Met Varg Vikerness, brandstichtingen of satanische rituelen heeft deze onconventionele black metalband niets te maken, muzikaal imponeren kan Deafheaven des te meer. Sunbather werd vorig jaar terecht de hemel in geprezen door Rolling Stone, Pitchfork en ook Eppo Janssen. Wees maar zeker dat de Club morgen rond zes uur zal daveren van intensiteit.
Voor een band die pas dik vier jaar geleden werd opgericht, maakte Deafheaven wel een heel erg steile klim naar de black metaltop. Maar goed, alles heeft een begin. „Onze eerste show speelden we ergens in 2010 nadat we gevraagd werden om te openen voor Stoneheaven, een band uit het Middenwesten die black metal speelt in de stijl van Carpathian Forest. Het was in een kleine club in San Francisco en er was zo’n 20 man aanwezig”, herinnert zanger George Clarke zich. In die zonnige Californische stad richtte de enigmatische frontman samen met gitarist Kerry McCoy in 2010 Deafheaven op nadat ze samen hadden gespeeld in grindcoreband Rise Of Caligula — inspiratie voor de bandnaam vonden ze ditmaal in ‚Sonnet 29’ van Shakespeare. Live is Clarke met zijn zwarte handschoenen („die zijn gewoon cool”, zegt hij erover) en trance-achtige verschijning een veel opvallender verschijning dan McCoy en de drie andere bandleden.
Drie wetten
Uiteraard is de flamboyante pose van Clarke of roze (!) albumhoes van Sunbather niet de verklaring voor de hype rond Deafheaven. Het grootste geheim is misschien wel het simpelste: touren, touren en nog eens touren. In februari 2012 speelde de band zijn eerste Europese show in Jeugdhuis Kavka in Antwerpen. Tijdens dezelfde tour passeerde het vijftal nog eens in Ieper voor de wintereditie van hardcorefestival Ieperfest. In mei 2012 kunnen we Deafheaven eindelijk aanschouwen en dat in het voorprogramma van postrockband Russian Circles. „De band uit San Francisco grossiert in gitzwarte, doch sfeervolle metal”, scheven we toen over de passage van Clarke en co. We waren echter het adjectief ‚verschroeiend’ nog vergeten. Het is van Russian Circles, die ze eerder al in de VS op sleeptouw namen, dat Deafheaven de knepen van het vak leert. „Ze leerden ons drie dingen onthouden: schrijf goede nummers, live een ijzersterke indruk maken en je niet gedragen als een klootzak”, klinkt het. De jonge band is nu echt gepokt en gemazeld, in het Europese livecircuit.
Na de opnames van hun tweede plaat begin 2013 speelt Deafheaven, ondertussen met nieuwe drummer, bassist en gitarist in zijn gelederen, in april op Durbuy Rock Festival. Na de release van Sunbather in juni gaan eerst de VS uitgebreid voor de bijl. In oktober — het album heeft dan bijna alleen lovende reacties losgeweekt — staan ze in een uitverkochte AB Club en begin november nog eens in De Kreun in Kortrijk. Dit jaar werd Deafheaven zelfs al naar Taiwan, Maleisië én Indonesië gehaald, en daarmee is de honger van Clarke, die zich aan het opmaken is voor een show in het Deense Aarhus, nog niet gestild. „Elk land is een verschillende ervaring en dat is wat touren zo spannend maakt. Verschillende culturen ontdekken, is een van de beste onderdelen daarvan. Ik zou heel graag met de band eens optreden in Zuid-Afrika en Zuid-Amerika.”
Akoestische gitaar
In 2010 schreven Clarke en McCoy hun demo nog op een akoestische gitaar omdat ze geen cent hadden voor een elektrische gitaar of versterker. „We kunnen sinds een klein jaar leven van de muziek en het lijkt erop dat dat in de toekomst zal mogelijk blijven”, legt Clarke uit. „Daarvoor deden we tussen de tours in typische saaie jobs in kruideniers en restaurants.” Ligt hij na de zoveelste Amerikaanse tour dan niet liever eens in zijn luie zetel? „De band komt op de eerste plaats. Het is ons normaal leven”, antwoordt Clarke kort.
Als uitsmijter keren we met Clarke nog even terug in de geschiedenis. Op de demo, zelf gereleased door de toen tweekoppige band in 2010, werden toen al fundamenten gelegd voor huidige sound. De vier nummers lieten namelijk een opmerkelijke mix van verschroeiende screamo, klassieke black metal en atmosferische post-rock horen. Volgens Clarke passen ze perfect bij elkaar. „Ik denk dat ze allemaal gemeenschappelijke eigenschappen hebben waardoor ze makkelijk op elkaar inwerken. Ik luister nog altijd naar al deze genres en ze zullen ook weer op de volgende plaat aan bod komen.”
Had hij met de eerste plaat Roads To Judah in 2011 zoals heel recensentenland ook het gevoel dat Deafheaven een steengoede plaat had gemaakt? „Ik herinner me dat we ons op dat moment gelukkig voelden met een song als „Violet”, maar sindsdien is het songschrijven nog verbeterd. Tot nu toe is Sunbather onze meest creatieve punt.” Een totale ommezwaai moeten we dus niet verwachten op de volgende plaat, nog betere nummers dan? Dat laten we met Clarke even in het midden, eerst uitkijken naar dat optreden op Pukkelpop!
