, stoppen mensen met praten en blijven ze luisteren.”

enola: Ondanks het intieme karakter van Marauder’s kun je opnieuw het orkestrale niet helemaal loslaten. Hoe weet je een balans tussen die twee uitersten te vinden?
Rios: “Het klopt dat ik beide probeer te behouden. Ruben en Amber zijn klassiek geschoold en voor hen is het geen probleem om bijpassende arrangementen aan de muziek toe te voegen. Ze hebben minder voeling met de rechtlijnigheid van pop. Ik zocht naar een formule waar de suggestie van arrangement aanwezig is, zonder noodzakelijk een volledig orkest te moeten inhuren. Een beetje zoals je een song a capella zou beluisteren maar je exact weet welke instrumenten je moet horen. Een cello kan ter aanvulling dienen maar eveneens op zichzelf staan en dat laatste geeft het instrument een bijzondere status. Andere instrumenten kunnen makkelijk ontbreken. We all liked the lonely dimension, the minimal effect. Het laatste station voordat je de vorm van een song verliest.”

enola: Eenzaamheid in de instrumenten. Is eenzaamheid ook een thema in de songs?
Rios: “Ik geloof van wel. Het was vreemd om in New York met zo veel mensen te zijn. Ik voelde mij regelmatig alleen. Tegelijkertijd was het een bevrijdend gevoel om in Brooklyn te zijn en het gevoel te hebben dat je van een andere planeet komt. Het geeft een soort van comfort dat je overigens in de songs terugvindt. Ik heb mijn best gedaan om de gepaste woorden en muziek te vinden. Een deel van het schrijfproces gebeurt nu eenmaal door op jezelf te werken. Het schrijven gebeurt alleen. Niettemin heb ik de songs na het schrijven meteen naar Ruben en Amber meegenomen om ze daar te spelen. In New York voel ik de eenzaamheid sterker dan ergens anders. Misschien omdat de latinmuziek verdwenen is, alsook de pure pop. Wat overblijft is enkel song.”

enola: Brooklyn was de enige plaats waar dit album tot stand kon komen?
Rios: “Ja, het moest waarschijnlijk in Brooklyn gebeuren, voor deze keer welteverstaan. Ik vertrok van de plaats waar ik me comfortabel voelde. Ik was in België en besloot te verhuizen vanwege de taal. Ik dacht dat leven in een Engelstalige wereld een ander effect op de songs zou hebben. In Brooklyn is er een sterke muzikale traditie waar je iedere avond andere muzikanten hoort spelen. Ik heb er veel kleine concerten gedaan en op die manier mijn songs laten groeien. Ik zal nooit weten wat er met het album was gebeurd indien ik in België was gebleven. Brooklyn is de juiste keuze geweest. Ik ben mij veel bewuster van de Engelse taal in die omgeving. Als ik een album in het Spaans zou willen maken, moet ik waarschijnlijk naar Puerto Rico gaan. Het is alsof ik daar moet zijn om de taal terug te vinden.”

enola: Bij “City Song” zing je “It’s all water over bridges in the place where we belong”. Waar denk je dat je thuishoort, aangezien je regelmatig verhuist?
Rios: “Het eerste gevoel dat ik in New York had, was dat veel mensen naar de stad kwamen om dezelfde reden als ik: jonge mensen die naar Brooklyn verhuizen om iets te realiseren. De mensen die er vroeger leefden kunnen er nu niet meer wonen omdat ze niet in staat zijn de huur te betalen. Creatieve mensen als mezelf komen voor de ervaring en kunnen makkelijk een appartement bekostigen. Je voelt hier meteen dat je deel uitmaakt van een sociale categorie, wat een beetje beschamend is. “City Song” is grotendeels over die indruk en het gevoel dat je jezelf alles kunt veroorloven. Je hoeft niet noodzakelijk rijk te zijn maar alles is beschikbaar. De mogelijkheid om in een verwaarloosd pand te leven is zelfs hip – een ervaring om voor te betalen. Het geeft me een vreemd gevoel en het enige antwoord daarop is vergeten dat je deel uitmaakt van een sociale categorie. Je concentreert je op wat je doet, wat je zegt en wat je van de anderen onderscheidt. Ik worstel voortdurend met de angst om niets bijzonders te zeggen hebben.”

