Da’s nu al tien jaar dat Franz Ferdinand in het vak zit, en dan moet een mens zijn recensie ook zo beginnen; met een knipoog naar Raymond van het Groenewoud. Maar Herejezus, als we onze kalender er niet op hadden nageslagen, we hadden onszelf kunnen wijsmaken dat het Schotse viertal pas gisteren aan gindse horizon was komen piepen, zo hongerig en aanstekelijk stonden de muzikanten te spelen.
Nochtans is het ooit anders geweest. Na twee frisse, maar soms ook middelmatige platen, waren Alex Kapranos en vrienden finaal op hun bek gegaan op derdeling Tonight: Franz Ferdinand, een lauwe, weinig aanstekelijke affaire die liet vermoeden dat alle pit ergens verloren was gelegd in het repetitiehok. Geen wonder dan ook dat een grondige retraite zich opdrong. Maar liefst vier jaar duurde het voor de Schotten nog eens iets van zich lieten horen.
“Bezinnig werkt!”, zo hield onze iets te eeuwig verlicht glimlachende godsdienstlerares ons altijd voor, en we moeten haar ietwat laattijdig gelijk geven. Met Right Thoughts, Right Words, Right Actions zetten Franz Ferdinand eind afgelopen zomer eindelijk één en ander recht, door terug te keren naar de staccato danspunk van weleer, in het besef dat dat hen toch nog altijd het beste afgaat. Maar kunnen ze daarmee nog altijd een Vorst Nationaal vullen, nu heel die post-punk alweer geschiedenis is, en het nieuws ons bereikt dat tijd- en geestesgenoot The Rapture in alle stilte de handdoek in de ring heeft geworpen?
Dat valt goed mee. De grote arena is niet uitverkocht, maar de zwarte doeken hoeven toch niet de hele tweede bovenring af te dekken. En dat men nog steeds op dit kwartet zit te wachten, blijkt al wanneer de groep al meteen na opener “Bullet” uit zijn titelloze doorbraakalbum put met “The Dark Of The Matinee”. Het is een slimme zet van de groep; het publiek is gerustgesteld dat deze avond wel degelijk genoeg hits zal bevatten, en de sfeer zit er meteen in. Kan ook niet anders; de groep speelt strak als een opgewonden veer, en frontman Kapranos laat meteen een paar aardige sprongen zien.
Deze groep staat op scherp. Dat laat ook huidige single “Evil Eye” al snel horen; funk op zijn “Love Rollercoaster”s, maar dan in een blanke mannenversie; hoekig en stroef, maar desondanks machinaal swingend; het beste dat Franz Ferdinand in vele jaren heeft uitgebracht. Ook “Do You Want To?” passeert in een potige uitvoering.
Er is iets aan Franz Ferdinand dat herinneringen aan The Beatles oproept. Is het de “Taxman”-achtige baslijn van “Tell Her Tonight”? Of eerder de bubblegumsamenzang van het nieuwe “Fresh Strawberries”? Feit is dat de onbevangenheid en energie de geest van de vroege Fab Four oproepen, en je bedenkt dat de kans groot is dat als Lennon en McCartney vandaag jong waren geweest, ze net als Kapranos en C° de heupswing van Elvis met de platte 4/4-beat van disco hadden weten te verzoenen.
Dat is toch wat er gebeurt wanneer de groep “Can’t Stop Feeling” inzet, en daarvoor de baslijn van Donna Summers “I Feel Love” leent; ideaal voor een vrijdagavond die om dansen smeekt, en Franz Ferdinand laat het naadloos over gaan in “No You Girls”, een lichtjes geile funk-uitstap die alweer dat retestrakke van The Ohio Players in herinnering brengt. Jammer dus dat het optreden ondertussen een klein dipje heeft gekend met een flauw “Lucid Dreams” en “Stand On The Horizon”.
In een laatste eindspurt richting bisnummers zet Franz Ferdinand Vorst toch helemaal op zijn kop. “The Fallen” is het schot voor de boeg, dat de groep met graagte even laat ontsporen in een “lalala”-voetbalkoor, “Michael” omarmt de fun van oude rock-‘n-roll, “Take Me Out” is slechts de kers op de taart; een uitzinnig hoogtepunt dat ook tien jaar na datum nog steeds garant staat voor gillende meisjes. “This Fire”, massaal meegebruld, zorgt uiteindelijk voor het orgelpunt, waarop Kapranos en gitarist Nick McCarthy van pure uitgelatenheid ook nog even de boxen opklimmen om daar verder te spelen.
Een bisronde kan daar weinig meer aan bijdragen, of het zouden nét iets te lang gerekte versies van “Evil And A Heathen” en “Outsiders” moeten zijn. Voor dat laatste nummer zoeken de muzikanten allemaal even de trommels op; leuk, maar ook overbodig. Het maakt ook niet meer uit. Met een set als deze is het spel al lang gewonnen. Laat de groep straks op deze manier de festivalzomer te lijf gaan, en het zal feest zijn. We moeten over Franz Ferdinand nog lang niet in de verleden tijd spreken.
