Vorig najaar zag het Bozar Electronic Arts Festival zijn gedroomde headliner Moderat op de laatste knip afzeggen, door een motorongeluk van groepslid Sacha Ring. Zo krijgt de Ancienne Belgique vanavond de live-première van II, het laatste album van dit Duitse trio.
Duitsers houden het graag simpel en dat is bij Moderat niet anders. Zo moesten de heren niet lang zoeken naar een groepsnaam, die bestaat uit een samenvoeging van hun respectieve bands Modeselektor en Apparat. Ook aan hun plaattitels, eenvoudigweg I en II, ging geen grote studie vooraf. De muziek van Moderat zit eveneens niet complex in elkaar: het trio Sebastian Szary, Gernot Bronsert en Sacha Ring laat de complexe ritmes en samples voor wat ze zijn en keert liever terug naar de basis, naar een primair oergevoel waarbij inleving en bezwering centraal staan. Orbital en Underworld vormen de referenties. Ook de begeleidende beelden zijn vanavond ongecompliceerd, ze beperken zich tot vlakken en schetsen die op vier schermen geprojecteerd worden, wat een 3D-effect creëert.
De som van Modeselektor en Apparat is stilaan groter dan de delen, wat ervoor zorgt dat de grote zaal van de AB al maanden van tevoren uitverkocht was. Het drietal betreedt onopgemerkt het podium en zet “This Time”, de afsluiter van de nieuwe plaat, in het duister in. Het nummer begint vrij rustig, tot Bronsert de bas opendraait en het publiek de band op een open doekje trakteert. Het trio brengt beheerste weemoed, die tegelijk bijzonder opwindend en erg rustgevend is. Moderat vervalt op geen enkel moment in hersenloos gebeuk. Uitdagen is even belangrijk als toeslaan, wat blijkt tijdens “A New Error”, dat netjes opnieuw wordt opgebouwd net wanneer het hoogtepunt nabij is.
Ook het epische “Milk” wordt langzaam maar zeker in elkaar gezet. Sacha Ring omgordt de gitaar, wat hij aan het einde van de set nog eens herhaalt, wanneer hij een fraai postrockmotiefje over de indringende beat van “Les Grandes Marches” spreidt. Dit is het geluid dat Mogwai beoogde op zijn laatste plaat, maar waar de Schotten helaas maar matig in slaagden. “Are you ready for the Seamonkey”, kondigt Bronsert een vracht verse, massieve bassen en lome ritmes aan te midden van de set. Het nummer laat, net als het oudje “Nr. 22”, horen dat er met dubstep heel wat mogelijkheden waren, voordat Skrillex er als een wilde gek doorheen ging met zijn botte hakmes.
“Seamonkey” loopt feilloos over in “Rusty Nails”, dat loepzuiver gezongen wordt door Sacha Ring. De Duitser heeft hoorbaar gewerkt aan zijn zang, die dag en nacht verschilt met de schertsvertoning toen hij hier drie jaar geleden zijn laatste Apparatplaat kwam voorstellen. Zijn stem draagt het berustende “Damage Done”, een ballade op minimale beats en schrale claps gezet. Uit de bissen onthouden we vooral het groovende “Let In The Light”, gestoeld op slepende eurohousesynths, smaakvol gebracht zodat de band er mee weg komt. “Danke schön!”
Wanneer het optreden na negentig minuten afklokt, kan je niet anders dan besluiten dat de Duitsers aan het langste eind trokken. Zonder gratuit gestomp imponeerde dit drietal met onderkoelde melancholie, met grofkorrelige beats en met atmosferische synthesizers. Wie er vanavond niet bij was, krijgt een herkansing op 5 juli, op een weide ergens in Vlaams-Brabant. Niet te missen.