enola: Even intrigerend zijn de lyrics van “Madstone”. Heb je zelf het gevoel af en toe met zo’n steen rond te zeulen?
Rios: “Vooral in het verleden. Ik spreek over eigen ervaring, die van anderen en misschien ook filmfragmenten. (lacht) Mijn gevoel is dat iedereen vroeg of laat door een crisis gaat, in welke vorm dan ook. Sommigen bevinden zich in een levenslange staat van crisis terwijl anderen een verschrikkelijk jaar of één hevige gebeurtenis ondergaan. Het soort van ervaring dat alles in vraag stelt. Ik vind die momenten zeer interessant omdat er veel uit te leren valt. Het gaat gepaard met lijden maar tegelijkertijd schept het klaarheid. De madstone heb ik in de folklore van New Orleans ontdekt, het is een volksmedicijn dat nog regelmatig als remedie voor kwaaltjes gebruikt wordt. Een madstone is voor alle gekken onder ons. Vroeg of laat worden we allemaal een beetje gek. De song draait om een persoon die zijn eigen waanzin moet overwinnen om terug naar de wereld te keren. Het is een archetypisch verhaal dat zo vaak opnieuw verteld wordt, dat er ongetwijfeld iets aantrekkelijks in schuilt. Het is misschien de enige song Marauder’s die een duidelijk begin, midden en einde heeft. Daar ben ik trots op, want het voelt goed om voor een keer een verhaal van begin tot eind te kunnen vertellen.”

enola: Ik moest meteen aan folk denken toen ik voor het eerst Marauder’s luisterde. Is dit je eerste folkalbum?
Rios: “Daar heeft het veel van weg. Misschien ben ik daar ook deel van een bredere groep die muziek maakt en op zoek gaat naar een manier om gewoon op een podium te staan en met een gitaar te spelen. Ik wil er niet te veel over nadenken want het geeft me schrik om te weten dat ik deel van een grotere groep ben. Daarnaast is er ook een persoonlijke reden. Ik was nieuwsgierig om te weten of ik in staat zou zijn om mezelf alleen met een gitaar op een podium te kunnen verdedigen. De dag dat ik realiseerde dat ik dat niet kon, zelfs na het maken van twee albums, was een beangstigend moment. Ik moest daar verandering in brengen, want ik kon het niet loslaten. Toen ik op tour ging met Melody Gardot, was het de eerste keer dat ik helemaal alleen voor een publiek stond. Het enthousiasme en de angst waren zo intens voelbaar dat ik meteen besefte dat ik er aan moest werken om het onder de knie te krijgen. Het was het begin van het einde of het begin van wat ik vandaag doe. Eenmaal je voor folk gaat, is het moeilijk om terug te keren. Het draait om présence, stem, woorden en gitaar. Er is geen manier om jezelf te verbergen en alles draait om de leegte. Ik heb de smaak te pakken, al weet je nooit hoe lang het zal duren.”

enola: Je hebt er bewust voor gekozen om de uitgave van het album over twaalf maanden te spreken, wat best een risicovolle strategie is. Hoe kijk je terug op de release?
Rios: “Het idee om alle songs maandenlang tijdens kleine optredens uit te proberen is de directe aanleiding voor een gespreide release. Ik herinner me dat we vaak net voor het concert hebben gerepeteerd, om nog de laatste details klaar te hebben. Na twee jaar hadden we negen à tien songs en konden we in Azië een paar kleine concerten spelen. Toen hadden we min of meer het gevoel dat het werk gedaan was. Uiteindelijk is dan de ingeving gekomen om het album op een gelijkaardige manier uit te brengen. We begonnen met “Gold” en daarna een paar andere nummers, terwijl we ondertussen nog met opnames doorgingen. Er was minder stress voor de opnames: het uitrekken van de release heeft ons vooral meer plezier gebracht. Met ouder te worden merk ik evenzeer dat ik traag wil gaan. Nu weet ik niet of we zoiets opnieuw kunnen doen, zonder in een gimmick te vervallen. Maar als marketingtechniek heeft het zeker gewerkt. Mensen vonden het fijn om iedere song echt apart te kunnen beluisteren.”

enola: Nu je een nieuwe stijl en manier van opnemen hebt gevonden, kunnen we meer van dit in de toekomst verwachten?
Rios: “Ja ik heb het gevoel dat het nu pas allemaal begint. Je moet geduld hebben om in staat te zijn een song helemaal alleen te spelen, zonder extra instrumenten. Het brengt veel plezier maar het proces voltrekt zich niet met één album. Ik moet verder in deze richting blijven zoeken. Tegelijkertijd blijf ik geïnteresseerd in de spaarzame arrangementen die Ruben heeft gemaakt. Misschien is er een manier waarop we beide toch kunnen behouden, zowel instrumenten als leegte. Uiteindelijk begin je ook songs te schrijven zodat ze binnen dat kader passen. Je merkt dat het allemaal op een leer- en groeiproces neerkomt. Het is een lange weg, ik ben net gestart en ik heb nog geen zin om te draaien en een andere richting uit te gaan.”

http://gabrielrios.com/
Sony
Angelhead
Beeld:
Michael Sewandono

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

verwant

UNWIND 2022 :: De avond is ongemak

Een nieuw festival lanceren? Goed dan, maar wel voorzichtig....

Gabriel Rios

25 mei 2022Unwind

Dan toch Lokerse Feesten deze zomer!

Heuglijk nieuws vanuit Lokeren!  Daar zullen immers deze zomer...

Gabriel Rios :: Flore

Met het ene been in het nu en het...

41 Nieuwe namen maken affiche Lokerse Feesten compleet

Hoezee hoezee, de affiche van de Lokerse Feesten is...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in